rodzaj malarstwa figuratywnego (i w mniejszym zakresie rzeźby), nawiązującego do tradycji dwóch kierunków z początku XX w. (fowizmu i ekspresjonizmu), który pojawił się w końcu latach 70. i szybko zdominował światowy rynek sztuki. Twórczość neoekspresjonizmu charakteryzuje agresywność kolorów i surowość form uzewnętrzniająca się często w użyciu "nieszlachetnych" materiałów. Płótna artystów tego kierunku są zazwyczaj wielkie, rzeźby - grubo ciosane siekierą lub wycinane piłą łańcuchową. Równie gwałtowne jak sposób wykonania są na ogół same przedstawienia, w których nie brak wizji przemocy i zagłady. Mimo traktowania formy z pozorną nonszalancją neoekspresjoniści przywiązują większą wagę do środków ekspresji niż do treści, ostentacyjnie podkreślając znaczenie samego procesu malowania czy rzeźbienia, w trakcie którego wyjściowy temat podlega znacznym deformacjom i przemianom.