manufakturę w Baranówce w pobliżu Korca na Wołyniu założył w 1803 r. Michał de Mezer, który przedtem pracował w manufakturze koreckiej. Przez wiele lat manufakturę w Baranówce prowadziła rodzina Mezerów. Wyrabiano tam fajanse i porcelanę stołową, lecz żadne naczynia fajansowe nie są znane. Porcelana baranowiecka, początkowo wzorowana na francuskiej i saskiej, osiągnęła dużą odrębność pod względem form i dekoracji oraz dobrą jakość, jakkolwiek nie dorównywała koreckiej. W latach rozkwitu manufaktury (1815-30) wyróżniała się rozmaitością rodzajów i kształtów naczyń, barwnością i pomysłowo komponowaną dekoracją malarską o polskich motywach. W Baranówce produkowano serwisy o różnych zestawach i pojedyncze naczynia stołowe, utrzymane w spokojnych formach klasycyzujących. Wazy, filiżanki i kubki, półmiski, talerze, mleczniki, imbryki, kosze na owoce, solniczki itd. są barwione na całej powierzchni lub częściowo, złocone i malowane w kwiaty polne i ogrodowe, zdobione malowanymi widokami budowli, pejzażami, portrecikami lub sylwetkami (charakterystycznym motywem są wizerunki Tadeusza Kościuszki i księcia Józefa Poniatowskiego). Po 1830 r. wzrost produkcji wpłynął niekorzystnie na poziom artystyczny wyrobów, zaś w poł. XIX w. konkurencja tańszej ceramiki czeskiej zmniejszyła zapotrzebowanie na porcelanę baranowiecką i spowodowała spadek produkcji. Po 1895 r. nowi właściciele, grecka rodzina Griparich, zaczęli wyrabiać także porcelanę techniczną. Fabryka została upaństwowiona w 1917 r. i pracuje do dzisiaj.