swoiste poematy-kompozycje wizualne, popularne zwłaszcza w latach 50. i 60., tworzone za pomocą różnych układów liter i znaków typograficznych, nie podporządkowanych jednak związkom semantycznym i syntaktycznym. Ruch szybko osiągnął wymiar międzynarodowy i przyjął się m.in. w Niemczech Zachodnich, Austrii, Meksyku, Wielkiej Brytanii, USA, Szwecji. Czołowym polskim przedstawicielem poezji konkretnej jest Stanisław Dróżdż.