ceramicy nazywają kamionką wyroby ceramiczne o spieczonym czerepie i zeszkliwionych pod wpływem wysokiej temperatury powierzchniach. Wyroby z gliny z natury rzeczy są porowate; nieprzesiąkliwość uzyskuje się pokrywając je szkliwem. Jeśli temp. w jakiej są wypalane, zostaje podniesiona do 1100 st.C, powierzchnia ścianek nabiera szklistości, wchłaniając sól morską, którą rozrzuca się w piecu pod koniec procesu wypalania. W Niemczech i Szwajcarii kamionkę wyrabiano od XVI w., zaś każdy ośrodek miał indywidualne cechy. W okresie klasycyzmu we Francji zlekceważono walory kamionki i dopiero w poł. XIX w. przywrócono ją do łask dzięki działalności licznej grupy ceramików, spośród których do najbardziej oryginalnych należeli: Carries, Georges Hoentschel, Bigot, Jeanneney. Dzieło ich podjęli ceramicy 1 poł. XX w., m.in. Auguste Delaherche, Emile Lenoble i Paul Beyer, którzy spopularyzowali tradycyjne kamionki ze szkliwem solnym.