od końca XV w. do XVIII w. rozwijała się w Niemczech produkcja oryginalnych kamionek. Pierwszym ośrodkiem był prawdopodobnie Siegburg w Nadrenii. Wyrabiano tam kufle i butle z białej, bardzo czystej glinki, krytej szkliwem solnym. Zdobiono je reliefową odciskaną dekoracją figuralną. W Kolonii, a zwłaszcza we Frechen stosowano w XVI w. glinki zabarwione, kryte szkliwem solnym; wyroby zdobiono plastycznymi motywami zwierzęcymi, arabeskami i maszkaronami. Jednym z typowych wzorów jest tzw. bartmann, dzbanek o dużym brzuścu ozdobionym maszkaronem z szeroko rozpostartą brodą. W 2 poł. XVI w. powstał zakład ceramiczny w Raeren, którego kierownik Jan Emens stworzył typ dzbanka z szerokim pasem cylindrycznym, z dekoracją reliefową, krytego brązową polewą. Ok. 1585 r. polewa została zastąpiona błękitną glazurą. W XVII w. większość warsztatów ceramicznych przeniosła się z Nadrenii do Niemiec Południowych. W Westerwaldzie produkowano dzbanki o kształcie spłaszczonym, z dekoracja odlewną. Naturalne szare kamionki kryto błękitem, a nawet fioletem manganowym. W XVIII w. w Kreussen (Saksonia) wyrabiano butle o kształcie jajowatym z reliefową dekoracją o motywach hagiograficznych. Służące do ich wyrobu żelaziste gliny zyskiwały po wypaleniu zabarwienie czerwone i były kryte ciemnobrązową polewą.