sztuka realizowana za pomocą sprzętu wideo, powstała wraz z wprowadzeniem na rynek tanich, ogólnodostępnych magnetowidów i kamer w końcu lat 60. Pionierem w tej dziedzinie jest Koreańczyk Nam Jun Paik, do dziś uważany za najważniejszego i najbardziej wpływowego artystę video art. Istnieją różne typy realizacji video art: tzw. jednokanałowe (przeznaczone do oglądania na jednym ekranie, jak tradycyjne programy telewizyjne), interakcyjne (w których widz może czynnie uczestniczyć), wreszcie instalacje oraz performance z użyciem dwóch i więcej monitorów lub projektorów i ewentualnie kamer. Z ideologicznego i estetycznego punktu widzenia videoartyści kontestują telewizję jako domenę komercji, proponując w zamian użycie medium, które służyłoby nawiązaniu bardziej bezpośredniego kontaktu z widzem i penetrowaniu nowych obszarów wrażliwości, niedostępnych innym dyscyplinom artystycznym i środkom przekazu. Genetycznie video art jest także spokrewniona z filmem eksperymentalnym i konceptualizmem, często też wchodzi w związki ze sztuką feministyczną. Do pionierów video art należą, obok Paika, Beryl Korot, Douglas Davis i Peter Campus. Najgłośniejsi dzisiaj video-artyści to: Bill Viola, Gary Hill, Tony Oursler i Shirin Neshat. Polskimi pionierami tej sztuki są Wojciech Bruszewski i inni członkowie Warsztatu Formy Filmowej, do których z czasem dołączyli m.in. Zbigniew Libera, Artur Żmijewski i Katarzyna Kozyra.