sztuka oficjalna rozwijająca się we Francji za rządów Colberta, w latach 1661-83, której podstawy opracowała Académie Royale de Peinture et de Sculpture, zał. w 1648 r. zasady stosowane we wszystkich dziedzinach sztuki zostały wyprowadzone z kanonów antycznych; proporcje oparto na wzorach rzymskich; system dekoracyjny nawiązywał do porządków architektonicznych, tak jak je rozumiał Rzym; repertuar ornamentalny był wzorowany na renesansie, lecz oczyszczony z jego akcentów naturalistycznych nabrał powagi i pompatyczności. Styl był tym samym w dekoracji, czym w literaturze - wyrażał się w szlachetnych formach. Ornamenty arabeskowe zostały odrzucone jako zbyt fantazyjne, zastąpiły je układy dekoracyjne pełne umiaru. Miejsce natury, zbyt swobodnej i dzikiej, zajął klasyczny motyw akantu. W przedstawieniu lwa dzikość ustępowała miejsca wielkoduszności - stawał się on istnym królem zwierząt, uwieńczonym wielką peruką. Śmierć Colberta i częściowa niełaska Le Bruna spowodowały pojawienie się nowych artystów, którzy sztuce oficjalnej nadali ton bardziej finezyjny i lekki - byli to Jules Hardouin-Mansart, Robert de Cotte i Jean Cailleteau. Panoplia wojenne, komponowane na sposób rzymski - z pancerzem nabitym na pal i zwieńczone hełmem - przekształciły się w układ kołczanów i oszczepów z ukośnie umieszczoną tarczą. Regularne linie fryzów zostały rozbite, zaludniając się kapryśnymi puttami. Boazerie dzielono na pola, stosując motyw przewiązanych wstęgami, ukwieconych wiązek trzcin. W dekoracji przedmiotów przenośnych pojawiły się rzadkie tworzywa - dalekowschodnie laki oraz kolorowe lakiery.