rozkwit mało znanych warsztatów ceramicznych w Delft, o których pierwsze informacje pochodzą z XVI w., datuje się na początek XVII w. Delft zawdzięcza swą sławną produkcję zręcznie podrabianej porcelany chińskiej tzw. karraków (od nazwy statków handlowych, którymi przywożono towary z Chin), które cieszyły się większym powodzeniem niż wcześniej wyrabiane w Delft imitacje fajansów z Faenzy. W Delft osiągnięto nie tylko wysoki stopień doskonałości w naśladowaniu zdobiących porcelanę chińską różnych odcieni błękitu i laki na czarnym tle, lecz również wprowadzono elementy oryginalne, własne. Henry Havard, historyk fajansu holenderskiego, zebrał dane biograficzne 750. rzemieślników, z których najstarszym był Herman Pieters, prowadzący warsztat od 1584 r. Wyrabiane przez nich fajanse były szkliwione po umieszczeniu na nich dekoracji i wypalane w wysokiej temp. W XVIII w. w Delft upodobano sobie szczególnie wyroby o niezwykłych kształtach. Wkrótce potem napływ autentycznej porcelany chińskiej oraz rozprzestrzenianie się angielskich fajansów delikatnych spowodowało upadek warsztatów w Delft.