próby wyrobu porcelany w Kopenhadze datują się od 1731 r., jednak właściwa produkcja ruszyła dopiero po odkryciu złóż kaolinu na Bornholmie w 1756 r. W latach 1760-66 wyrabiano w Kopenhadze porcelanę miękką, w 1773 r. zestawiono masę porcelany twardej. W 1775 r. manufaktura otrzymała przywilej królewski, a w 1779 r. została mianowana Królewską Duńską Wytwórnią Porcelany. Okres rozkwitu nastąpił po 1780 r., gdy po okresie rokoka ugruntowały się wpływy neoklasycyzmu. W manufakturze pracowało wielu fachowców przybyłych z Niemiec, toteż jej wyroby mało różnią się od produkcji zakładów niemieckich. Również figurki są najczęściej naśladownictwami obcych wzorów (np. Fürstenbergu). Szczególnie charakterystyczne były naturalistyczne dekoracje kwiatowe (słynny serwis Flora Danica, 1790-1802). Po 1802 r. rozpoczął się powolny upadek manufaktury, która w 1867 r. przeszła w ręce prywatne. Na przełomie XIX i XX w. Kopenhaga włączyła się do fali secesyjnej, zyskując ponownie wielką popularność. Wyroby zdobiono dekoracją podszkliwną (A. Krog), stosując zróżnicowane efekty glazurowania (lustry, krakelury) i stosowaną gamę barwną (barwy niebieskie, szare, zielonkawe). Drugą wytwórnią porcelany w Kopenhadze prowadzili od 1853 r. Bing i Gröndal.