bardziej klimat niż styl dominujący w polskim plakacie od połowy lat 50., widoczny jeszcze przez lata 70. Nowatorstwo artystów zaliczanych do polskiej szkoły plakatu polegało na szerokim użyciu środków, wcześniej rzadko stosowanych w projektowaniu graficznym, jak kolaż, odręczna typografia, w połączeniu z malarskim i często wysoce symbolicznym, aluzyjnym podejściem do tematu. Polscy graficy w tym czasie inspirowali się bardziej surrealizmem, a nawet taszyzmem niż trendami panującymi w plakacie na Zachodzie. Za ojców duchowych polskiej szkoły plakatu uważa się Tadeusza Trepkowskiego i Henryka Tomaszewskiego.