albo socrealizm totalitarna doktryna estetyczna i styl w sztukach plastycznych, architekturze, teatrze, filmie, literaturze, obowiązujące w ZSRR od 1932 r. (tj. wprowadzenia w życie dekretu "O odbudowie organizacji literackich i artystycznych", zakazującego wolnego zrzeszania się twórców w związki i grupy) i w różnych okresach w innych krajach komunistycznych (w Polsce od 1949 do ok. 1955). Wymyślenie nazwy przypisuje się Maksymowi Gorkiemu. Realizm socjalistyczny był próbą ścisłego powiązania ideologii ze sztuką. Zadaniem tej drugiej stała się z jednej strony propaganda idealizowanej wizji świata zamieszkanego przez szczęśliwą klasę robotniczą, kierowaną przez uwielbianych liderów, a z drugiej odmalowanie krytycznego obrazu kapitalizmu i klas wrogich rewolucji. W architekturze realizm socjalistyczny wyrażał się w powrocie do klasycznych porządków i dekoracji rzeźbiarskiej oraz monumentalizmie budowli publicznych, mających odzwierciedlać potęgę władzy ludu. W Polsce szczególnie gorliwymi wykonawcami dzieł w tym duchu byli malarze Helena i Juliusz Krajewscy, którym przez pewien czas sekundowali Wojciech Fangor, Włodzimierz Zakrzewski i in. Ikoną polskiego realizmu socjalistycznego stał się obraz Aleksandra Kobzdeja "Podaj cegłę" (1950).