w założeniu - najbardziej nieskrępowana, pozbawiona reguł i w rezultacie wymykająca się definicji forma wypowiedzi artystycznej. W praktyce przyjęta w latach 70. nazwa kontynuacji happeningu, w której obecność artysty (wykonującego pewne czynności lub też nie, co jest istotnym nowum) stanowi "dzieło sztuki". Performerzy polem ekspresji uczynili głównie własne ciała i zmysły. Performance wywodzi się z malarstwa gestu, a korzeniami sięga do futuryzmu i dadaizmu. W historii performance można wyróżnić dwa okresy: "klasyczny:, przypadający na lata 70 i pokrywający się w dużym stopniu z body artem, choć obejmujący też m.in. spektakle muzyczne Laurie Anderson i Meredith Monk i bliski konwencji monodramu teatralnego, autobiograficzny "neoperformance" w latach 90. reprezentowany przez Karen Finley, Annie Sprinkle i Guillerma Gómeza-Penię. Do najwybitniejszych polskich przedstawicieli performance należą: Zbigniew Warpechowski i Jerzy Kalina.