kierunek, który nastąpił po empire, był mało oryginalny, jeśli nie uwzględniać pewnego akcentowania cech lokalnych. Draperie pokrywające ściany, które w czasach empire`u były układane "na sposób włoski", to znaczy w fałdy o nierównej szerokości, były teraz bardziej asymetryczne. Łóżka i krzesła, których formy pod koniec trwania stylu Cesarstwa zaczęły się zaokrąglać, teraz wyginały się na wszystkie strony, jedne w typie "en bateau", inne "en gondole". W meblarstwie zrezygnowano z brązów, a w 1806 r. mahoń został zastąpiony drewnem wiązu, a następnie jasnymi gatunkami drewna, zwłaszcza jesionu i klonu. W czasach monarchii konstytucyjnej, przywrócono jednak do łask fornir mahoniowy, a nawet orzech. W dekoracji pojawiły się dziwaczne układy łączące motywy egipskie z florenckimi, gotyckie z bizantyjskimi. Równolegle do stylu restauracji rozwijała się moda na gotyk, zapoczątkowana w XVIII w. w architekturze ogrodowej, której przejawem były sztuczne ruiny. Od pierwszych lat XIX w. budowano "gotyckie" domy oraz nadawano gotyckie formy oknom i boazeriom. Od opraw książkowych po zegary, wszystko zdobione było motywem wieżyczek. W muzeach można znaleźć niejeden klęcznik w stylu "trubadurów", zw. również stylem "a la cathédrale", którego formy lub sama dekoracja naśladują architekturę średniowieczną.