zasłona ustawiona przed kominkiem dla osłony przed bezpośrednim promieniowaniem ciepła. ten lekki mebel składający się z bogato rzeźbionej ramy z naciągniętą tkaniną pojawił się ok. poł. XVII w.: piękny ekran z ok. 1730 r. zdobiony przedstawieniami małp (Musée des Arts Décoratifs) wypełnia tkanina pochodząca z manufaktury Savonnerie. Ok. 1680 r. zapoczątkowano produkcję ekranów papierowych dla powszechnego użytku, w których często wykorzystywano kompozycje sztychowane wg projektów Abrahama Bosse, następnie Chauveau (ekrany z cyklami: Kalendarz, Miłe rozrywki Dworu), a zwłaszcza Lepautre`a, podejmującego w tych kompozycjach tematy historyczne (np. Ślub księcia Orleanu) lub fantastyczne (Śmierć Dobrej Wiary). Niektóre ekrany z końca XVII w. w swych kompozycjach zawierały aluzje do kroniki skandali: np. Zakochani starcy - temat zaczerpnięty z pamfletu na dwór Ludwika XIV, o przykrej przygodzie miłosnej markiza de Langey. Na ekranach przedstawiano także traktowane satyrycznie aktualne wydarzenia: tak jak wyszydzano kogoś w piosenkach, tak też - umieszczano na ekranie, a jak twierdził Voltaire, kto by to nie był, czy marszałek Francji czy wisielec, nie zaznał sławy, jeśli nie śpiewano o nim w piosenkach. Ekrany popularyzowały też obiegowe powiedzonka. Ekran był nie tylko odcinkiem przenośnego parawanu, lecz również znalazł zastosowanie w niektórych meblach. Szyfoniera, mała, lekka komódka, bywała ok. 1760 r. wyposażona w ekran przymocowany pionowo do jej części tylnej, tworzący tzw. vide- poches (miejsce do chowania drobiazgów). wykonywano też stoliki do robótek, na których przymocowywano mały ekran. Za panowania Ludwika XVI powstał mały mebelek, używany do poł. XIX w. w którym ramę ekranu wypełniała tabliczka do pisania. pojawiły się też lekkie ekrany przymocowane do ołowianej kuli, które jak zanotowano w Pamiętnikach sekretnych z 1774 r. - jak by ich nie stawiać, podnoszą się same. Nazywano je ekranami "a la Monteynard", od nazwiska sprytnego ministra, który zawsze utrzymywał się przy władzy.