określenie znaczące dosłownie "uprawniony do zamieszkania" jest nazwą stylu panującego od XII do XVI w. w chrześcijańskiej części Hiszpanii. Z duchem gotyku połączył się zmysł dekoracyjny artystów, którym liberalnie pozwolono na "zamieszkanie". W wyniku współdziałania tych dwóch tendencji powstały ważne dzieła istniejące do dziś. Najsłynniejsza wśród nich jest wielka synagoga w Toledo, dzisiejszy kościół Santa Maria la Blanca. Jest to budynek pięcionawowy, z arkadami o wykroju łuku podkowiastego, cały pokryty stiukami o motywach arabeskowych. Rywalizują z nim kościoły katolickie o dekoracji mauretańskiej, zbudowane w Segovii, Saragossie i Salamance. Przykładem rozwiniętego w pełni stylu mudejar jest pochodzący z XIV w. krużganek w Guadelupe z mauretańskimi arkadami i majolikowymi fontannami. Jeszcze w XV w. rzemieślnicy arabscy przyozdobili stiukami salę kapituły w Toledo. Ok. 1500 r. artyści mauretańscy pracowali wraz z chrześcijanami przy dekoracji katedry w Sigüenza, której stiuki odznaczają się szczególną i pełną uroku harmonią elementów gotyckich, muzułmańskich i grecko-rzymskich. Dopiero Filip III podjął decyzję o wypędzeniu innowierców. Styl mudejar ustąpił wtedy miejsca włoskiemu klasycyzmowi, jednak jego wpływ utrzymał się w Andaluzji aż po wiek XVIII.