Modernologie
Wernisaż: 2010-02-12 19:00:00
Modernologie to tytuł nowego projektu prezentowanego w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie. Na warsztat został wzięty modernizm i nowoczesność interpretowane w pracach wybranych artystów, dodajmy - z krytyczną refleksją.
Punktem wyjścia do powstania wystawy są postawione przez kuratorkę Sabine Breitwieser pytania: Co skłania artystów współczesnych do zainteresowania się epoką nowoczesną i modernizmem, jej estetyczną manifestacją? Co łączy tych artystów z obietnicami i językiem formalnym nowoczesności? W jaki sposób możemy poddać tę szczególną epokę historyczną krytycznej refleksji i ponownej ocenie? Ponad 30 artystów (większość zagranicznych, jest tylko jedna Polka biorąca udział w projekcie– Paulina Ołowska) zaproszonych do udziału w wystawie bierze za punkt wyjścia nowoczesność i modernizm przyglądając się im krytycznie, co znajduje odzwierciedlenie w ich pracach. Nie ma w nich miejsca na zachwyty i gloryfikację, jest za to zdecydowany sceptycyzm do idei proponowanych przez modernizm i próba ich reinterpretacji. Ekspozycja pierwszą prezentację miała jesienią ubiegłego roku w Barcelonie, w Muzeum Sztuki Współczesnej MACBA.
W wystawie przewijają się trzy zasadnicze wątki: produkcja przestrzeni, koncepcja języka uniwersalnego i polityka przedstawiania. Jednak nie są one w sposób wyraźny zaznaczone w przestrzeni ekspozycji – kuratorce zależało, aby poszczególne motywy swobodnie przenikały się wzajemnie. Pierwszy z nich bierze na warsztat relację pomiędzy architekturą modernizmu a przestrzenią społeczno-polityczną (tu m.in. artyści tacy jak: Katja Eydel czy Martha Rosler). Drugi wątek odwołuje się do artystycznego języka modenizmu z jego pretensją do stworzenia uniwersalnego kodu (m.in. Armando Andrade Tudela, John Knight). Z kolei trzecia część
„polityka przedstawiania” gromadzi prace artystów, którzy krytycznie przyglądają się mechanizmom funkcjonowania modernizmu, jego ograniczeniom i interpretacjom, poprzez odwołanie do samej wystawy jako medium sztuki nowoczesnej (np. Louise Lawler, Paulina Ołowska).
Modernologie nie są wystawą łatwą w odbiorze – po pierwsze dla klarownego zrozumienia, wymagają od odbiorcy znajomości dyskursu modernistycznego i jego późniejszej krytycznej interpretacji. Po drugie w wiele prac trzeba się “wczytać” dosłownie i w przenośni, gdyż w wielu przypadkach są opatrzone artystycznym komentarzem (jako częścią integralną pracy) w postaci tekstów, kart z archiwum, dokumentów, pism archiwalnych. Co nie zmienia faktu, że wystawa podejmująca krytycznie temat refleksji nad modernizmem była potrzebna. Pokazowi towarzyszy obszerna broszura traktująca o idei pokazu i pracach na niej zgromadzonych oraz pokaźny katalog. Z pewnością także na plus trzeba zaliczyć bogaty i ciekawy program edukacyjny towarzyszący ekspozycji: pokazy filmowe, m.in. projekcja filmu "Opróżnij staw, by złapać rybę" Runy Islam i spotkania,w tym dyskusja pt.: “Co sprawia, że nowoczesność i modernizm są tak fascynujące dla dzisiejszych artystów?”.
Powrót
Punktem wyjścia do powstania wystawy są postawione przez kuratorkę Sabine Breitwieser pytania: Co skłania artystów współczesnych do zainteresowania się epoką nowoczesną i modernizmem, jej estetyczną manifestacją? Co łączy tych artystów z obietnicami i językiem formalnym nowoczesności? W jaki sposób możemy poddać tę szczególną epokę historyczną krytycznej refleksji i ponownej ocenie? Ponad 30 artystów (większość zagranicznych, jest tylko jedna Polka biorąca udział w projekcie– Paulina Ołowska) zaproszonych do udziału w wystawie bierze za punkt wyjścia nowoczesność i modernizm przyglądając się im krytycznie, co znajduje odzwierciedlenie w ich pracach. Nie ma w nich miejsca na zachwyty i gloryfikację, jest za to zdecydowany sceptycyzm do idei proponowanych przez modernizm i próba ich reinterpretacji. Ekspozycja pierwszą prezentację miała jesienią ubiegłego roku w Barcelonie, w Muzeum Sztuki Współczesnej MACBA.
W wystawie przewijają się trzy zasadnicze wątki: produkcja przestrzeni, koncepcja języka uniwersalnego i polityka przedstawiania. Jednak nie są one w sposób wyraźny zaznaczone w przestrzeni ekspozycji – kuratorce zależało, aby poszczególne motywy swobodnie przenikały się wzajemnie. Pierwszy z nich bierze na warsztat relację pomiędzy architekturą modernizmu a przestrzenią społeczno-polityczną (tu m.in. artyści tacy jak: Katja Eydel czy Martha Rosler). Drugi wątek odwołuje się do artystycznego języka modenizmu z jego pretensją do stworzenia uniwersalnego kodu (m.in. Armando Andrade Tudela, John Knight). Z kolei trzecia część
„polityka przedstawiania” gromadzi prace artystów, którzy krytycznie przyglądają się mechanizmom funkcjonowania modernizmu, jego ograniczeniom i interpretacjom, poprzez odwołanie do samej wystawy jako medium sztuki nowoczesnej (np. Louise Lawler, Paulina Ołowska).
Modernologie nie są wystawą łatwą w odbiorze – po pierwsze dla klarownego zrozumienia, wymagają od odbiorcy znajomości dyskursu modernistycznego i jego późniejszej krytycznej interpretacji. Po drugie w wiele prac trzeba się “wczytać” dosłownie i w przenośni, gdyż w wielu przypadkach są opatrzone artystycznym komentarzem (jako częścią integralną pracy) w postaci tekstów, kart z archiwum, dokumentów, pism archiwalnych. Co nie zmienia faktu, że wystawa podejmująca krytycznie temat refleksji nad modernizmem była potrzebna. Pokazowi towarzyszy obszerna broszura traktująca o idei pokazu i pracach na niej zgromadzonych oraz pokaźny katalog. Z pewnością także na plus trzeba zaliczyć bogaty i ciekawy program edukacyjny towarzyszący ekspozycji: pokazy filmowe, m.in. projekcja filmu "Opróżnij staw, by złapać rybę" Runy Islam i spotkania,w tym dyskusja pt.: “Co sprawia, że nowoczesność i modernizm są tak fascynujące dla dzisiejszych artystów?”.
Fotorelacja
Galeria prac
Powrót
