Maria Wasilewska - Co dalej? - Otwarta Pracownia

Wejście na wystawę do pierwszej sali galerii spotyka się z pozorną pustką. Na pierwszy rzut oka, poza białymi ścianami, właściwie nic nie widać. Zgaszenie światła zmienia sytuację – coś zaczyna być widoczne, a przede wszystkim słyszalne; szum fal, oceanu, morza, w każdym razie – wody. Kolejna sala – blaszana podłoga, w niej – odbijające się (jak to właściwie nazwać…) linie? pasy? może bardziej odcinki, lub fragmenty. Lepiej widoczne też po zgaszeniu świateł.
Wyraźny minimalizm skłonił niektórych do porównań tej instalacji z realizacjami japońskich artystów. Jeśli mowa o podobieństwie, tkwi ono faktycznie tylko w minimalizmie, bo sztuką Japonii Maria Wasilewska świadomie nigdy się nie inspirowała. Świadomie jednak wybiera oszczędność środków, usuwając po kolei części według niej zbędne. 
Rzeźbiarskie początki pracy artystki tkwiły, jak sama wspomina, w solidnych studiach z natury. Jednak bliskie klasycznym realizacje okazały się dla niej niewystarczające. Bryła rzeźbiarska interesowała ją z dwóch stron: od wewnątrz i od zewnątrz, zawsze w kontekście przestrzennym. Dopiero jako dopełnienie przestrzeni, całość z przestrzenią, zyskiwała właściwy wymiar. Doświadczeniem, które w pełni zrealizowało to założenie była zbiorowa wystawa w 2003 roku w Toruniu w starych pofabrycznych halach Merinotexu, w które artyści wpisali zabarwione własną intencją prace. To przeżycie skierowało twórczość Marii na dwa równoległe tory: dostosowanie prac do przestrzeni galerii, lub budowanie przestrzeni własnej. Wystawa w Otwartej Pracowni łączy akurat te dwa założenia. Towarzyszą jej refleksje artystki: 
„Czas. 
Uwięzieni w czasie nie potrafimy bez niego funkcjonować. 
Nie możemy się również wyzwolić od jego liniowości i ukierunkowania, a co za tym idzie od pojęć: przeszłości, teraźniejszości i przyszłości. Istniejemy tylko w ramach tej struktury. Gdzieś na progu świadomości, wspierani wiarą, przeczuwamy istnienie wieczności, teraz niedostępnej. 
I tak, my - niemi widzowie, pomiędzy zmieniającymi się obrazami, trwamy w oczekiwaniu nieznanego.
Powtarzające się natrętnie zdarzenia gubią chronologię i czas przestaje być ukierunkowany. Przeszłość, teraźniejszość, przyszłość, kolejne dni i noce zlewają się, jak rzeki w wody oceanu, w jeden obieg zamknięty.

Przestrzeń
Zagęszczana przez czas, tworzy jednorodną tkankę. Formy, jakie przyjmuje, stanowią pewne o niej wyobrażenia. 
Powoli, acz nieodwołalnie, dzień za dniem, stajemy się niewolnikami własnych obrazów i intencji. 
Próby przeniknięcia tej tkanki, codzienne peregrynacje, choć chwilowo dają ułudę spojrzenia poza granice naszego widnokręgu, ostatecznie okazują się niewystarczające. 
Po raz wtóry potykamy się o swoje ślady.

Przeglądając się w lustrze formy, nie potrafię przejść na jego drugą stronę.

CO DALEJ ?”