nazwa nadana w początkach lat 60. przez Tadeusza Kantora, jego wywodzącym się z wcześniejszych kolaży, dziełom, w których używał on toreb z szarego papieru, często przewiązanych sznurkiem. Później Kantor przeniósł praktykę ambalaży także do happeningu. Zdaniem artysty "czynność opakowania kryje w sobie bardzo ludzką potrzebę i namiętność przechowywania, izolowania, przerwania, przekazywania, również smak nieznanego i tajemnicy".