termin Michela Ragona, którym w 1961 r. określił tendencje w sztuce zrywające z dominacją abstrakcji i powracające do sztuki przedstawiającej. Na ogół dostrzega się w nich zjawisko paralelne do amerykańskiego czy brytyjskiego pop artu, chociaż różnorodność postaw w ramach nowej figuracji wykracza daleko poza jego ramy. Do najważniejszych artystów należą: Valerio Adami, Eduardo Arroyo i Erró.