Piotr Bąkowski - malarstwo - Wytwórnia Sztuki

Wytwórnia Sztuki z warszawskiej Pragi zaprasza na kolejną odsłonę młodej sztuki. Tym razem proponuje zbuntowane malarstwo Piotra Bąkowskiego. 

Na pierwszy rzut oka widać, ze autor korzysta z repertuaru środków typowych dla sztuki miasta: graffiti, szablonów, sprayów i wlepek. Jego płótna to wizualne kolaże elementów jakie możemy na co dzień obserwować idąc ulicą, zwłaszcza kiedy biegnie ona przez blokowisko. Drugim z używanych w kolażach przez Bąkowskiego elementów jest zestaw typowy dla ulicznej reklamy: czcionki, sylwetki i hasła obecne na billboardach, szyldach i neonach. Razem tworzą miejski klimat płócien autora, który o wielkich metropoliach nie ma dobrego zdania, co widać na pierwszy rzut oka. W ten konglomerat chaosu Bąkowski wpisuje ludzi, doskonale do miasta pasujących: anonimowych, krzykliwie ubranych, wyjętych z reklam młodzieżowej, markowej odzieży. 

Miasto Bąkowskiego to miejsce zatłoczone, zadymione, nacechowane pośpiechem, niezbyt przyjazne, niezbyt bezpieczne, pociągające kolorowym blichtrem, ale niezwykle powierzchowne. Bąkowski traktuje je jako organizm pełen specyficznych zjawisk, niepowtarzalnych zestawień scen i ludzi. Koloryt ulicy, sytuacje, których jest świadkiem są dla niego inspiracją i punktem wyjścia do pracy nad obrazem. Czasami historia, która była powodem powstania płótna "znika" gdzieś pod warstwami farby, ale to ona właśnie narzuca rytm i powoduje napięcia kompozycji. 

To co ma do powiedzenia o mieście Bąkowski, potwierdziłby i Spike Lee opowiadając o czarnych dzielnicach miast USA. Tyle że reżyser robi to dużo bardziej finezyjnie, a my jednak jesteśmy w Polsce. Dlatego patrząc na malarstwo Bakowskiego mam wrażenie, że autor idzie nieco na łatwiznę, wykorzystując stereotyp znanych ze złej sławy dzielnic do tworzenia prac atrakcyjnych poprzez dynamikę i ekspresję, ale jednak mało przekonywujących. Przy czym pamiętać należy ze równie mało przekonywująca była dla wielu muzyka i kultura pank w latach 80. Zarzucano jej, że nic nie wyraża, a jest tylko głośna i skandalizująca. Wyrażała na pewno bunt, i tego także nie brakuje malarstwu Bąkowskiego. Tylko czy to wystarczy?