Kontynuacja historycznej awangardy. Stefan Morawski, główny promotor tego pojęcia, wyróżnia w neoawangardzie cztery nurty: 1) technologiczny, mieszający instalacje, sztukę komputerową, muzykę elektroniczną, sterowaną elektronicznie rzeźbę kinetyczną, holografię; 2) posterowsko-hiperrealistyczny (pop-art i hiperrealizm), obejmujący dzieła bazujące na ikonosferze kultury masowej, przetwarzające papkę informacyjną, którą karmi się zbiorowa świadomość społeczeństw zachodnich; 3) ludyczno-aleatoryczny, reprezentowany m.in. przez akcje, happeningi, performances, teatry uliczne, poezję bitników, niektóre filmy z kręgu New American Cinema (film eksperymentalny) i powieści - kolaże Julia Cortázara; 4) tworzony przez manifestacje artystyczne z obszaru meta-sztuki, takie jak konceptualizm i art and language, muzykę graficzną, poezję konkretną czy sztukę ziemi. Wspólne tym nurtom, zdaniem Morawskiego, jest opowiedzenie się ich twórców „za uprawianiem raczej antysztuki, w której dotychczasowe kategorie estetyczne (forma, wirtuozeria, ekspresja, mimesis, talent i geniusz) nie odgrywają żadnej roli".