nazwa nadana przez dekoratorów z XVII w. i XVIII w. sztucznym skałom pokrytym muszlami, z których formowano fontanny i groty w ogrodach badź we wnętrzach. Zrodzony z form baroku i asymetrii chinoiserii, rocaille był bardziej wyrazem rozbudowy wyobraźni niż reakcją przeciwko powadze stylu Ludwika XIV. Fantazyjne formy przenieśli z Włoch zwolennicy baroku: Gilles Marie Oppenordt i Juste Aurele Meissonnier. Właśnie ten ostatni był prawdziwym nowatorem. Urodzony w Turynie, z wykształcenia złotnik. Jego projekty boazerii, a nawet fasad kościelnych, były rysowane tak, jakby chodziło o dzieła złotnicze. Artysta nie zwracał przy tym uwagi na właściwości materiału, a szukał jedynie nowych, nie znanych dotąd efektów, które uzyskiwał posługując się odmiennymi od tradycyjnych środkami. Jego niezwykła wyobraźnia zafascynowała takich dekoratorów jak Jacques de Lajoue i François Mondon, którzy przyczynili się znacznie do rozpowszechnienia nowej formuły stylowej. W 1726 r. powrócił z Rosji Nicolas Pineau, artysta ukształtowany przez najwybitniejsze talenty pocz. XVIII w. Studiując dzieła orientalne poznał tajemnice ich kompozycji, bowiem stosowany przez niego system dekoracyjny był całkowicie różny od stylu Meissonniera. Kompozycje Pineau są nie tylko przeciwieństwem uznanych reguł, lecz próbą organizacji dekorowanej płaszczyzny przez harmonijny raport otwartych krzywizn, wzajemnie sobie przeciwstawionych. Rocaille odznacza się charakterystyczną cechą: wywodzi się z natury, nie sięga po konwencjonalne wątki ornamentalne, lecz kieruje się ku formom roślinnym i zwierzęcym, niekiedy dziwacznym, jak skrzydlaty smok - jeden z podstawowych motywów repertuaru rocaille "Koronki" z cyzelowanego i złoconego brązu, które stały się podstawową ozdobą w ebenistyce XVIII w., są stylizowaną formą liści. Ok. 1760 r. ornamentyka rocaille`owa popadła w niełaskę, nie dając się pogodzić z nowym repertuarem "a la grecque".