manufakturę fajansu na terenach Belwederu w Warszawie założył w 1770 r. król Stanisław August. Wyrabiano tam dekoracyjne wielkie wazony i luksusowe zastawy stołowe kryte szkliwem cynowym i malowane farbami naszkliwnymi. Kształty naczyń i dekoracje wzorowano głównie na porcelanie chińskiej i japońskiej, przetwarzając wschodnie motywy w guście rokoka. Wazony z wcześniejszego okresu produkcji były białokremowe, zdobione delikatnymi girlandami i rozrzuconymi na powierzchni naczynia pękami kwiatów, motylami i ptakami w stylu rokoko, wzorem porcelany saskiej i wiedeńskiej. Szybko jednak w dekoracji fajansów belwederskich przeważyły motywy wschodnie: stylizowane barwne kwiaty, ptaki rajskie i bażanty, scenki z Chińczykami i Chinkami, motywy chińskiej architektury. Nawiązując do wyrobów hol., pośrednio też naśladowano chińskie wazy malowane w niebieskie kwiaty na tle białokremowym lub odwrotnie. Najbardziej charakterystyczne dla Belwederu były wazony gruszkowate z cylindryczną szyją i wazony o korpusie kulistym lub gruszkowatym na nodze w kształcie kielicha odwróconego, z szyją również w kształcie kielicha o szerokim, wywiniętym wylewie. Produkcja manufaktury w Belwederze była przeznaczona głównie dla Stanisława Augusta, do dekoracji wnętrz królewskich rezydencji i na cenne podarunki. Najsłynniejszym dziełem manufaktury był serwis zw. sułtańskim, ofiarowany sułtanowi Abdul Hamidowi I w 1777 r., wzorowany na porcelanie japońskiej, złożony ze 160 sztuk naczyń. Część z nich zachowała się w muzeum Topkapi Sarai w Stambule, niektóre sztuki próbne w Muzeum Narodowym w Krakowie i w Warszawie. W Belwederze wyrabiano też wazony o formach klasycystycznych. Fajanse belwederskie odznaczały się wysokim poziomem artystycznym pod względem formy, ze smakiem komponowanej dekoracji o starannym rysunku i ciepłej gamie barwnej, natomiast technicznie były bardzo niedoskonałe. Nieopłacalność produkcji oraz konkurencja ceramiki angielskiej i fajansów warszawskiej manufaktury Wolffa doprowadziły do zamknięcia królewskiej manufaktury w 1783 r.