"sztuka procesualna", czyli znajdująca się ciągle w stanie powstawania, transformacji, ulotna - kierunek zainicjowany w końcu lat 60, uważany niekiedy za reakcję na gładkie, wykonane metodami przemysłowymi dzieła minimalizmu. Prace artystów process art - często wykonane z materiałów organicznych, ulegających rozkładowi, jak tłuszcz, lód, trawa - były też wymierzone w komercjalizację rynku sztuki. Czołowym teoretykiem i eksponentem kierunku stał się Robert Morris, który dowodził, że należy wyciągnąć wnioski z malarstwa gestu Jacksona Pollocka i zwrócić większą uwagę na znaczenie zarówno samego procesu tworzenia, jak i na rolę, którą odgrywają w nim narzędzia i materiały. Te przemyślenia doprowadziły Morrisa do realizacji, w których tworzywem były obłoki pary. Samo słowo "proces" zyskało niezwykłą popularność w żargonie sztuki czterech ostatnich dekad XX w. i zaczęło pojawiać się w wielu jeszcze kontekstach, zwłaszcza tam, gdzie trzeba było położyć naciska nie tyle na gotowe dzieło, ile na jego tworzenie. Znamienny był tytuł głośnej międzynarodowej wystawy zorganizowanej przez Ryszarda Waśkę w Łodzi w 1981 r. "Konstrukcja w procesie", w której wzięło udział 54 artystów, w tym m.in.: Carl André, Jan Dibbets, Les Levine, Sol Le Witt, Richard Long, Antoni Mikołajczyk, Roman Opałka, Józef Robakowski i Richard Serra.