w przeciwieństwie do stolarki meblowej, której naczelna zasada jest stosowanie się do właściwości fizycznych drewna, ebenistyka polega na specjalnej obróbce surowca, eliminującej niepożądane odkształcenia. Lecz nawet doskonale wysuszone drewno pozostaje wrażliwe na zmiany temp., a nawet spojenia płytek sklejanych w odwrotnych kierunkach włókien nie są trwałe. Dlatego też, niektóre stare meble wykonywane były z drewna żywicznego, mniej cennego niż dąb, ale bardziej stabilnego. Do najwcześniejszych metod zdobniczych stosowanych przez ebenistów należało wykładanie powierzchni wyrobów szachownicą przemiennych pól lub motywem "w jodełkę", nazywanym "wzorem węgierskim". Techniki zdobnicze powstałe we Włoszech w XVI w. i stosowane w meblarstwie odnosiły się zarówno do stolarstwa jak i ebenistyki: intarsja, polegająca na wypełnianiu wyżłobionych zagłębień płytkami z innego gatunku drewna; intarsja sztukatorska, polegająca na wypełnianiu wyciętych zagłębień tzw. ciastem sztukatorskim, robionym z barwnych proszków mineralnych; biała maureska, masa ze stuiku i kleju nakładana na złocone podłoże, zdobiąca drewno i nie wywierająca wpływu na jego naturalne własności. Te techniki nie wyszły poza Włochy, natomiast wynaleziona tam w XV w. markieteria rozprzestrzeniła się na całą Europę. Podstawową zasadą inkrustacji było wycinanie wzorów w samej zdobionej powierzchni; natomiast markieteria polega na pokrywaniu całego podłoża dekoracją z innego materiału, co wymaga nieruchomego podłoża. Układ płytek z cennego drewna pokrywający podłoże nazywany jest okleiną lub fornirem. Markieterię we właściwym znaczeniu stanowi dopiero wykonanie motywu dekoracyjnego w formie mozaiki z przynajmniej dwóch gatunków drewna. Obróbka drewna stosowana przez ebenistów polega albo na spiłowywaniu, co jest kosztowne z powodu dużej ilości bezużytecznych odpadów, albo na rozcinaniu płyty nożem na cienkie płatki, podobnie jak strug zbiera wióry. Inną techniką jest uprawiane obecnie złuszczanie, które polega na podsuwaniu pod nóż kloca, obracającego się wokół swej osi. Ten ostatni typ obróbki pozbawia drewno jego naturalnych zalet zdobniczych, jakie dają prostopadły do osi drzewa przekrój włókien i promieniście rozłożone słoje. Okleina złuszczona jest używana głównie w technice sklejki opracowanej w 1844 r. przez dwóch przemysłowców, Merciera i Duranda, polegającej na łączeniu wielu cienkich warstw drewna o przeciwstawnych kierunkach włókien.