Barbara Pszczółkowska-Kasten - Etiudy
Wernisaż: 2009-01-28 18:00:00
Świat Barbary Pszczółkowskiej-Kasten to abstrakcyjne pejzaże pełne światła.
Nie są to krajobrazy w sensie realistycznym, chociaż źródłem inspiracji autorki są zawsze odniesienia do realności i do znaków istnienia oraz kontakt z otaczającym światem.
Ostatnie prace to jej malarska wizja oddająca atmosferę i koloryt zjawisk kiedyś widzianych, często trudno rozpoznawalnych, pełnych wizualnych uogólnień. Przypominają marzenie senne, osnute mgłą, niedokładne, nie zupełnie zapamiętane.
Dominują duże płaszczyzny koloru z drobnymi plamkami, które stanowią kontrast do nich.
Każdy z małych obrazków ma swoją gamę barwną i temperaturę.
Są graficzne, oszczędne. Np. płaszczyznę pisakowego koloru przecina ostra interwencja błękitu. Na innym w żółtej przestrzeni unosi się fragment kościoła. Często inspirację stanowi plaża - w beżach nieba rozmywa się zimowe, malutkie słońce.
Prace mają swoją przestrzeń. Brak w nich wymiarów naszego świata. Jest to obszar bardzo rozległy, barak mu horyzontu, nie wiadomo gdzie znajdują się piony i poziomy i dlatego to malarstwo przypomina sen. Te prace są też jak fatamorgana – niejasne zjawisko, przypominają też odbicia w szybie. Dominują nawet pustynne gamy barwne – beże, ochry, żółcienie.
To wspomnienia miejsc, chwil, kolorów, całej przyrody, atmosfery konkretnych zdarzeń. Każdy obraz to zapis odmiennych emocji i przestrzeni. Często ze snu najbardziej zapamiętuje się jego atmosferę, a nie konkretne wydarzenia.
Te wszystkie przeżycia stają się pretekstem do osobistej wypowiedzi malarki o trwaniu i przemijaniu.
Powrót
Ostatnie prace to jej malarska wizja oddająca atmosferę i koloryt zjawisk kiedyś widzianych, często trudno rozpoznawalnych, pełnych wizualnych uogólnień. Przypominają marzenie senne, osnute mgłą, niedokładne, nie zupełnie zapamiętane.
Dominują duże płaszczyzny koloru z drobnymi plamkami, które stanowią kontrast do nich.
Każdy z małych obrazków ma swoją gamę barwną i temperaturę.
Są graficzne, oszczędne. Np. płaszczyznę pisakowego koloru przecina ostra interwencja błękitu. Na innym w żółtej przestrzeni unosi się fragment kościoła. Często inspirację stanowi plaża - w beżach nieba rozmywa się zimowe, malutkie słońce.
Prace mają swoją przestrzeń. Brak w nich wymiarów naszego świata. Jest to obszar bardzo rozległy, barak mu horyzontu, nie wiadomo gdzie znajdują się piony i poziomy i dlatego to malarstwo przypomina sen. Te prace są też jak fatamorgana – niejasne zjawisko, przypominają też odbicia w szybie. Dominują nawet pustynne gamy barwne – beże, ochry, żółcienie.
To wspomnienia miejsc, chwil, kolorów, całej przyrody, atmosfery konkretnych zdarzeń. Każdy obraz to zapis odmiennych emocji i przestrzeni. Często ze snu najbardziej zapamiętuje się jego atmosferę, a nie konkretne wydarzenia.
Te wszystkie przeżycia stają się pretekstem do osobistej wypowiedzi malarki o trwaniu i przemijaniu.
Fotorelacja
Galeria prac
Powrót
