w epoce Ludwika XIII pojawił się w meblarstwie francuskim mały mebel, rzeźbiony w kształcie murzyńskiego służącego niosącego okrągłą tacę, zw. gerydon. W inwentarzu mebli Korony z 1689 r. zanotowane są dwa gerydony przedstawiające Maurów, ze srebra lakierowanego na czarno, z wygrawerowanym na podstawie herbem królowej matki. Inwentarz nie precyzuje ani funkcji mebla, ani jego wielkości. W XVII w. wyrabiano niskie podstawki do świeczników; "Mercure" z 1682 r. zwraca uwagę na ten szczegół opisując salon gry w Wersalu "stoły do gry mają w każdym rogu srebrne świeczniki, umieszczone na małych gerydonach". Mebel ten służył więc od poł. XVII w. jako podstawka świecznika. Czasem miał pięć do sześciu stóp wysokości, były też gerydony o wysokości trzech stóp, stawiane u wezgłowia łóżka. Duże gerydony bywały pięknymi dziełami: w zbiorze projektów z 1711 r. dekorator Jean Berain przedstawiał dziesięć modeli gerydonów z ażurową podstawą o trójkątnym przekroju, zwieńczonego okrągłą tacą z rzeźbionymi ornamentami o motywach klasycznych. Zachowała się pewna liczba gerydonów przedstawiających dzieci lub nimfy, np. gerydony znajdujące się w Wersalu i Ecole des Beaux-Arts. W XVIII w. model ten występował nadal, nawiązując do pierwszych wzorów. Zachowały się projekty będące dziełem braci Slodtz oraz autorów anonimowych z epoki Ludwika XVI. Dopiero w okresie empire`u nazwą gerydonów objęto małe, lekkie stoliki na jednej nodze.