albo architektura dekonstruktywizmu lub dekonstruktywistyczna, od deconstructivist architecture - termin spopularyzowany przez Philipa Johnsona i Marka Wigleya dzięki wystawie w Museum of Modern Art w Nowym Jorku w 1988 r., później przyjęty przez innych autorów. Wedle słów Wigleya dekonstruktywizm nie polega na prowokacyjnym rozbijaniu formy, ale na kwestionowaniu "przyjętych norm harmonii, jedności i równowagi i proponowaniu w zamian odmiennego spojrzenia na strukturę". Źródeł dekonstruktywizmu Wigley dopatruje się w nie zrealizowanych, utopijnych projektach awangardy rosyjskiej początków XX w., a także w suprematyzmie Kazimierza Malewicza oraz konstruktywizmie Władimira Tatlina i Aleksandra Rodczenki. Czołowi przedstawiciele kierunku: Peter Eisenman, Frank Gehry, Zaha Hadid, Rem Koolhaas, Daniel Libeskid, Coop Himmelblau i Bernard Tschumi. Do najwybitniejszych dzieł zalicza się Muzeum Holocaustu w Berlinie (1988-98) Libeskinda i Parc de La Villette w Paryżu Tschumiego (1982-85).