kierunek ten był wysublimowaną odmiana rokoka, z którego zachował podstawową zasadę - posługiwanie się formami krzywolinijnymi, przy równoczesnym złagodzeniu nadmiaru ornamentyki. Dekoracja pełnego XVIII w. odznacza się umiarem, ograniczając się często do nerwowej linii profilowania. Z repertuaru ornamentalnego znikły wszelkie motywy sztuczne, zastąpione elementami zaczerpniętymi z natury: bukietami drobnych kwiatów, ulistnionymi gałązkami, realistycznie przedstawianymi zwierzętami: psami, małpami, ptakami. Styl ten pojawił się ok. 1720 r. Pierwsze przejawy stylu zdradzają jeszcze wyraźne niezdecydowanie. W architektonicznym wystroju wnętrz panował natłok detali - dziedzictwo stylu Ludwika XIV. Formy rokokowe wprowadzono dopiero ok. 1730 r. Wzornik Oppenordta z 1730 r. odzwierciedlał ciekawostki nowożytnego Rzymu, zaś prace Meissonniera i Pineau ukazały się dopiero w 1735 r. Dwie komody z Wallace Collection w Londynie, jedna pochodząca z pewnością z 1739 r. - dzieło Gaudreaux, druga, współczesna jej, wykonana przez Cressenta, uważane są za dzieła prototypowe. Styl Ludwika XV był jeszcze wtedy bogaty i ozdobny, zarówno w boazeriach, jak polichromowanych i lakierowanych meblach, wykładanych też często chińską, japońską i koromandelską laką. Krzesła o urozmaiconych kształtach, zdobiono rzeźbionymi motywami kwiatów, liści i pękających owoców. Dopiero ok. 1750 r. te pełne witalności formy uległy pewnemu uspokojeniu, a z czasem coraz bardziej dyskretne kształty rzeźbionych ornamentów zostały zastąpione układami oprofilowań. Meble stały się lżejsze, oczyszczone z brązowych pozłacanych "koronek", by lepiej wyeksponować dekoracyjne efekty markieterii. Formy określała z jednej strony troska o prostotę, z drugiej zaś dążenie do stosowania niezwykłych urządzeń mechanicznych; przykładem tych rozwiązań może być słynne biurko Ludwika XV, pracę rozpoczęto w 1760 r. przez Oebena, a zakończono w 1769 r. przez Riesenera. Kiedy odkrycie Herkulanum i Pompei wzbudziło w latach 1758-60 żywe zainteresowanie sztuką starożytną, francuscy rzemieślnicy starali się pogodzić powściągliwość wzorów grecko-rzymskich z wdziękiem krzywolinijnych form rokokowych.