kierunek panujący w sztuce francuskiej za panowania Ludwika XVI, zw. też stylem "a la grecque", charakteryzował powrót do systemu ornamentalnego wywodzącego się z klasyki grecko-rzymskiej. Od 1758 r. aż do wybuchu rewolucji obowiązywały formy dekoracyjne używane już przedtem w okresie renesansu i w akademickim stylu Ludwika XIV. Lecz interpretacja tych form była zdecydowanie różna. W epoce Ludwika XIV motywy pozbawiono cech indywidualnych, aby nadać im walor ponadczasowego i ponadlokalnego uniwersalizmu, który uważano za istotę klasycyzmu. Wiek XVIII, przeciwnie, chciał w motywach zapożyczonych ze starożytności odnaleźć życie, zbliżając się tym samym do koncepcji XVI-wiecznych. Wici roślinne przestały być graficznymi schematami, stając się prawdziwymi gałązkami. Repertuar ornamentalny upodobnił się do form, którymi posługiwała się szkoła Rafaela i który wprowadził do Francji dekorator Fontainebleau - Francesco Primaticcio. Były to kartusze i panoplia, ołtarze wotywne i trójnogi, fantastyczne twory i postacie. System ten uprawiała cała grupa dekoratorów, zwłaszcza zaś Gilles Cauvet i Rousseau de la Rottiere - malarz "tureckich" buduarów w Wersalu i w Fontainebleau. Kilka lat po swym pojawieniu się styl "a la grecque" uległ przeobrażeniu. Delikatne formy, zachwycające jeszcze tak niedawno elitę społeczeństwa, wydały się teraz bardzo błahe. Estetycy inspirowani przez Diderota i Quatremere de Quincy, przeciwstawiali się "okazałości", zalecając powrót do "prymitywu". Nowatorzy opowiadali się otwarcie za wiernym naśladowaniem antyku. Silny wpływ ang. przyczynił się do skierowania zarówno sztuk zdobniczych, jak przedstawiających w kierunku szczególnej odmiany powściągliwości. Poszukiwano w sztuce antycznej nie tylko przykładów pogodnego stylu greckiego, lecz również wzorów rzymskich surowości z czasów pierwszych królów. Podobnym zjawiskiem, jakim w dziedzinie architektury były masywne, gigantyczne formy budowli Chalgrina, Ledoux i Boullée`a, stały się w dziedzinie sztuk zdobniczych dziełami pozbawione ornamentów, nawiązującymi do surowości zamierzchłych epok.