minerał będący odmianą gipsu. Alabaster wydobywany w rejonie Volterry, służył we Włoszech do wyrobu drobnych wyrobów ozdobnych. Inna odmiana alabastru, podobna do miękkiego marmuru, jest podatna na polerowanie i odznacza się dużą przepuszczalnością światła. W starożytności wykorzystywano tę cechę stosując cienkie płyty alabastru do wypełniania okien. W Egipcie z alabastru wyrabiano kanopy, wazy grobowe w formie cylindrycznych naczyń z pokrywą w kształcie głowy jednego z tzw. synów Horusa (pawiana, sokoła, szakala, człowieka). Można przypuszczać, że alabastrony lub alabastryty, małe naczynka na wonności w kształcie owocu, używane w starożytnej Grecji, przynajmniej początkowo wyrabiane były z alabastru. W średniowiecznej Europie, zwłaszcza w Anglii, alabaster znalazł szerokie zastosowanie jako materiał rzeźbiarski. Wykonywano z niego retabula ołtarzowe ze scenami religijnymi. W okresie renesansu produkowano z niego zabytkowe przedmioty świeckie, czego przykładem może być solniczka z muzeum Cluny. Nie używany w XVII w. alabaster stał się ponownie modny pod koniec XVIII w., służąc do wyrobu dekoracyjnych waz.