lipiec 2013

Piotr Bernatowicz: Czy można powiedzieć, że współczesne murale to jest bardziej rozwinięcie billboardu czy plakatu niż malarstwa?
Piotr Drozdowicz: Zdecydowanie tak. To są prace nakładane na ściany, a prawdziwie malarstwo ścienne jest w ścianie, a nie na ścianie. Murale są nietrwałe, robione maksymalnie na kilkanaście lat. Jednak dzisiaj na świecie istnieje wiele udanych, poważnych realizacji malarstwa ściennego. Współczesne malarstwo ścienne wywodzi się z muralizmu meksykańskiego i innych nurtów niemających nic wspólnego z graffiti. Istnieje również nurt malarstwa, który kontynuuje tzw. trompe l’oeil - malarstwo mylące oko, co u nas z braku terminologii też nazywane jest niestety muralem. Na świecie jest bardzo dużo realizacji właśnie tego nurtu. Na przykład w Lyonie działa organizacja Cite de la Creatione - to wielka pracownia wykonująca ogromne murale... Co ja mówię - ogromne malarstwo ścienne, wielkoformatowe, malujące całe fasady i obiekty architektoniczne. Realizuje ona prace na całym świecie... W Polsce tego nie ma. Lyon jest już taką atrakcją turystyczną, że wycieczki przyjeżdżają tylko po to, by oglądać realizacje ścienne. Ukazane są tam tematy historyczne, znane postaci Lyonu, ale też zwykli ludzie. Ściany udające przestrzeń, nasycone są treścią zwykłych historii, anegdot opowiedzianych w sposób normalny, bez udziwnień, z wielkim szacunkiem do języka malarskiego.

Foto: Piotr Drozdowicz, „Trójca”, fresco - sgraffito, Poznań 1998, fot. dzięki uprzejmości artysty

Gdy dziewięć lat temu proponowaliśmy, by nominować go do Nagrody Turnera, reszta jurorów wybuchnęła śmiechem - wspominał niedawno krytyk „Guardiana”, Adrian Searle.
Jak się dziś okazuje, to David Shrigley śmieje się ostatni. Dostał właśnie nominację do najważniejszego wyróżnienia w świecie brytyjskiej sztuki. Jego nazwisko na liście wzbudziło największe zdziwienie. Jeden z jurorów sam przyznaje, że opinia publiczna będzie miała wątpliwości, czy nominowanie pracy można nazwać sztuką - donosił z satysfakcją arcymieszczański tabloid „Daily Mail”, którego krytycy raczej rzadko wyściubiają nos poza epokę Turnera i Constable’a. Trudno się więc dziwić, że gazeta nie wykrzesała wiele entuzjazmu w stosunku do faceta, który swego czasu wepchnął w łapy wypchanego psa tabliczkę z napisem „Jestem martwy”.

Foto: David Shrigley, „I’m Dead”, 2010, © David Shrigley, dzięki uprzejmości Collection Hamilton Corporate Finance Limited, zdjęcie dzięki uprzejmości Kelvingrove Art Gallery and Museum, , materiały prasowe Tate

W lipcowym wydaniu „Arteonu” ponadto: o wizjonerskich megastrukturach architektonicznych lat 60. XX wieku pisze Emilia Kiecko, a malarstwo Tadeusza Dominika, Jana Dobkowskiego i Łukasza Korolkiewicza w kontekście najnowszych wystaw omawia Zofia Jabłonowska-Ratajska. Anita Kwestorowska relacjonuje dla „Arteonu” 55. Biennale w Wenecji. W dziale „Sztuka młodych” na pytania ankiety odpowiadają malarka Joanna Maślejak i specjalizująca się w street arcie NeSpoon. Karolina Staszak w ramach „Czytania sztuki” interpretuje grafikę Christoffela Jeghera na podstawie obrazu Rubensa. W najnowszym „Arteonie” także – jak zawsze – komentarze, recenzje książkowe, aktualia i inne stałe rubryki.

Okładka: Tamara Łempicka, „The Blue Scarf”, fragment, maj 1930, olej, deska, 56,5 x 48 cm, kolekcja prywatna, © Tamara Art Heritage / Licensed by Museum Masters International NYC / ADAGP, Paris 2013, materiały prasowe Pinacothèque de Paris