jeden z najstarszych we Włoszech ośrodków produkcji fajansów (które stąd właśnie wzięły nazwę), istniejący od XIV w. do dziś. Początkowo wzorowano się na hiszpańskich wyrobach z Paterny (dekoracja w kolorze zielonym). W 2 poł XV w. Faenza wysunęła się na czołowe miejsce we Włoszech, dochodząc do rozkwitu w XVI w. Wyrabiano tu okazałe misy, talerze, wazy, dzbany, albarella oraz flizy ścienne. Charakterystycznym typem dekoracji było berettino (bianco sopra azzurro), z białą dekoracją groteskową na niebieskim tle. W produkcji tak zdobionych naczyń wyróżniał się zwłaszcza w latach 1520-35 warsztat Casa Pirota. Talerze miały początkowo centralny medalion ze sceną figuralną, otoczony szeroką ornamentalną bordiurą. Tematów dostarczało współczesne malarstwo (Rafael) i grafika (ryciny A. Dürera, A. Mantegny i in.). W latach 30. XVI w. Baldassare Manara wypełniał całą powierzchnię jednolitą kompozycją malarską (krajobrazy, sceny figuralne o tematyce religijnej, mitologicznej i historycznej). Wyroby w tym stylu zw. istoriato, osiągnęły w F. niezwykle wysoki poziom artystyczny. Równie cenione były bianchi de Faenza, produkowane w 2 poł. XVI w., kryte lśniącymi białymi polewami. Słynął z nich zwłaszcza warsztat Bettisich. Równolegle wyrabiano majoliki alla porcellana, z szafirowym ornamentem na kremowym tle, wzorowane na porcelanie chińskiej. Dzięki obfitej produkcji Faenza odgrywała w XVI w. dużą rolę, oddziałując twórczo na inne ośrodki: Padwę, Rawennę, Cesenę i Forli. Schyłek warsztatów Faenzy zaczął się pod koniec XVI w. W XVII - XVIII w. próbowano w nich naśladować porcelanę i dopiero w XIX w. podjęto próby wznowienia produkcji "klasycznej" majoliki.