manufakturę w Korcu na Wołyniu założył w 1784 r. książę Józef Czartoryski, powierzając prowadzenie jej Franciszkowi de Mezerowi. Początkowo wyrabiano tam fajanse wg wzorów sporządzanych przez Mezera lub kopiując naczynia z wytwórni zagranicznych. Dzięki pomyślnym wynikom prób z kaolinem w 1790 r. Mezer rozpoczął produkcję porcelany. W latach 1795-1804 manufakturą kierował jego brat Michał. Po wielkim pożarze w 1796 r. uruchomiona została ponownie dopiero w 1799 r. W 1807 r. jej dyrektorem był Pétion, Francuz z Sevres. W tym samym roku produkcje fajansów przeniesiono do Horodnicy. Manufaktura korecka była pierwszą polska wytwórnią porcelany i największą w Polsce na przełomie XVIII i XIX w., przewyższającą inne doskonałością wyrobów. W początkowym okresie naśladowano tam rokokową porcelanę saską, wiedeńską i sewrską, stopniowo jednak wypracowano własne modele i wprowadzono do zdobnictwa motywy polskiej flory. W Korcu wyrabiano wielkie serwisy, koszyczki na owoce, lichtarze i figurki dekoracyjne. Ok. 1800 r. pojawiły się formy empirowe oraz imitacje szylkretu i marmuru wykonane za pomocą barwnych glinek, bogate złocenia na tle błękitnym, różowym lub kremowym, złocenia wnętrza naczyń, stopy, wylewu bądź uchwytów. Porcelanę korecką cechowała różnorodność kształtów naczyń, dekoracja wykwintna, umiarkowanie stosowana, szeroka skala barw i rodzime motywy zdobnicze. Naczynia zdobią malowane kwiaty ogrodowe i polne rozrzucone na powierzchni lub ułożone w girlandy, owoce jagodowe, winorośl, pejzaże wołyńskie i portreciki, występują też wzory plastyczne wyciskane na brzegach, plastycznie kształtowane uchwyty oraz formy ażurowe.