Pochodzenie:
kolekcja prywatna, Warszawa
Alfred Lenica (1899, Pabianice - 1977, Warszawa)
Malarstwa i rysunku uczył się prywatnie w pracowniach Artura Hannytkiewicza i Piotra Kubowicza studiując jednocześnie ekonomię polityczną na Uniwersytecie Poznańskim, podjął też studia muzyczne w poznańskim konserwatorium. W latach 30-tych malował obrazy pod wpływem kubizmu, później surrealizmu. W 1947 r współtworzy grupę awangardy 4F+R / farba, forma, fantastyka, faktura + realizm/. Autor pierwszej polskiej pracy z nurtu informel - Farby w ruchu - tempera, 1949. Członek Grupy Krakowskiej. W okresie socrealizmu w oficjalnym nurcie sztuki propagowanej przez komunistyczne państwo, w latach 1948-50 prezes Okręgu Poznańskiego ZPZP. Po 1956 powrócił do informelu, z czasem powrócił do surrealizmu wypracowując własny styl - wirujących, kolorowych, niekiedy kaligraficznie opracowanych form i charakterystyczne, indywidualne techniki.

Pochodzenie:
rodzina artystki
Wystawiany:
Choć minął dla nas czas tworzenia, to pozostała myśl w obrazach, Fundacja Stefana Gierowskiego, Warszawa, 21 listopada 2021 - 13 lutego 2022
Dorota Grynczel (1950, Jacowlany - 2018, Warszawa)
Ukończyła Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie. Dyplom z wyróżnieniem otrzymała w 1977 roku w Pracowni prof. Jana Tarasina oraz Pracowni prof. Wojciecha Sadleya. Była profesorem zwyczajnym na Wydziale Malarstwa, od 2012 roku pełniła funkcję Dziekana tego Wydziału. Zajmowała się tkaniną unikatową i malarstwem sztalugowym.
Była stypendystką The Pollock-Krasner Fundation w Nowym Jorku (1992) oraz Fundacji Kultury i Fundacji Batorego w Warszawie (1993). Jest laureatką wielu nagród, m.in. Ministra Kultury i Sztuki (1976); Srebrny Klocek na 7. Międzynarodowym Biennale w Brukseli (1996); Brązowy Medal na 9. Międzynarodowym Triennale Tkaniny w Łodzi (1998); Wyróżnienie (2002) i II Nagroda (2005) na 4. i 5. Triennale Polskiego Rysunku w Lubaczowie; Brązowy Medal na 6. Międzynarodowym Biennale Tkaniny Z Lozanny do Pekinu w Zhenhzhou w Chinach (2010); Wyróżnienie oraz Nagroda ZPAP na 14. Międzynarodowym Triennale Tkaniny w Łodzi (2013). Jest autorką ponad 20. wystaw indywidualnych w kraju i za granicą, m.in.: 1981 - Galeria DAP, Warszawa; 1986 - Galeria Studio, Warszawa; 1987 - Muzeum Sztuki Współczesnej, Chełm; 1988, 1989, 1995 - Galeria Rzeźby, Warszawa; 1989 - Stadtisches Museum, Bad Oeynhausen, Niemcy; Stadtisches Museum, Herford, Niemcy; 1993 - Muzeum Sztuki Współczesnej, Radom; 1996 - Galeria Prezydencka, Warszawa; 1999 - ASP Łódź; 2000 - Muzeum Sztuki Współczesnej, Łódź; 2002 - Galeria Krytyków, Warszawa.

Pochodzenie:
zakup bezpośrednio od artysty;
kolekcja prywatna, Warszawa

Wystawiany: Władysław Jackiewicz – Nagroda im Kazimierza Ostrowskiego 2007 za rok 2006, Związek Polskich Artystów Plastyków Okręg Gdański, Gdańsk, 2007.

Reprodukowany: w katalogu powyższej wystawy na okładce oraz s.12-13.

Władysław Jackiewicz (1924-2016)
Szkołę powszechną i gimnazjum ukończył w Wilnie. Studiował malarstwo w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Gdańsku (obecnie Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku). Uzyskał dyplom w pracowni Artura Nachta-Samborskiego w 1952 roku. W latach 1951–1984 był pracownikiem na macierzystej uczelni. Od roku 1965 do 1968 pełnił funkcję dziekana Wydziału Malarstwa, w latach 1969-1981 był rektorem gdańskiej PWSSP.

Swoje wczesne zainteresowanie koloryzmem Jackiewicz zawdzięcza znajomości z Piotrem Potworowskim i Arturem Nachtem Samborskim. Debiutował na wystawie „Przeciw wojnie - przeciw faszyzmowi” w warszawskim Arsenale w 1955 roku. Utożsamiany był z tzw. szkołą sopocką. Malował wówczas krajobrazy, pejzaże ze sztafażem figuralnym, sporadycznie kompozycje tematyczne. Poprzez kubizujące figury i liryczne, oszczędne pejzaże, twórczość Jackiewicza ewoluowała w stronę aluzyjnej abstrakcji i malarstwa materii. W połowie lat 60. powstała seria obrazów budowanych z geometrycznych barwnych płaszczyzn. Płaszczyzny te przybierały z czasem kształty bardziej obłe i organiczne, składające się na sylwetkę kobiecego ciała. Widzimy jasne plamy barwne przypominające korpusy o wyraźnie zarysowanej talii i wydatnych biodrach. Barwiony grunt, farba kładziona laserunkowo i widoczne ślady rysunku pozwalały artyście osiągać subtelne efekty kolorystyczne i formalne. Malarstwo Jackiewicza pozostawało nieustannie na granicy abstrakcji i figuracji. Artysta unikał dosłowności i taniego erotyzmu, pozostawiając tym samym widzowi szerokie pole do interpretacji. Jego prace znajdują się w wielu prestiżowych zbiorach muzealnych m.in. Muzeum Narodowego w Warszawie, Gdańsku, także Muzeum Narodowego w Pradze, Muzeum w Skopje oraz w kolekcjach prywatnych w kraju i zagranicą w Niemczech, Szwecji, Szwajcarii, Włoszech, Kanadzie, USA, Danii.

Nie posługuję się modelem. Jest on nieprzydatny do mojej opowieści o nagości - o nagości ciała - ciała kobiety. Dziś nagość nie jest zakrywana. Jej widoku dostarczają tzw. środki masowego przekazu w nadmiarze. Pamięć widzianych dzieł malarskich, których mistrzostwo przedstawień nagich postaci osiągnęło najwyższy poziom, pamięć oglądanej natury i moje wyobrażenia prowadzą mnie przez wszystkie etapy poszukiwań właściwego wyrazu mojej wypowiedzi malarskiej. Wyobrażanie rzeczy albo wydarzeń zawsze bywa ciekawsze, piękniejsze od rzeczywistości - Władysław Jackiewicz.

Pochodzenie:
zakup bezpośrednio od artysty;
kolekcja prywatna, Warszawa

Wystawiany:
Władysław Jackiewicz. Mowa ciała, Piękna Gallery, Warszawa, wrzesień-październik 2019

Władysław Jackiewicz (1924-2016)
Szkołę powszechną i gimnazjum ukończył w Wilnie. Studiował malarstwo w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Gdańsku (obecnie Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku). Uzyskał dyplom w pracowni Artura Nachta-Samborskiego w 1952 roku. W latach 1951–1984 był pracownikiem na macierzystej uczelni. Od roku 1965 do 1968 pełnił funkcję dziekana Wydziału Malarstwa, w latach 1969-1981 był rektorem gdańskiej PWSSP. Swoje wczesne zainteresowanie koloryzmem Jackiewicz zawdzięcza znajomości z Piotrem Potworowskim i Arturem Nachtem Samborskim. Debiutował na wystawie „Przeciw wojnie - przeciw faszyzmowi” w warszawskim Arsenale w 1955 roku. Utożsamiany był z tzw. szkołą sopocką. Malował wówczas krajobrazy, pejzaże ze sztafażem figuralnym, sporadycznie kompozycje tematyczne. Poprzez kubizujące figury i liryczne, oszczędne pejzaże, twórczość Jackiewicza ewoluowała w stronę aluzyjnej abstrakcji i malarstwa materii. W połowie lat 60. powstała seria obrazów budowanych z geometrycznych barwnych płaszczyzn. Płaszczyzny te przybierały z czasem kształty bardziej obłe i organiczne, składające się na sylwetkę kobiecego ciała. Widzimy jasne plamy barwne przypominające korpusy o wyraźnie zarysowanej talii i wydatnych biodrach. Barwiony grunt, farba kładziona laserunkowo i widoczne ślady rysunku pozwalały artyście osiągać subtelne efekty kolorystyczne i formalne. Malarstwo Jackiewicza pozostawało nieustannie na granicy abstrakcji i figuracji. Artysta unikał dosłowności i taniego erotyzmu, pozostawiając tym samym widzowi szerokie pole do interpretacji. Jego prace znajdują się w wielu prestiżowych zbiorach muzealnych m.in. Muzeum Narodowego w Warszawie, Gdańsku, także Muzeum Narodowego w Pradze, Muzeum w Skopje oraz w kolekcjach prywatnych w kraju i zagranicą w Niemczech, Szwecji, Szwajcarii, Włoszech, Kanadzie, USA, Danii. Nie posługuję się modelem. Jest on nieprzydatny do mojej opowieści o nagości - o nagości ciała - ciała kobiety. Dziś nagość nie jest zakrywana. Jej widoku dostarczają tzw. środki masowego przekazu w nadmiarze. Pamięć widzianych dzieł malarskich, których mistrzostwo przedstawień nagich postaci osiągnęło najwyższy poziom, pamięć oglądanej natury i moje wyobrażenia prowadzą mnie przez wszystkie etapy poszukiwań właściwego wyrazu mojej wypowiedzi malarskiej. Wyobrażanie rzeczy albo wydarzeń zawsze bywa ciekawsze, piękniejsze od rzeczywistości - Władysław Jackiewicz.

Pochodzenie:
zakup bezpośrednio od artysty;
kolekcja prywatna, Warszawa

Władysław Jackiewicz (1924-2016)
Szkołę powszechną i gimnazjum ukończył w Wilnie. Studiował malarstwo w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Gdańsku (obecnie Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku). Uzyskał dyplom w pracowni Artura Nachta-Samborskiego w 1952 roku. W latach 1951–1984 był pracownikiem na macierzystej uczelni. Od roku 1965 do 1968 pełnił funkcję dziekana Wydziału Malarstwa, w latach 1969-1981 był rektorem gdańskiej PWSSP. 

Swoje wczesne zainteresowanie koloryzmem Jackiewicz zawdzięcza znajomości z Piotrem Potworowskim i Arturem Nachtem Samborskim. Debiutował na wystawie „Przeciw wojnie - przeciw faszyzmowi” w warszawskim Arsenale w 1955 roku. Utożsamiany był z tzw. szkołą sopocką. Malował wówczas krajobrazy, pejzaże ze sztafażem figuralnym, sporadycznie kompozycje tematyczne. Poprzez kubizujące figury i liryczne, oszczędne pejzaże, twórczość Jackiewicza ewoluowała w stronę aluzyjnej abstrakcji i malarstwa materii. W połowie lat 60. powstała seria obrazów budowanych z geometrycznych barwnych płaszczyzn. Płaszczyzny te przybierały z czasem kształty bardziej obłe i organiczne, składające się na sylwetkę kobiecego ciała. Widzimy jasne plamy barwne przypominające korpusy o wyraźnie zarysowanej talii i wydatnych biodrach. Barwiony grunt, farba kładziona laserunkowo i widoczne ślady rysunku pozwalały artyście osiągać subtelne efekty kolorystyczne i formalne. Malarstwo Jackiewicza pozostawało nieustannie na granicy abstrakcji i figuracji. Artysta unikał dosłowności i taniego erotyzmu, pozostawiając tym samym widzowi szerokie pole do interpretacji. Jego prace znajdują się w wielu prestiżowych zbiorach muzealnych m.in. Muzeum Narodowego w Warszawie, Gdańsku, także Muzeum Narodowego w Pradze, Muzeum w Skopje oraz w kolekcjach prywatnych w kraju i zagranicą w Niemczech, Szwecji, Szwajcarii, Włoszech, Kanadzie, USA, Danii.

Pochodzenie:
zakup bezpośrednio od artysty;
Wystawiany:
Porównania II, Sopot; ind. OdNowa, Poznań, 1967, Sveagalleriet, Sztokholm, 1968; Petersen Press, Berlin Zachodni, 1969; MN Poznań, 2003, Zachęta, Warszawa, 2003; MN Wrocław, 2003
Reprodukowany:
Stanisław Fijałkowski, Muzeum Narodowe w Poznaniu, 2003, s. 129. oraz s. 24 (zdjęcie archiwalne z artystą podczas wernisażu wystawy indywidualnej w Galerii OdNOWA w poznaniu w 1967 r.
Stanisław Fijałkowski (4 listopada 1922, Zdołbunów - 4 listopada 2020, Łódź)
Studiował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi w pracowniach Władysława Strzemińskiego i Stefana Wegnera w latach 1946-1951. Od 1947 roku był wykładowcą, a następnie profesorem na macierzystej uczelni. Należał do warszawskiego Klubu Młodych Plastyków i Naukowców. Reprezentował Polskę na Biennale w Săo Paulo w 1969 roku i w Wenecji w 1972 roku. Prace Stanisława Fijałkowskiego prezentowano na ponad 500 wystawach krajowych i zagranicznych. Znajdują się w licznych zbiorach prywatnych i publicznych w Polsce i zagranicą, m.in. w: Museum of Modern Art w Nowym Jorku, Albertinie w Wiedniu, Galerii Trietiakowskiej w Moskwie, w Muzeum imienia Puszkina w Moskwie, w McGrew-Hill Collection w Nowym Jorku, Tate Gallery w Londynie czy Kunstmuseum w Bochum.

Pochodzenie:
zakup bezpośrednio od artysty;
kolekcja prywatna, Warszawa
Stanisław Fijałkowski (4 listopada 1922, Zdołbunów - 4 listopada 2020, Łódź)
Studiował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi w pracowniach Władysława Strzemińskiego i Stefana Wegnera w latach 1946-1951. Od 1947 roku był wykładowcą, a następnie profesorem na macierzystej uczelni. Należał do warszawskiego Klubu Młodych Plastyków i Naukowców. Reprezentował Polskę na Biennale w Săo Paulo w 1969 roku i w Wenecji w 1972 roku. Prace Stanisława Fijałkowskiego prezentowano na ponad 500 wystawach krajowych i zagranicznych. Znajdują się w licznych zbiorach prywatnych i publicznych w Polsce i zagranicą, m.in. w: Museum of Modern Art w Nowym Jorku, Albertinie w Wiedniu, Galerii Trietiakowskiej w Moskwie, w Muzeum imienia Puszkina w Moskwie, w McGrew-Hill Collection w Nowym Jorku, Tate Gallery w Londynie czy Kunstmuseum w Bochum.

Pochodzenie:
zakup bezpośrednio od artysty;
kolekcja prywatna, Warszawa
Stanisław Fijałkowski (4 listopada 1922, Zdołbunów - 4 listopada 2020, Łódź)
Studiował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi w pracowniach Władysława Strzemińskiego i Stefana Wegnera w latach 1946-1951. Od 1947 roku był wykładowcą, a następnie profesorem na macierzystej uczelni. Należał do warszawskiego Klubu Młodych Plastyków i Naukowców. Reprezentował Polskę na Biennale w São Paulo w 1969 roku i w Wenecji w 1972 roku. Prace Stanisława Fijałkowskiego prezentowano na ponad 500 wystawach krajowych i zagranicznych. Znajdują się w licznych zbiorach prywatnych i publicznych w Polsce i zagranicą, m.in. w: Museum of Modern Art w Nowym Jorku, Albertinie w Wiedniu, Galerii Trietiakowskiej w Moskwie, w Muzeum imienia Puszkina w Moskwie, w McGrew-Hill Collection w Nowym Jorku, Tate Gallery w Londynie czy Kunstmuseum w Bochum.

Pochodzenie:
kolekcja prywatna, Warszawa
Zbigniew Makowski (ur. 1930 - zm. 2019)
Absolwent warszawskiej ASP. Malarz i poeta tworzący w kręgu surrealizmu. W latach 60. komponował swe obrazy ze znaków magicznych, symboli i rekwizytów, także sentencji i dłuższych tekstów. Artysta otrzymał Nagrodę Krytyki Artystycznej im. Cypriana Kamila Norwida oraz Nagrody im. Jana Cybisa. Jego twórczość łączy symbolikę liczb, znaków, kultur. Nawiązuje również do surrealizmu i języka geometrii.
Artysta jest jak dowódca, komenderujący swoim wojskiem: kreskami i kolorami. Dąży do czego? – do zwycięstwa. A zwycięstwem jest wielkie dzieło sztuki. Każde wielkie dzieło sztuki jest zwycięstwem nad słabościami i wątpliwościami. Jak ktoś nie ma wątpliwości to nie jest artystą, tylko psychopatą. Zbigniew Makowski

Pochodzenie:
kolekcja prywatna, Warszawa
Reprodukowany:
The Pseudogroups of Stefan Krygier, Green Point Projects, Nowy Jork, 2018, s. 90; Stefan Krygier Symultanizm Form, Miejska Galeria Sztuki w Łodzi, s. 59.
Stefan Krygier (1923, Łódź – 1997, Łódź)
Jeden z najważniejszych artystów polskiej powojennej awangardy. Ukończył Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych w Łodzi, gdzie studiował w latach 1945–1950 pod kierunkiem Stefana Wegnera (Wydział Malarstwa) i Władysława Strzemińskiego (Wydział Plastyki Przestrzennej). W roku 1963 uzyskał dyplom architekta na Politechnice Warszawskiej.
W późnych latach 40. Krygier wstąpił do Klubu Młodych Artystów i Naukowców w Warszawie, następnie współtworzył grupę artystyczną St-53 w Katowicach. Zajmował się malarstwem, grafiką, działaniami na pograniczu form przestrzennych i environment. Realizował również projekty architektoniczne i urbanistyczne. Prowadził zajęcia praktyczne oraz wykładał teorię sztuki na swojej macierzystej uczelni w Łodzi od 1957 roku do końca życia.
Od czasu studiów zacieśnił swoją znajomość z Władysławem Strzemińskim, wraz z którym opublikował pracę teoretyczną „Widzenie gotyku”. Współpracowali także w realizacjach, jak pisał sam artysta, „o charakterze wystawienniczym i architektury wnętrz”. Krygier wspierał Strzemińskiego w najtrudniejszym dla niego okresie, aż do jego śmierci w 1952 roku.
Twórczość Krygiera kształtowała się pod wpływem takich nurtów jak kubizm, konstruktywizm czy unizm zaszczepiony młodym studentom PWSSP przez Strzemińskiego. Wraz z każdą kolejną dekadą Krygier eksplorował nowe techniki i formy wypowiedzi artystycznej. Obrazy z lat 50. inspirowane są sztuką Egiptu i Grecji. Lata 60. to malarstwo materii, rzeźba w drewnie i grafika. W latach 70. artysta tworzył obrazy olejne nawiązujące do konstruktywizmu. Później w latach 80. i 90. zajmował się malarstwem symultanicznym. Krygier, dzięki swoim szerokim zainteresowaniom – artystycznym, teoretycznym i technicznym – pozostawił po sobie dorobek, który stanowi jedno z najciekawszych zjawisk w polskiej sztuce powojennej. Kontynuując tradycję łódzkiej awangardy, umiejętnie łączył ze sobą dziedzictwo sztuki polskiej i światowej z własnymi teoriami na temat fizycznych i metafizycznych granic obrazu.
Prace Krygiera znajdują się w wielu muzeach i kolekcjach prywatnych w Polsce i na świecie.

Pochodzenie:
kolekcja prywatna, Warszawa
Wystawiany:
The Pseudogroups of Stefan Krygier, Green Point Projects, Nowy Jork, 2018; Pseudogrupy Stefana Krygiera, Piękna Gallery, Warszawa, 2019.
Reprodukowany:
The Pseudogroups of Stefan Krygier, Green Point Projects, Nowy Jork, 2018, s. 56.; wzmiankowany: Stefan Krygier, Muzeum Historii Miasta Łodzi, 1999, s. 104.
Stefan Krygier (1923, Łódź – 1997, Łódź)
Jeden z najważniejszych artystów polskiej powojennej awangardy. Ukończył Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych w Łodzi, gdzie studiował w latach 1945–1950 pod kierunkiem Stefana Wegnera (Wydział Malarstwa) i Władysława Strzemińskiego (Wydział Plastyki Przestrzennej). W roku 1963 uzyskał dyplom architekta na Politechnice Warszawskiej.
W późnych latach 40. Krygier wstąpił do Klubu Młodych Artystów i Naukowców w Warszawie, następnie współtworzył grupę artystyczną St-53 w Katowicach. Zajmował się malarstwem, grafiką, działaniami na pograniczu form przestrzennych i environment. Realizował również projekty architektoniczne i urbanistyczne. Prowadził zajęcia praktyczne oraz wykładał teorię sztuki na swojej macierzystej uczelni w Łodzi od 1957 roku do końca życia.
Od czasu studiów zacieśnił swoją znajomość z Władysławem Strzemińskim, wraz z którym opublikował pracę teoretyczną „Widzenie gotyku”. Współpracowali także w realizacjach, jak pisał sam artysta, „o charakterze wystawienniczym i architektury wnętrz”. Krygier wspierał Strzemińskiego w najtrudniejszym dla niego okresie, aż do jego śmierci w 1952 roku.
Twórczość Krygiera kształtowała się pod wpływem takich nurtów jak kubizm, konstruktywizm czy unizm zaszczepiony młodym studentom PWSSP przez Strzemińskiego. Wraz z każdą kolejną dekadą Krygier eksplorował nowe techniki i formy wypowiedzi artystycznej. Obrazy z lat 50. inspirowane są sztuką Egiptu i Grecji. Lata 60. to malarstwo materii, rzeźba w drewnie i grafika. W latach 70. artysta tworzył obrazy olejne nawiązujące do konstruktywizmu. Później w latach 80. i 90. zajmował się malarstwem symultanicznym. Krygier, dzięki swoim szerokim zainteresowaniom – artystycznym, teoretycznym i technicznym – pozostawił po sobie dorobek, który stanowi jedno z najciekawszych zjawisk w polskiej sztuce powojennej. Kontynuując tradycję łódzkiej awangardy, umiejętnie łączył ze sobą dziedzictwo sztuki polskiej i światowej z własnymi teoriami na temat fizycznych i metafizycznych granic obrazu.
Prace Krygiera znajdują się w wielu muzeach i kolekcjach prywatnych w Polsce i na świecie.

Stefan Gierowski (1925, Częstochowa - 2022, Warszawa)
Studiował w krakowskiej ASP w pracowniach Zbigniewa Pronaszki i Karola Frycza oraz na Wydziale Historii Sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. Od 1961 do 1997 był wykładowcą na Wydziale Malarstwa w warszawskiej ASP, od 1986 profesorem w tejże uczelni. Swoje obrazy prezentował na słynnej wystawie w Arsenale w roku 1955. Wraz z Marianem Boguszem prowadził Galerię Krzywe Koło w Warszawie. 
Początkowo malował obrazy figuratywne, jednak od mniej więcej 1957 roku wytworzył charakterystyczny dla siebie styl abstrakcyjny, opierający się na poszukiwaniach kolorystycznych. Konsekwentnie badał takie zagadnienia jak światło, iluzja optyczna, działanie zestawień barwnych. 
W okresie przełomu lat 50. i 60. Stefan Gierowski wielokrotnie wystawiał swoje prace za granicą – uczestniczył w takich artystycznych wydarzeniach jak I Biennale Młodych w Paryżu (1959), V Międzynarodowe Biennale Sztuki Współczesnej w São Paulo (1959) oraz 15 Polish Painters w Museum of Modern Art w Nowym Jorku (1961).
Stefan Gierowski wywarł ogromny wpływ na całe pokolenie adeptów warszawskiej ASP. Jego uczniami byli m.in. Jarosław Modzelewski, Marek Sobczyk, Dorota Grynczel czy Ryszard Woźniak
Był laureatem Nagrody im. Jana Cybisa przyznawanej malarzom za całokształt twórczości (1980) oraz Nagrody im. Kazimierza Ostrowskiego za wybitne osiągnięcia w dziedzinie malarstwa (2005). W 1997 został odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1997). W 2005 roku został odznaczony przez ministra kultury Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.
Prace Stefana Gierowskiego znajdują się w kolekcjach instytucjonalnych i prywatnych m.in. w: Muzeów Narodowych w Warszawie, Krakowie, Poznaniu, Wrocławiu i Gdańsku, Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeum Okręgowe im. Leona Wyczółkowskiego w Bydgoszczy, Galeria Arsenał w Białymstoku, Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, CSW Zamek Ujazdowski.
W 2017 r. przy ulicy Kredytowej otwarto siedzibę Fundacji Stefana Gierowskiego, która prowadzi działalność badawczą i popularyzatorską organizując wystawy nie tylko swojego założyciela i patrona, ale również innych artystów różnych pokoleń.

Apoloniusz Węgłowski urodził się w 1951 r. w Piasecznie. Ukończył studia na Wydziale Malarstwa ASP w Warszawie w latach 1977-82. Dyplom z wyróżnieniem otrzymał w pracowni malarstwa prof. Stefana Gierowskiego w 1982. Aneksy w opracowaniach: grafiki prof. Haliny Chrostowskiej, kompozycji prof. Romana Owidzkiego i tkaniny prof. Wojciecha Sadley`a. Dwukrotny stypendysta Ministra Kultury i Sztuki - w 1981 i 1999. Uprawia malarstwo abstrakcyjne i rysunek. Wziął udział w dziesiątkach wystaw zbiorowych w kraju i za granicą. Ważniejsze nagrody to między innymi: Konkurs Joana Miro 1984, rysunek; Triennale Tadeusza Kulisiewicza 1987, rysunek; IV Triennale Sacrum, Częstochowa 2000, malarstwo, rysunek; Nagroda Talens`a 2001, malarstwo. Jego prace znajdują się w zbiorach muzealnych w Polsce i w Niemczech oraz w kolekcjach prywatnych w kraju i za granicą.

Pochodzenie:
kolekcja prywatna, Warszawa
Wystawiany: Eugeniusz Markowski, Galeria DAP OW ZPAP, Warszawa, 8 marca - 3 kwietnia 2005;
Reprodukowany w kat. wystawy s. 66.;
Eugeniusz Markowski. Homo Sapiens, Piękna Gallery, Warszawa, 20 maja - 20 czerwca 2016
Reprodukowany w kat. wystawy s. 9.
Eugeniusz Markowski (1912 – 2007)
Malarz, rysownik, profesor malarstwa na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Brał udział w wielu wystawach indywidualnych i znaczących wystawach zbiorowych w kraju i zagranicą, m.in.: 1000 Years Polish Art w Royal Academy of Art w Londynie w 1970 r.; Kunsthalle Mannhaim w 1973 r.; Polskie Malarstwo Współczesne w Museo de Arte Moderno w Meksyku w 1975 r. W 1963 roku Markowski reprezentował Polskę na Biennale w São Paulo.
Krytycy sztuki wskazują na Soutine’a, Noldego, Grosza, Dubuffeta i Kokoschkę jako artystów bliskich Markowskiemu, szczególnie jego sile ekspresji i sposobowi widzenia świata. Bożena Kowalska uważa wręcz, że swoimi brutalnymi obrazami Markowski zapowiadał (z prawie dwudziestoletnim wyprzedzeniem) ruch Neue Wilde. Jak pisał M. Rosiak: „niepoczytalny i dziki, bardziej radykalny i wywrotowy niż najbardziej radykalne i wywrotowe malarstwo młodych”.
Prace Markowskiego znajdują się w ważnych kolekcjach muzealnych i prywatnych na całym świecie, m.in. w Museu de Arte Moderna w São Paulo, D'Arcy Gallery w Nowym Jorku, Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeach Narodowych w Warszawie, Krakowie, Poznaniu i Wrocławiu.

Pochodzenie:
kolekcja prywatna, Warszawa
Henryk Musiałowicz (1914-2015)
Studiował w poznańskiej Państwowej Szkole Sztuk Zdobniczych i Przemysłu Artystycznego, wybierając specjalizację malarstwo dekoracyjne i witraż. Następnie podjął naukę na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, gdzie otrzymał dyplom w 1948 roku. Artystę doceniono w kraju i zagranicą. Wystawy indywidualne Musiałowicza odbyły się m.in. w: Museé Rath (Genewa), Galerie Aurora (Genewa), Galerie Lambert (Paryż), Zydler Gallery (Londyn), Art Gallery Museum (Niagara Falls), 1112 Gallery the Society for Arts (Chicago), Steps Gallery (Nowy Jork) w Zachęcie czy Muzeum Powstania Warszawskiego.
Musiałowicz jest i zawsze był outsiderem. Dlatego nie da się jego twórczości zakwalifikować do żadnego z nurtów czy tendencji w sztuce, które mają swoje nazwy. Artysta zawsze był przeświadczony o tym, że celem tworzenia sztuki jest zawarte w niej przesłanie, że jej zadaniem jest skłanianie widza do kontemplacji, zadumy, rozważań - Bożena Kowalska.

Pochodzenie:
kolekcja prywatna, Kraków
Ewa Kuryluk (ur. 1946, Kraków)
W latach 1964-1970 studiowała już w Polsce, na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Uczestniczyła w ruchu "O poprawę", współtworzyła grupę "Śmietanka". Założyła fundację "Amici di Tworki", współpracowała z Amnesty International. W 1981 przeprowadziła się do Nowego Jorku. W 1982 współtworzyła w USA kwartalnik "Zeszyty Literackie", który rok później znalazł swą siedzibę w Paryżu.

Pochodzenie:
kolekcja prywatna, Warszawa
Jacek Sempoliński (1927, Warszawa - 2012, Warszawa)
Malarz, rysownik, pedagog, krytyk i eseista. W latach 1943-1944 uczył się malarstwa w konspiracyjnej szkole im. Konrada Krzyżanowskiego w Warszawie. Po wojnie studiował malarstwo na warszawskiej ASP, m.in. u Eugeniusza Eibischa. Dyplom zrealizował w 1956 r. i rozpoczął pracę na macierzystej uczelni.
Początkowo obok malarstwa sztalugowego uprawiał scenografię i fresk. Wykonywał m.in. polichromię kamieniczek na Starym i Nowym Mieście w Warszawie. Sempoliński był jednym z uczestników Ogólnopolskiej Wystawy Młodej Plastyki, popularnie nazywanej Arsenałem 55, na której zdobył nagrodę. W 1976 r. został laureatem Nagroda im. Jana Cybisa, a w 1986 r. Nagrody im. Brata Alberta. Do najbardziej znanych jego cykli malarskich należą „Czaszki” i „Twarze”.
W czasie stanu wojennego artysta związany był z ruchem kultury niezależnej, znajdującym oparcie w Kościele. Uczestniczył w wielu wystawach tego nurtu, w tym w pamiętnych aranżacjach Janusza Boguckiego i Niny Smolarz ("Znak Krzyża", Parafia na Żytniej, Warszawa 1983, "Labirynt - Przestrzeń podziemna", Kościół Wniebowstąpienia Pańskiego, Warszawa 1989), Marka Rostworowskiego ("Niebo nowe i ziemia nowa", Parafia na Żytniej, Warszawa 1985).
W 2002 r. odbyła się duża wystawa retrospektywna jego malarstwa zatytułowana „A Me Stesso” w Narodowej Galerii Zachęta w Warszawie. Prace w kolekcjach muzealnych m.in.: Muzeum Narodowe w Warszawie, Kielcach, ASP w Warszawie.

Pochodzenie:
kolekcja prywatna, Lubin
Stanisław Dróżdż (1939, Sławkowo – 2009, Wrocław)
Studiował na Uniwersytecie Wrocławskim na Wydziale Filologicznym. Ukończył polonistykę w 1964 r. Twórca poezji wizualnej. Jego prace krytyka zalicza do konceptualizmu, poezji konkretnej, on sam nazywał je "pojęciokształtami" - są to utwory z pogranicza poezji i sztuk wizualnych. Tworzył ascetyczne teksty, nie tylko pozbawione ornamentu, ale często sprowadzone do kilku, czasami jednego słowa, liter, liczb, znaków - zapisywał je na papierze, fotografii, komputerowych wydrukach, instalacjach przestrzennych. Poprzez minimalny w treści zapis, artysta pragnie wywołać maksymalny efekt skojarzeniowy.
Pokazywał swoje prace w Galerii Foksal w Warszawie. Z galerią tą współpracował już od 1971. Brał udział w wystawach polskiego konceptualizmu w Centrum Sztuki Współczesnej na Zamku Ujazdowskim w Warszawie, w Galerii Sztuki Współczesnej we Wrocławiu, w galerii Miejsce w Cieszynie. Laureat Nagrody Artystycznej Fundacji Nowosielskich - Kraków 2002. W 2003 roku jego projekt "Kości zostały rzucone" reprezentował Polskę na 50 Biennale w Wenecji.

Pochodzenie:
kolekcja prywatna, Warszawa
Xawery Aleksander Wolski (ur. 20 sierpnia 1960 w Warszawie)
Polski artysta zajmujący się rzeźbą, instalacją i rysunkiem. Na początku lat 80. studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Studia kontynuował m.in. w Paryżu w Académie des Beaux-Arts. Swoje prace tworzy przy wykorzystaniu różnych materiałów np. brązu, terakoty czy drutu. Jego prace znajdują się w kolekcji m.in. Zachęty Narodowej Galerii Sztuki oraz Galerii Bielskiej BWA. W 2021 z okazji 30-lecia towarzystwa ubezpieczeń Ergo Hestia, jego rzeźba Echo stanęła w Sopocie obok siedziby firmy, na rondzie przy ulicy Bitwy pod Płowcami. Praca wzbudziła kontrowersje ze względu na niejednoznaczny kształt.

Pochodzenie:
kolekcja prywatna, Warszawa
Literatura:
Bożenna Biskupska UPAKOWANE, Galeria Wschodnia, Łódź, 2001;
Bożenna Biskupska Wytyczanie obrazu prace 1982-2002, Galeria Sztuki Program, Warszawa, 2002
Bożenna Biskupska urodziła się w Warszawie w 1952 roku. Studiowała w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu w latach 1970 – 72 i w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w latach 1972 – 76. Dyplom z wyróżnieniem uzyskała w pracowni prof. Tadeusza Dominika w 1976 r. Uprawia malarstwo i rzeźbę. Na IV Międzynarodowym Biennale Miniatury Tkackiej, Savaria Museum, Szhombathely, Węgry w 1982 r. zdobyła I nagrodę. W 1984 roku otrzymała dwuletnie stypendium Ministra Kultury i Sztuki, w 1986 roku Nagrodę I stopnia im. Stanisława Wyspiańskiego – za malarstwo i rzeźbę. Reprezentowała Polskę na XLI Biennale Sztuki w Wenecji w 1984 r. oraz na XIV Międzynarodowym Biennale Małych Rzeźb w Brązie w Padwie.
W początkowej fazie swojej niezależnej twórczości artystka wykroczyła poza ciasne ramy przestrzeni malarskiej i tkackiej ku formom trójwymiarowym. Przełamanie nastąpiło w latach 80 XX wieku, kiedy to Biskupska zaczęła konstruować ogromne zdeformowane ludzkie sylwetki (Misterium czasu, Non Omnis Moriar, Płytowce). Przygotowywała je z różnych materiałów m.in. pakuł, włókien czy trocin. Stanowiły one symbole cierpienia, przemijania i śmierci.
Postacie te następnie przekształciły się w swoje własne znaki: od ekspresyjnych i wieloznacznych form aż do abstrakcyjnego pojęcia. Artystka poszukiwała odpowiedniej formy wyrazu (Siedzący, Organizm) by ostatecznie zdecydować się na postać Jednonogiego. Jest to najbardziej wyrazista i dramatyczna spośród figuralnych propozycji artystki. Szczególne znaczenie dla konceptualnego rozwoju twórczości Biskupskiej miała wystawa plenerowa w Centrum Rzeźby Polskiej w 1998. Zostało na niej przedstawione siedem obiektów Jednonogich wchodzących w skład cyklu Wytyczanie obrazu. Figury te były zamknięte w sześcianach ze stalowych kątowników.

Pochodzenie:
kolekcja prywatna, Warszawa
Bożenna Biskupska urodziła się w Warszawie w 1952 roku. Studiowała w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu w latach 1970 – 72 i w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w latach 1972 – 76. Dyplom z wyróżnieniem uzyskała w pracowni prof. Tadeusza Dominika w 1976 r. Uprawia malarstwo i rzeźbę. Na IV Międzynarodowym Biennale Miniatury Tkackiej, Savaria Museum, Szhombathely, Węgry w 1982 r. zdobyła I nagrodę. W 1984 roku otrzymała dwuletnie stypendium Ministra Kultury i Sztuki, w 1986 roku Nagrodę I stopnia im. Stanisława Wyspiańskiego – za malarstwo i rzeźbę. Reprezentowała Polskę na XLI Biennale Sztuki w Wenecji w 1984 r. oraz na XIV Międzynarodowym Biennale Małych Rzeźb w Brązie w Padwie.
W początkowej fazie swojej niezależnej twórczości artystka wykroczyła poza ciasne ramy przestrzeni malarskiej i tkackiej ku formom trójwymiarowym. Przełamanie nastąpiło w latach 80 XX wieku, kiedy to Biskupska zaczęła konstruować ogromne zdeformowane ludzkie sylwetki (Misterium czasu, Non Omnis Moriar, Płytowce). Przygotowywała je z różnych materiałów m.in. pakuł, włókien czy trocin. Stanowiły one symbole cierpienia, przemijania i śmierci.
Postacie te następnie przekształciły się w swoje własne znaki: od ekspresyjnych i wieloznacznych form aż do abstrakcyjnego pojęcia. Artystka poszukiwała odpowiedniej formy wyrazu (Siedzący, Organizm) by ostatecznie zdecydować się na postać Jednonogiego. Jest to najbardziej wyrazista i dramatyczna spośród figuralnych propozycji artystki. Szczególne znaczenie dla konceptualnego rozwoju twórczości Biskupskiej miała wystawa plenerowa w Centrum Rzeźby Polskiej w 1998. Zostało na niej przedstawione siedem obiektów Jednonogich wchodzących w skład cyklu Wytyczanie obrazu. Figury te były zamknięte w sześcianach ze stalowych kątowników.

Pochodzenie:
kolekcja prywatna, Nowy Jork
Judyta Sobel (1924 Lwów - 2012 Nowy Jork)
Polska malarka związana od 1956 z Nowym Jorkiem. Studiowała pod kierunkiem Władysława Strzemińskiego w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi w latach 1947–50. Na przełomie 1948/49, jako studentka drugiego roku, uczestniczyła w I Wystawie Sztuki Nowoczesnej zorganizowanej w Pałacu Sztuki w Krakowie. Wypracowała własny styl oparty na połączeniu twórczości spod znaku École de Paris, łódzkiego abstrakcjonizmu i bieżących światowych trendów.

Pochodzenie:
zakup bezpośrednio od artystki;
kolekcja prywatna, Nowy Jork
Judyta Sobel (1924 Lwów - 2012 Nowy Jork)
Polska malarka związana od 1956 z Nowym Jorkiem. Studiowała pod kierunkiem Władysława Strzemińskiego w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi w latach 1947–50. Na przełomie 1948/49, jako studentka drugiego roku, uczestniczyła w I Wystawie Sztuki Nowoczesnej zorganizowanej w Pałacu Sztuki w Krakowie. Wypracowała własny styl oparty na połączeniu twórczości spod znaku École de Paris, łódzkiego abstrakcjonizmu i bieżących światowych trendów.

Edward Dwurnik (1946, Radzymin - 2018, Warszawa)
W latach 1963-1970 studiował malarstwo i grafikę u prof. Krystyny Łady-Studnickiej w warszawskiej ASP. Dyplom uzyskał w pracowni prof. Eugeniusza Eibischa. Duży wpływ na jego twórczość wywarła wystawa Nikifora Krynickiego prezentowana w 1965 roku. Po latach stwierdził: „Nikifor był moim najważniejszym mistrzem, właściwie jedynym. (…) Do dzisiaj ilekroć wychodzę w plener lub maluję akwarelką, mam przed oczami tamtą wystawę”. Od samego niemal początku Dwurnik wprowadza do swojej sztuki wątki społeczne i polityczne. Za pomocą obrazów komentuje otaczającą go rzeczywistość. Cykle m.in. Sportowcy, Robotnicy, Warszawa, Droga na Wschód, Od grudnia do czerwca prowadzą nas przez świat polskiej rzeczywistości lat 70. do przemian społeczno-gospodarczych lat 80. i 90. Nagrodzony m.in.: Nagrodą Kulturalną „Solidarności” (1983), Nouvelle Biennale de Paris (1985), nagrodą Olimpiady Sztuki w Seulu (1988) i Nagrodą Fundacji Sztuki Współczesnej (1992). Mieszkał i tworzył w Warszawie. Prace Edwarda Dwurnika oglądać mogliśmy na licznych wystawach w Polsce i zagranicą.

Pochodzenie:
kolekcja prywatna, Szwajcaria
Praca posiada opinię Bogdana Karskiego
Nikifor Krynicki właściwie Epifaniusz Dworniak urodził się 21 maja 1895 roku w Krynicy, zmarł 10 października 1968 roku w Foluszu. Jest przedstawicielem malarzy naiwnych, prymitywistów. Z pochodzenia był Łemkiem (po matce). Został osierocony w trakcie I wojny światowej. Po matce odziedziczył wadę wymowy i słuchu. Przez swoją skrytość i "odmienność" był odizolowany od społeczeństwa, często wyśmiewany i nierozumiany. Po II wojnie światowej w ramach akcji "Wisła" był trzykrotnie przesiedlany na północ Polski jednak z uporem (pieszo) powracał w rodzinne strony. Pierwsze znane nam prace Nikifora pochodzą jeszcze sprzed 1920 roku. Przełomem w jego twórczości był rok 1930, kiedy odkryty został przez ukraińskiego malarza kapistę Romana Turyna. Prace Krynickiego zaprezentował on środowisku artystycznemu Paryża. Pierwszą publikacją na temat artysty był tekst Jerzego Wolffa na łamach czasopisma "Arkady" z roku 1938. Kolejną publikacją była książka napisana przez małżeństwo krytyków sztuki z Krakowa - Ellę i Andrzeja Banachów, którzy otoczyli Nikifora opieką w pierwszych latach po II wojnie światowej. Pierwsza wystawa Nikifora odbyła się w warszawskiej sali SARP na przełomie stycznia i lutego 1949 roku. Dziewięć lat później prace Nikifora zostały zaprezentowane światu na wystawach w Paryżu (1958), Amsterdamie (1959), Brukseli (1959), Liege (1959), Hajfie (1960) i we Frankfurcie nad Menem (1961). Ostatnim opiekunem Nikifora był malarz Marian Włosiński, który zadbał o zachowanie jego twórczości.
Nikifora charakteryzuje zainteresowanie kolorem, eksperymenty z perspektywą i niewielkie rozmiary prac. Materiałem do pracy dla artysty mogło być wszystko - stare druki urzędowe, kartki z zeszytu, opakowania po produktach spożywczych czy kawałki tektury. Właśnie ta oszczędność materiału jest powodem, dla którego częstym zjawiskiem jest dwustronne wykorzystanie kartki papieru. Pierwsze rysunki artysty uwidaczniają pracę nad własnym warsztatem - skreślenia, ślady gumki, wykreślanie osi symetrii. Tematem, który chętnie podejmował Nikifor, była cerkiew greko-katolicka, co widoczne jest na przykład w tzw. szkicowniku architektury. Oprócz pejzaży z cerkwią Krynicki najchętniej uwieczniał to, co było mu najbliższe - krajobrazy krynickie, w mniejszej ilości krakowskie i warszawskie, portrety znajomych i przechodniów. Częstym motywem, który możemy odnaleźć w jego pracach są tory i dworce kolejowe, najczęściej ukazywane na tle pejzażu. Świadomość siebie jako artysty potwierdzają liczne autoportrety, na których przedstawia siebie jako malarza przy pracy, kontemplującego otaczającą go przestrzeń. Najchętniej korzystał z akwareli i gwaszu, nie stronił od tempery i farby olejnej. Kredka w jego pracach pojawia się najczęściej w późnym okresie twórczości. Poszczególne elementy architektoniczne i postaci konturował czarną kreską. Kolorystyka jest prosta, oddaje naturalny charakter otoczenia. Pomimo stosowania kolorów podstawowych, bez tonowania i gradacji, osiągał w swoich pracach niezwykły realizm. Nikifor pozostawił po sobie kilka tysięcy prac (według niektórych źródeł nawet około 40 tysięcy).

Pochodzenie:
kolekcja prywatna, Szwajcaria
Praca posiada opinię Bogdana Karskiego
Nikifor Krynicki właściwie Epifaniusz Dworniak urodził się 21 maja 1895 roku w Krynicy, zmarł 10 października 1968 roku w Foluszu. Jest przedstawicielem malarzy naiwnych, prymitywistów. Z pochodzenia był Łemkiem (po matce). Został osierocony w trakcie I wojny światowej. Po matce odziedziczył wadę wymowy i słuchu. Przez swoją skrytość i "odmienność" był odizolowany od społeczeństwa, często wyśmiewany i nierozumiany. Po II wojnie światowej w ramach akcji "Wisła" był trzykrotnie przesiedlany na północ Polski jednak z uporem (pieszo) powracał w rodzinne strony. Pierwsze znane nam prace Nikifora pochodzą jeszcze sprzed 1920 roku. Przełomem w jego twórczości był rok 1930, kiedy odkryty został przez ukraińskiego malarza kapistę Romana Turyna. Prace Krynickiego zaprezentował on środowisku artystycznemu Paryża. Pierwszą publikacją na temat artysty był tekst Jerzego Wolffa na łamach czasopisma "Arkady" z roku 1938. Kolejną publikacją była książka napisana przez małżeństwo krytyków sztuki z Krakowa - Ellę i Andrzeja Banachów, którzy otoczyli Nikifora opieką w pierwszych latach po II wojnie światowej. Pierwsza wystawa Nikifora odbyła się w warszawskiej sali SARP na przełomie stycznia i lutego 1949 roku. Dziewięć lat później prace Nikifora zostały zaprezentowane światu na wystawach w Paryżu (1958), Amsterdamie (1959), Brukseli (1959), Liege (1959), Hajfie (1960) i we Frankfurcie nad Menem (1961). Ostatnim opiekunem Nikifora był malarz Marian Włosiński, który zadbał o zachowanie jego twórczości.
Nikifora charakteryzuje zainteresowanie kolorem, eksperymenty z perspektywą i niewielkie rozmiary prac. Materiałem do pracy dla artysty mogło być wszystko - stare druki urzędowe, kartki z zeszytu, opakowania po produktach spożywczych czy kawałki tektury. Właśnie ta oszczędność materiału jest powodem, dla którego częstym zjawiskiem jest dwustronne wykorzystanie kartki papieru. Pierwsze rysunki artysty uwidaczniają pracę nad własnym warsztatem - skreślenia, ślady gumki, wykreślanie osi symetrii. Tematem, który chętnie podejmował Nikifor, była cerkiew greko-katolicka, co widoczne jest na przykład w tzw. szkicowniku architektury. Oprócz pejzaży z cerkwią Krynicki najchętniej uwieczniał to, co było mu najbliższe - krajobrazy krynickie, w mniejszej ilości krakowskie i warszawskie, portrety znajomych i przechodniów. Częstym motywem, który możemy odnaleźć w jego pracach są tory i dworce kolejowe, najczęściej ukazywane na tle pejzażu. Świadomość siebie jako artysty potwierdzają liczne autoportrety, na których przedstawia siebie jako malarza przy pracy, kontemplującego otaczającą go przestrzeń. Najchętniej korzystał z akwareli i gwaszu, nie stronił od tempery i farby olejnej. Kredka w jego pracach pojawia się najczęściej w późnym okresie twórczości. Poszczególne elementy architektoniczne i postaci konturował czarną kreską. Kolorystyka jest prosta, oddaje naturalny charakter otoczenia. Pomimo stosowania kolorów podstawowych, bez tonowania i gradacji, osiągał w swoich pracach niezwykły realizm. Nikifor pozostawił po sobie kilka tysięcy prac (według niektórych źródeł nawet około 40 tysięcy).