styl rozwinięty przez Meissonniera, wzorowany na twórczości włoskich mistrzów - Borrominiego i Metelliego, opierał się przede wszystkim na zasadzie przeciwieństwa: ciężka bryła spoczywa na wąskiej podstawie, element, który zgodnie ze swą naturą i funkcją powinien mieć kontynuację, nagle się urywa; fasada, w zasadzie płaska, faluje jak zasłona. Niezależnie od tematu, Meissannier ujmuje go na opak, pomijając zwłaszcza zasadę symetrii. Repertuar ornamentalny mistrzów rokoka był dość ograniczony, mimo, że łączył formy naturalne ze sztucznymi, liście palmowe i trawy z motywami wachlarza żyłkowanego na wzór skrzydeł nietoperza (któremu współcześni nadali taką właśnie nazwę). W dekoracjach rokokowych znaleźć można skrzydlate smoki ze sterczącymi kłami, sąsiadujące z faunicznymi maszkaronami i espagnolette`es - kobiecymi popiersiami wychylającymi się z postumentu, z niesfornie pochylona główką, z fryzurą zaczesana w trójkąt. Styl rokokowy posługiwał się chętnie wypukłościami i wyróżniał krzywizny serpentynowe, sugerujące ciągłość falowania.