"sztuka optyczna" czy raczej "sztuka złudzeń optycznych" - epitet prawdopodobnie użyty po raz pierwszy w tygodniku "Time" w 1964 r. do określenia dzieł abstrakcyjnych wywołujących - dzięki użyciu gęstych, równoległych linii, geometrycznych wzorów lub kontrastujących kolorów - sensacje wzrokowe; przyjął się jako nazwa kierunku. Typowy dla op artu efekt migotania powierzchni obrazu jest zwykle spotęgowany ruchem oczu patrzącego. Jako główne źródło inspiracji dla kierunku podaje się Josefa Albersa i jego teorie na temat koloru rozwijane w Bauhausie w latach 20.