kryształowe szkło, gatunek szkła odznaczającego się duża przezroczystością, zwartością i czystością, wydającego charakterystyczny dźwięk. Kryształ ma również pewne właściwości fizyczne np. podobnie jak diament rozszczepia światło. Szkło wyrabiane w hutach w pobliżu lasów (skąd uzyskiwano potaż), osiągało przezroczystość dopiero po wielokrotnym czyszczeniu, a i tak z powodu zawartości stosowanych składników pochodzenia organicznego miało zabarwienie rudawe lub niebieskawe. W 1623 r. angielski szklarz Robert Mansell podjął próbę zastąpienia potażu roślinnego topnikiem mineralnym (tlenkiem ołowiu). Otrzymał w ten sposób rodzaj kryształu "flint glass", który został udoskonalony dopiero po wielu doświadczeniach podejmowanych w ciągu stulecia. W ich rezultacie ustalono optymalne proporcje składników, budowę pieców i metody ochładzania. Od 1767 r. wytwórnie w Saint-Louis w Lotaryngii, od 1784 r. w Sevres i w Le Creusot, od 1797 r. w Voneche i od 1819 r. w Baccarat produkowały kryształ, który można było szlifować, grawerować, a nawet pokrywać emalią (co jest niemożliwe przy obróbce kryształu górskiego). Produkcja kryształu rozwinęła się w XIX w. w Czechach i na Śląsku.