tradycje wyrobu szkła w Czechach sięgają średniowiecza. Produkowano tam początkowo potasowe szkło zw. leśnym, z którego formowano w XIV - XV w. smukłe naczynia do picia, z dekoracją brodawkową. Kryte barwna emalią szkła w typie reichsadlerhumpen wyrabiano w Chřibska k. Dečína. Od XVI w. ważnym ośrodkiem produkcji szkieł artystycznych była Praga. Działał tam Caspar Lehmann, który opracował metodę szlifu szkła kryształowego. Opanowanie technologii produkcji bezbarwnego szkła sodowego w XVII w. spowodowało, że można było odtąd wyrabiać stosunkowo grube szkła, nadające się do cięcia i szlifowania. Szkła zdobione głębokim szlifem lub punktowane diamentem były produkowane masowo i eksportowane do wielu krajów. Konkurowały one skutecznie ze szkłem weneckim. W XVIII w. ośrodkami szklarskimi były m.in. Kamenický Sěnov, Sloup i Turnov. W 2 poł XVIII w. słynęły mleczne szkła z Harrachova. W Jablonecu rozwinęła się z kolei produkcja szklanej biżuterii. W XIX w. wyróżniały się szkła z Karlovych Varów i Novego Boru. Modne były wówczas szkła barwne. Wysoki poziom reprezentowały również czeskie szkła secesyjne.