jeden z nurtów abstrakcji geometrycznej po II wojnie światowej, nawiązujący do konstruktywizmu oraz teorii Bauhausu i holenderskiej grupy De Stijl. Neokonstruktywiści opierają na ogół swoja twórczość na ścisłych zasadach matematycznych. W szerszym znaczeniu rozciąga się często ten termin na całą powojenną sztukę geometryczną.