rzemiosło wyspecjalizowane w obróbce cyny i wyrobie wszelkiego rodzaju przedmiotów z tego metalu. Należały do nich przede wszystkim naczynia codziennego użytku (talerze, misy, dzbany, kufle i kubki), a także ozdobne wilkomy, lawaterze, świeczniki, trumny. Najczęściej stosowano metodę odlewania w odpowiednio przygotowanych formach negatywowych, niektóre przedmioty wykuwano z blachy cynowej, bardziej złożone formy składano z części i lutowano. Gotowe wyroby grawerowano, cyzelowano, powlekano innymi metalami (zwłaszcza szlachetnymi) lub barwnym lakierem. W XVII w. stosowano technikę łączenia cyny z miedzią i mosiądzem. Cechy konwisarzy istniały w Europie od XIII w., osiągając duże znaczenie w Niemczech, Francji i Niderlandach. W Polsce do ważniejszych ośrodków konwisarstwa należały Kraków, Gdańsk, Toruń i Wrocław.