metoda powielania na papierze lub tkaninie rysunku wyciętego w płycie drewnianej lub metalowej (np. miedzianej), skórze, linoleum albo odbitego z wytrawionego kwasem kamienia litograficznego. Rytownictwo jest jednym z działów sztuki plastycznych, jest jednak również środkiem, ułatwiającym rozpowszechnianie dzieł z innych dziedzin sztuki. W ten sposób, wspomagając indywidualne poszukiwania, było ono czynnikiem oddziałującym na rozwój sztuk dekoracyjnych, ułatwiającym przezwyciężenie dawnego stylu. Od XV w. wydawane były zeszyty wzorów, zestawiane zarówno przez architektów jak i rzemieślników. Biegle rysowane i rytowane, zawierały nie tyle gotowe wzory, co liczne i niezmiernie zróżnicowane sugestie, z których swobodnie korzystali wykonawcy, opracowując na ich podstawie własne rozwiązania. Ornamenciści byli w ten sposób nie tylko popularyzatorami estetycznych mód, lecz również interpretatorami oraz propagatorami nowości i wpływów obcych. Wśród rytowników, których indywidualność odcisnęła się wyraźnie na sztuce okresu klasycznego, najsłynniejsi tworzyli jako artyści niezależni. Należeli do nich Lepautre, Berain, Delafosse, Neufforge i Cauvet. Nie mniejszy wpływ na ewolucję stylów mieli liczni ornamenciści korzystający z usług wydawców i marszandów, takich jak: Ciartes, Jombert, Mariette i Hucquier.