umiejętność wyrobu ozdobnych przedmiotów z brązu sięga w Chinach okresu Szang. Do typowych wyrobów należały: broń, ozdoby, zwierciadła, instrumenty muzyczne a przede wszystkim charakterystyczne naczynia kultowe o zróżnicowanych kształtach i bogatej dekoracji ornamentalnej i figuralnej. W zależności od składu stopu brązy chińskie mają różne zabarwienie: od czerwieni po odcień srebrzysty. Ogólnie reprezentują one bardzo wysoki poziom techniczny i artystyczny. Rozkwit chińskiego brązownictwa nastąpił w XIV - XI w. p. n.e. W ich dekoracji występowały często motywy animalistyczne, stopniowo coraz silniej stylizowane i przekształcane w zgeometryzowany ornament. Rozróżnić można dwa podstawowe typy dekoracji: linearno- płaszczyznową i plastyczną o kilkustopniowej głębokości reliefu. W środkowym okresie Czou (IX - VII w. p.n.e.) niektóre typy naczyń zanikły, a ornament uległ dalszej stylizacji. W V w. p.n.e. wprowadzono technikę inkrustacji, popularną do III w. n.e. Produkcja najwartościowszych pod względem artystycznym brązów rytualnych wygasła w III - VI w. n.e. pod wpływem buddyzmu, ale tradycje tej dziedziny rzemiosła przetrwały niemal do naszych czasów.