CHIPPENDALE THOMAS (ur. ok. 1718 r. w Otley, Yorkshire - zm. 1779 r. w Londynie). Najsłynniejszy z ebenistów angielskich. Syn meblarza i snycerza. Rozpoczął karierę w Londynie jako dekorator krzeseł. Bardzo szybko zdobył sławę m.in. dzięki opublikowaniu w 1754 r. swego pierwszego zbioru projektów, przeznaczonego nie tylko dla profesjonalistów, ale i szerokiej publiczności, zatytułowanego "Gentlemen`s and Cabinet Maker`s Director". Powodzenie zbioru zostało potwierdzone przyjęciem Chippendale do Królewskiego Towarzystwa Sztuk. Chippendale wykazuje w projektach eklektyzm, wynikający ze świadomego nastawienia komercjalnego. Wiele projektów opartych na tradycyjnych, typowo angielskich wzorach zdradza równocześnie wpływy holenderskie. Inne, wzorowane na stylu palladiańskim, wprowadzonym przez architektów Inigo Jonesa i Christophera Wrena w XVII w. Przeważająca ich większość cechuje upodobanie do gotyku zmieszanego z egzotyka chińską, charakterystyczne dla epoki Jerzego III (1714-60). Niektóre projekty nawiązują do francuskiego rokoka i mają nawet francuskie nazwy. Powiązania te są jednak dość luźne, nie wydaje się bowiem, aby Chippendale zamierzał naśladować meble francuskie; wzorował się na nich, jak i na innych stylach, z całkowita swobodą. Ewolucja jego własnego stylu jest zresztą ściśle związana z zastosowaniem nowego tworzywa - mahoniu, który pojawił się w Anglii ok. 1725 r. i natychmiast wyparł tradycyjny orzech. Oczywiście, ta kombinacja zapożyczeń daje w rezultacie kompozycje dość niezwykłe, przeładowane niedobranymi motywami dekoracyjnymi. Szczęśliwsze rozwiązania wykazują natomiast krzesła Chippendale. Nawet jeśli zaznacza się czasem rozdźwięk miedzy ubogo zdobiona ramą i oryginalnym, skomplikowanym kształtem oparcia, to w innym meblu wypukłości toczonych nóg harmonizują doskonale z ażurowym wzorem oparcie w kształcie snopka. Chippendale nigdy nie kopiował: łączył najróżniejsze elementy, nie troszcząc się o dokumentalna wierność oryginałom. W swej twórczości nadążał za przemijająca modą. W 1762 r. jako jeden z pierwszych podchwycił w trzecim wydaniu swego Directora formy antyczne, którym ok. 1760 r. przywrócili znaczenie bracia Adam. Z twórczości Chippendale zachowały się przede wszystkim rysunki. Mebli, które można mu przypisać na podstawie sprawdzonych hipotez jest mało. W 1778 r. mistrz przekazał swój warsztat synowi, noszącemu to samo imię, który będąc równocześnie utalentowanym malarzem i rytownikiem, opracował w 1779 r. wzornik ornamentów. Działał on do 1822 r.