Juliusz SŁABIAK (1917-1973)
Malarz krakowski. Malarstwa uczył się pod okiem Wojciecha Kossaka, którego wpływ silnie zaznaczył się w pracach malarza. Uprawiał technikę olejną i rzadziej, akwarelową. W jego twórczości dominują pejzaże, widoki leśne, często ożywione partiami sztafażu, a także motywy krakowskie. Dużą częścią jego dorobku stanowią sceny rodzajowe osadzone w scenerii podkrakowskich wsi. Słabiak chętnie malował chłopskie zagrody, drewniane kościoły, furmanki jeźdźców i wesela krakowskie, a także miejskie kwiaciarki.

Stanisław Ignacy FABIJAŃSKI PORAJ (1865-1947)
W roku 1880 studiował w pracowni rzeźbiarza Leonarda Marconiego we Lwowie, w latach 1883-1888 w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowniach: F. Szynalewskiego, I. Jabłońskiego, W. Łuszczkiewicza, F. Cynka, L. Loefflera i J. Matejki, jak również w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium u A. Wagnera. Wystawiał w TPSP w Krakowie i TZSP w Warszawie. Malował widoki Krakowa, sceny historyczne, symboliczne i portrety.

Stanisław HERSCHTAL (1908-?)
W latach 20. i 30. XX w., studiował w akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. W zbiorach graficznych ASP znajduje się fotografia z balu karnawałowego z roku 1929/1930, na której jest sportretowany.

Soter JAXA-MAŁACHOWSKI (1867-1952)
Malarz, wybitny marynista, pochodzący z kresów wschodnich. kształcił się w szkole rysunkowej w Odessie, następnie studiował w krakowskiej SSP pod kierunkiem F. Cynka, I. Jabłońskiego i W. Łuszczkiewicza. Od 1894 kontynuował naukę w szkole Rysunku i Malarstwa w Monachium. Po powrocie do kraju osiadł na stałe w Krakowie, skąd na dwa lata przeprowadził się do Zakopanego. Malował przede wszystkim krajobrazy - pejzaże morskie (znad Bałtyku i Morza Śródziemnego - pamiątki z licznych podróży do Włoch), widoki tatrzańskie, nokturny i zaułki krakowskie, rzadko portrety. Największym powodzeniem cieszyły się jego obrazy marynistyczne. Malował w technice olejnej, akwarelowej, a także gwaszem i pastelami. Był członkiem TZSP w Warszawie. Uczestniczył w wielu wystawach w Krakowie (tu miał kilka wystaw indywidualnych), Warszawie, we Lwowie, Łodzi, Poznaniu i Lublinie.

Stanisław Ignacy FABIJAŃSKI PORAJ (1865-1947)
W roku 1880 studiował w pracowni rzeźbiarza Leonarda Marconiego we Lwowie, w latach 1883-1888 w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowniach: F. Szynalewskiego, I. Jabłońskiego, W. Łuszczkiewicza, F. Cynka, L. Loefflera i J. Matejki, jak również w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium u A. Wagnera. Wystawiał w TPSP w Krakowie i TZSP w Warszawie. Malował widoki Krakowa, sceny historyczne, symboliczne i portrety.

Stanisław GIBIŃSKI (1882-1971)
Podjął studia w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych w roku 1908 u J. Fałata. W czasie I wojny światowej służył w legionach. W malarstwie używał zarówno farb olejnych, jak i akwareli. Głównie malował pejzaże, często zimowe, sceny rodzajowe, martwe natury. Wystawiał w Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych. Malarz po mistrzowsku odtwarzał nastrojowość ukazywanych sytuacji. Świetnie posługiwał się akwarelą. Do końca swej działalności pozostawał pod wyraźnym wpływem swego znakomitego nauczyciela Juliana Fałata.

Soter JAXA-MAŁACHOWSKI (1867-1952)
Malarz, wybitny marynista, pochodzący z kresów wschodnich. kształcił się w szkole rysunkowej w Odessie, następnie studiował w krakowskiej SSP pod kierunkiem F. Cynka, I. Jabłońskiego i W. Łuszczkiewicza. Od 1894 kontynuował naukę w szkole Rysunku i Malarstwa w Monachium. Po powrocie do kraju osiadł na stałe w Krakowie, skąd na dwa lata przeprowadził się do Zakopanego. Malował przede wszystkim krajobrazy - pejzaże morskie (znad Bałtyku i Morza Śródziemnego - pamiątki z licznych podróży do Włoch), widoki tatrzańskie, nokturny i zaułki krakowskie, rzadko portrety. Największym powodzeniem cieszyły się jego obrazy marynistyczne. Malował w technice olejnej, akwarelowej, a także gwaszem i pastelami. Był członkiem TZSP w Warszawie. Uczestniczył w wielu wystawach w Krakowie (tu miał kilka wystaw indywidualnych), Warszawie, we Lwowie, Łodzi, Poznaniu i Lublinie.

Teodor AXENTOWICZ (1859-1938)
Malarz, pastelista, litograf. Był w swoim czasie jednym z najbardziej znanych i cenionych artystów polskich. Kształcił się w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium, a następnie uzupełniał studia w Paryżu, gdzie przebywał przez kilkanaście lat. Brał udział w Salonach Paryskich. W 1890 został członkiem Société Nationale des Beaux-Arts. Wielokrotnie wyjeżdżał też do Londynu. W 1895 powrócił do kraju i zamieszkał na stałe w Krakowie, powołany na profesora tamtejszej Szkoły Sztuk Pięknych (od 1900 Akademii). Na uczelni wykładał nieprzerwanie do 1934, dwukrotnie pełniąc funkcję rektora. Był jednym z członków-założycieli Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka", członkiem wiedeńskiej "Secesji" i współpracownikiem jej pisma "Ver Sacrum". Powodzenie przyniosły mu zwłaszcza idealizowane wizerunki wytwornych dam oraz wdzięczne portrety dziecięce. Malował także obrazy o tematyce rodzajowej. Był jednym z pierwszych malarzy Huculszczyzny i Hucułów. Malował farbami olejnymi i akwarelą, a po 1890 przede wszystkim mistrzowsko opanowaną techniką pastelu.

Jerzy KOSSAK (1886-1955)
Pochodził z krakowskiej artystycznej rodziny. Był synem Wojciecha Kossaka, wnukiem Juliusza, bratem Magdaleny Samozwaniec i Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej. Już jako dziecko wykazywał duże zdolności artystyczne, podejmując lekcje rysunku i malarstwa w pracowniach dziadka oraz ojca. Nigdy jednak nie podjął studiów na ASP. Pierwszą indywidualną wystawę malarza zorganizowano w Towarzystwie Sztuk Pięknych w 1910 roku, gdzie pokazano cykl napoleoński, który został bardzo dobrze przyjęty i doceniony przez krytyków. Choć Wojciech Kossak wiązał z nim wielkie nadzieje, Jerzy nigdy nie wypracował indywidualnego stylu, powielając tematy wypracowane przez ojca. W trudnych powojennych czasach praktyka ta zapewniała mu stabilizację finansową, ale miało to zły wpływ na jego rozwój twórczy. Poza tematyką ułańską i wojenną malował również sceny folklorystyczne, polowania i portrety. Zdobył dużą biegłość w przedstawianiu wizerunków koni i jeźdźców. Niezwykle popularny wśród krakowskiego, zamożnego mieszczaństwa.

Alfons KARPIŃSKI (1875-1961)
W latach 1891-99 studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych u Floriana Cynka, Izydora Jabłońskiego, Wincentego Łuszczkiewicza i Leona Wyczółkowskiego. Edukację artystyczną uzupełniał w pracowni Ažbego w Monachium (1903). W latach 1904-07 kontynuował naukę w ASP w Wiedniu u Kazimierza Pochwalskiego, w Paryżu w Academie Willi (1908-12) oraz w 1922 w Academie Collarossiego. Podróżował do Włoch, Londynu, Budapesztu. Stale mieszkał w Krakowie; związany z tamtejszym środowiskiem skupionym wokół „Zielonego Balonika” projektował dekoracje do przedstawień kabaretu. Był członkiem m.in. TPSP w Krakowie oraz wiedeńskiej "Secesji". W latach 1918-27 został wiceprezesem TPSP w Krakowie. Głównym tematem jego prac były portrety, sceny rodzajowe, widoki miejskie głównie Monachium i Paryża oraz martwe natury z motywem kwiatów.

Potwierdzenie autentyczności obrazu przez P. Ewę Sekułę-Tauer, dyrektor Muzeum Leona Wyczółkowskiego w Bydgoszczy:
"Obraz przedstawia wczesnowiosenny górzysty krajobraz, z dużym krzakiem ostu w lewym narożniku, który wypełnia 2/3 kompozycji. Wiosenny powiew wprowadzają białe motyle krążące nad kwiatami ostów. W tle piętrzące się góry, a kadr po prawej zamyka fragment bielonej chaty, przesłoniętej od przodu wysokim drzewem.
Artysta w bardzo interesujący sposób przedstawił kompozycję obrazu, ukazując fragment kadru z oryginalnej perspektywy, stosując dwuplanową przestrzeń. Osty będące głównym tematem prezentowanej sceny są ukazane tuż przy lewej, dolnej krawędzi płótna, bez oddalenia i nie zamykają kompozycji. Artysta ukazał chwilowe fragmentaryczne zdarzenie, które zapewne go urzekło swoją prostotą i pięknem. Należy nadmienić, że w latach 1883-90 Wyczółkowski stosował tego typu rozwiązania kompozycyjne w innych, swoich obrazach (Alina, W buduarze, W loży). Obraz malowany swobodnie, impastowo, o kolorystyce stonowanej z przewagą odcieni jasnego błękitu, brązów, chłodnych zieleni z dodatkiem ugrów.
Autorstwo: obraz jest oryginalną pracą Leona Wyczółkowskiego powstałą w 1887 roku.
Sygnatura jest autorska. O autentyczności obrazu świadczą wszelkie cechy: temat, wyraz artystyczny, kompozycja, kolorystyka, sposób malowania, oryginalna sygnatura.
Autentyczność obrazu - dzieła Leona Wyczółkowskiego - potwierdzają inne prace artysty powstałe około 1883-1890."



Leon WYCZÓŁKOWSKI (1852-1936)
Malarz, grafik i pedagog, był jednym z najwybitniejszych artystów polskich tworzących na przełomie XIX i XX w. Studia artystyczne rozpoczął w warszawskiej Klasie Rysunkowej pod kierunkiem W.Gersona i A. Kamińskiego (1869-1873), następnie kontynuował je w monachijskiej Akademii Sztuk Pięknych u A. Wagnera (1875-1877), w Krakowie u J. Matejki (1877/78) i podczas dwukrotnych wyjazdów do Paryża (1878 i 1889). Po studiach zamieszkał we Lwowie, później przeniósł się do Warszawy. Lata 1883-1889 spędził podróżując po Ukrainie i Podolu. W 1895 przeniósł się do Krakowa powołany na wykładowcę tamtejszej Szkoły Sztuk Pięknych. W latach następnych wiele podróżował - do Włoch, Francji, Hiszpanii, Holandii, Anglii. Należał do grona członków-założycieli Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka“. Wiele wystawiał tak w kraju, jak i za granicą. Lata 1929-1936 spędził w Poznaniu i Gościeradzu, dojeżdżając do Warszawy, gdzie (od 1934) prowadził katedrę grafiki w Akademii Sztuk Pięknych. Malował krajobrazy, portrety, sceny rodzajowe, martwe natury i kwiaty. Chętnie posługiwał się techniką pastelu i akwareli, był wybitnym grafikiem, zajmował się też rzeźbą.

Stanisław GÓRSKI (1887-1955)
W roku 1908 studiował w Szkole Przemysłowej w Krakowie w pracowni J. Pankiewicza i T. Axentowicza. Wystawiał m.in. w TZSP w Warszawie. Malował sceny rodzajowe, portrety, pejzaże i studia portretowe górali.

Karol ROGALSKI (1878-?)
Malarz. W latach 1896/97-1906 kształcił się w krakowskiej SSP/AaSP u F. Cynka, J. Malczewskiego, J. Mehoffera, T. Aaxentowicza i L. Wyczółkowskiego. W 1904 r. wystawił w TPSP Portret damy i Portret mężczyzny. Dla zakonów kapucynów w Krakowie i Rozwadowie oraz bonifratrów malował i kopiował dawne malarstwo, m.in. Murilla.

Karol ROGALSKI (1878-?)
Malarz. W latach 1896/97-1906 kształcił się w krakowskiej SSP/AaSP u F. Cynka, J. Malczewskiego, J. Mehoffera, T. Aaxentowicza i L. Wyczółkowskiego. W 1904 r. wystawił w TPSP Portret damy i Portret mężczyzny. Dla zakonów kapucynów w Krakowie i Rozwadowie oraz bonifratrów malował i kopiował dawne malarstwo, m.in. Murilla.

Stanisław Ignacy WITKIEWICZ (WITKACY) (1885-1939)
Malarz, dramaturg, powieściopisarz, filozof, publicysta, jeden z najwybitniejszych twórców polskiej kultury. Syn Stanisława Witkiewicza, w którego domu od najmłodszych lat spotykał się ze znakomitymi przedstawicielami świata nauki i sztuki. Nie uzyskał formalnego wykształcenia artystycznego, w latach 1904-1905 kształcił się w pracowni J. Mehoffera w krakowskiej ASP. Podczas pobytu we Francji w 1911 odwiedził W. Ślewińskiego, pod którego okiem malował pejzaże. Odbył podróże artystyczne do Niemiec, Włoch, Paryża, gdzie zetknął się z nowymi tendencjami w sztuce. W 1914 uczestniczył w australijskiej wyprawie swego przyjaciela, etnologa, Bronisława Malinowskiego. W czasie I wojny służył w armii carskiej. W 1918 wrócił do kraju. W 1919 związał się z ugrupowaniem Formistów, jednak jego twórczość odbiegała od założeń formistycznych. Stworzył indywidualny styl, oparty na własnych doświadczeniach, lekturze, oraz na dziełach innych autorów, które uznał za inspirację. Założenia swego malarstwa zawarł w pismach teoretycznych, takich jak "Nowe formy w malarstwie" z 1919, czego uzupełnieniem i rozszerzeniem były "Szkice artystyczne" z 1922. Lata 1925-1939 przyniosły dominację dramatopisarstwa w twórczości Witkacego, jego obrazy olejne nie cieszyły się uznaniem i nie znajdowały klientów, tak więc dla zapewnienia sobie stałego dochodu artysta postanowił zająć się portretem i założył jednoosobową Firmę Portretową "S.I. Witkiewicz", dla której sformułował szczegółowy Regulamin. Najciekawsze i najdroższe były portrety w typie A, natomiast za najbardziej efektowne należy uznać portrety w typie C. Powstawały one w sytuacjach towarzyskich, często w czasie seansów narkotycznych w domach zaprzyjaźnionych lekarzy, oznaczenie "Co" na portrecie typu C wskazywało na kokainę. Portrety typu C cechowała subiektywna charakteryzacja modela, artysta nie pobierał za nie wynagrodzenia, były "bezcenne". (Lit.: B. Zgodzińska-Wojciechowska i A. Żakiewicz "Witkacy. Stanisław Ignacy Witkiewicz", WAiF, Auriga, PWN, Warszawa 2001).

Stanisław Ignacy WITKIEWICZ (WITKACY) (1885-1939)
Malarz, dramaturg, powieściopisarz, filozof, publicysta, jeden z najwybitniejszych twórców polskiej kultury. Syn Stanisława Witkiewicza, w którego domu od najmłodszych lat spotykał się ze znakomitymi przedstawicielami świata nauki i sztuki. Nie uzyskał formalnego wykształcenia artystycznego, w latach 1904-1905 kształcił się w pracowni J. Mehoffera w krakowskiej ASP. Podczas pobytu we Francji w 1911 odwiedził W. Ślewińskiego, pod którego okiem malował pejzaże. Odbył podróże artystyczne do Niemiec, Włoch, Paryża, gdzie zetknął się z nowymi tendencjami w sztuce. W 1914 uczestniczył w australijskiej wyprawie swego przyjaciela, etnologa, Bronisława Malinowskiego. W czasie I wojny służył w armii carskiej. W 1918 wrócił do kraju. W 1919 związał się z ugrupowaniem Formistów, jednak jego twórczość odbiegała od założeń formistycznych. Stworzył indywidualny styl, oparty na własnych doświadczeniach, lekturze, oraz na dziełach innych autorów, które uznał za inspirację. Założenia swego malarstwa zawarł w pismach teoretycznych, takich jak "Nowe formy w malarstwie" z 1919, czego uzupełnieniem i rozszerzeniem były "Szkice artystyczne" z 1922. Lata 1925-1939 przyniosły dominację dramatopisarstwa w twórczości Witkacego, jego obrazy olejne nie cieszyły się uznaniem i nie znajdowały klientów, tak więc dla zapewnienia sobie stałego dochodu artysta postanowił zająć się portretem i założył jednoosobową Firmę Portretową "S.I. Witkiewicz", dla której sformułował szczegółowy Regulamin. Najciekawsze i najdroższe były portrety w typie A, natomiast za najbardziej efektowne należy uznać portrety w typie C. Powstawały one w sytuacjach towarzyskich, często w czasie seansów narkotycznych w domach zaprzyjaźnionych lekarzy, oznaczenie "Co" na portrecie typu C wskazywało na kokainę. Portrety typu C cechowała subiektywna charakteryzacja modela, artysta nie pobierał za nie wynagrodzenia, były "bezcenne". (Lit.: B. Zgodzińska-Wojciechowska i A. Żakiewicz "Witkacy. Stanisław Ignacy Witkiewicz", WAiF, Auriga, PWN, Warszawa 2001).

Wlastimil HOFMAN (1881-1970)
Od 1896 r. studiował w świeżo zreformowanej przez Fałata Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem J. Stanisławskiego, L. Wyczółkowskiego i J. Malczewskiego. Naukę kontynuował w paryskiej École des Beaux-Arts u J.L. Gérôme'a w latach 1899-1901. Był założycielem Grupy Pięciu (1905) i Grupy Zero (1908), członkiem wiedeńskiej secesji (1907, jako pierwszy Polak), Związku Artystów Czeskich "Manes" oraz Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka". Pozostawał pod dużym wpływem swoich krakowskich mistrzów. Malował sceny rodzajowe, portrety i pejzaże, ale najbardziej znany jest z fantastyczno-symbolicznych kompozycji z motywami ludowymi.

Stanisław Ignacy FABIJAŃSKI PORAJ (1865-1947)
W roku 1880 studiował w pracowni rzeźbiarza Leonarda Marconiego we Lwowie, w latach 1883-1888 w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowniach: F. Szynalewskiego, I. Jabłońskiego, W. Łuszczkiewicza, F. Cynka, L. Loefflera i J. Matejki, jak również w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium u A. Wagnera. Wystawiał w TPSP w Krakowie i TZSP w Warszawie. Malował widoki Krakowa, sceny historyczne, symboliczne i portrety.

Julian FAŁAT (1853-1929)
W latach 1869-1871 studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie, a następnie w latach 1875-1880 w monachijskiej Akademii u A. Strahubera i J.L. Raaba. Wiele podróżował. W 1886 r. na zaproszenie cesarza Wilhelma II wyjechał do Berlina, w 1893 r. został członkiem berlińskiej Akademii Sztuki. Od 1895 r. był dyrektorem Szkoły Sztuk Pięknych w Krakowie, którą przekształcił w nowoczesną Akademię - był jej rektorem w latach 1905-1909. W 1910 osiadł na stałe w Bystrej na Śląsku. Malował krajobrazy, często zimowe, sceny rodzajowe, widoki architektury, portrety. Ulubioną techniką, którą doprowadził do mistrzostwa, była akwarela.

Prof. A. Ryszkiewicz w opinii z 4 II 1996 r. identyfikuje postać jako Zygmunta Augusta w ogrodzie wileńskim, którego rysy są przetworzeniem fizjonomii Piotra Skargi.



Jan MATEJKO (1838-1893)
W latach 1852-1858 studiował w krakowskiej SSP u W.K. Stattlera i W. Łuszczkiewicza. Naukę kontynuował w Monachium w latach 1859-1860 u H. Anschütza oraz w Akademii w Wiedniu u C. Rubena (1860 r.). Od 1873 r. był dyrektorem SSP w Krakowie, a w 1887r. został docentem h.c. Uniwersytetu Jagiellońskiego. Otrzymał wiele nagród i wyróżnień m.in. złoty medal w Paryżu w 1865 r. i złoty medal I klasy na Wystawie Światowej w Wiedniu w 1867 r. i berło wręczone mu przez Władze Krakowa w 1878 r. na znak panowania w sztuce. Odbył wiele podróży m.in. do Paryża, Wiednia, Turcji, Węgier i Włoch. Od połowy lat 50-tych tworzył głównie obrazy z dziejów ojczystych, poprzedzone wnikliwymi studiami historycznymi i zabytkoznawczymi. Jego obrazy to w większości ogromnych rozmiarów kompozycje o wielkiej sile wyrazu, które cechuje połączenie realistycznej obserwacji i dokumentalnej ścisłości szczegółów z przejaskrawioną gestykulacją i dynamicznymi układami kompozycyjnymi całości obrazu. Jego obrazy przesycone głębokim patriotyzmem, ukazały polskiemu społeczeństwu wizje przeszłości i odegrały dużą rolę w umocnieniu świadomości narodowej. Matejko wykonał jedno z największych dzieł polskiego malarstwa monumentalnego - polichromię w kościele mariackim w Krakowie oraz cykl rysunków "Poczet królów i książąt polskich". Obecnie jego dzieła znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego w Krakowie i Warszawie.

Wojciech KOSSAK (1854-1942)
Syn i uczeń Juliusza Kossaka. Studia w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych, w Akademii Monachijskiej oraz w Paryżu. W latach 1895-1902 pracował dla Cesarza Wilhelma II i dla dworu Franciszka Józefa II. W 1913 r. objął stanowisko profesora malarstwa w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych. Malarz scen batalistycznych i historycznych. Przedstawiał w obrazach polskich ułanów, szwoleżerów, legionistów na tle wydarzeń historycznych. Malował z upodobaniem i znawstwem konie.

Erich NIKUTOWSKI (1872-1921)
Malarz i grafik duesseldorfski pochodzenia rosyjskiego. Syn malarza rodzajowego i batalisty Artura Nikutowskiego

Stanisław JANOWSKI (1866-1942)
Malarz, ilustrator i scenograf. Malarstwo studiował w SSP w Krakowie u F. Szynalewskiego, I. Jabłońskiego i W. Łuszczkiewicza w latach 1882-1886. Studia w Akademii Monachijskiej u J.C. Hertericha i A. Liezen-Mayera pomiędzy 1887 a 1890 rokiem. Wielokrotnie podróżował po Włoszech. W latach 1914-1915 brał udział w walkach I i II Brygady Legionów Polskich. Z tego okresu pochodzą liczne rysunki i akwarele ze scenami walk i życia obozowego. Od 1921 roku mieszkał w Krakowie. Członek rzeczywisty krakowskiego i lwowskiego TPSP oraz TZSP.

Stanisław JANOWSKI (1866-1942)
Malarz, ilustrator i scenograf. Malarstwo studiował w SSP w Krakowie u F. Szynalewskiego, I. Jabłońskiego i W. Łuszczkiewicza w latach 1882-1886. Studia w Akademii Monachijskiej u J.C. Hertericha i A. Liezen-Mayera pomiędzy 1887 a 1890 rokiem. Wielokrotnie podróżował po Włoszech. W latach 1914-1915 brał udział w walkach I i II Brygady Legionów Polskich. Z tego okresu pochodzą liczne rysunki i akwarele ze scenami walk i życia obozowego. Od 1921 roku mieszkał w Krakowie. Członek rzeczywisty krakowskiego i lwowskiego TPSP oraz TZSP.

Jerzy POTRZEBOWSKI (1921-1974)
Malarz, uczeń krakowskiej ASP w pracowniach Pautscha, Pieńkowskiego i Rzepińskiego (1945-50), potem jej wieloletni wykładowca. Malował realistyczne pejzaże, sceny batalistyczne i rodzajowe. Jednym z jego ulubionych motywów były konie.

Stanisław ŻURAWSKI (1889-1976)
Malarz, uczeń krakowskiej ASP w pracowni Mehoffera (1907-1913). Był członkiem Cechu Artystów Plastyków "Jednoróg". Malował akty, pejzaże, martwe natury, kompozycje figuralne.

Stanisław ŻURAWSKI (1889-1976)
Malarz, uczeń krakowskiej ASP w pracowni Mehoffera (1907-1913). Był członkiem Cechu Artystów Plastyków "Jednoróg". Malował akty, pejzaże, martwe natury, kompozycje figuralne.

Stanisław ŻURAWSKI (1889-1976)
Malarz, uczeń krakowskiej ASP w pracowni Mehoffera (1907-1913). Był członkiem Cechu Artystów Plastyków "Jednoróg". Malował akty, pejzaże, martwe natury, kompozycje figuralne.

Wiktor ZIN (1925-2007)
Architekt, profesor Politechniki Krakowskiej, generalny konserwator zabytków (1977-1981), prezes Towarzystwa Miłośników Historii i Zabytków Krakowa; popularyzator wiedzy o historii sztuki polskiej, felietonista, autor programu telewizyjnego Piórkiem i węglem.

Wiktor ZIN (1925-2007)
Architekt, profesor Politechniki Krakowskiej, generalny konserwator zabytków (1977-1981), prezes Towarzystwa Miłośników Historii i Zabytków Krakowa; popularyzator wiedzy o historii sztuki polskiej, felietonista, autor programu telewizyjnego Piórkiem i węglem.

Janina KRAUPE-ŚWIDERSKA (1921-2016)
W 1938r. rozpoczęła studia w ASP w Krakowie u P. Dadleza i K. Sichulskiego. Następnie w latach 1940-1942 studiowała w Kunstgewerbeschule u F. Pautscha, a w 1945r. ponownie uczyła się w ASP w Krakowie m.in. u E. Eibischa, W. Taranczewskiego i A. Jurkiewicza. Od 1948r. nauczała malarstwa sztalugowego i monumentalnego. Była współzałożycielką Teatru Konspiracyjnego T. Kantora. Należała do Grupy Młodych Plastyków, a obecnie jest członkiem II Grupy Krakowskiej. Otrzymała wiele nagród m.in. Nagrodę I stopnia MKiS (1984r.), Nagrodę im. Witolda Wojtkiewicza i Nagrodę Miasta Krakowa (1997r.). Jej obrazy można oglądać m.in. w Muzeum Narodowym w Warszawie, Wrocławiu, Krakowie, Szczecinie.

Janina KRAUPE-ŚWIDERSKA (1921-2016)
W 1938r. rozpoczęła studia w ASP w Krakowie u P. Dadleza i K. Sichulskiego. Następnie w latach 1940-1942 studiowała w Kunstgewerbeschule u F. Pautscha, a w 1945r. ponownie uczyła się w ASP w Krakowie m.in. u E. Eibischa, W. Taranczewskiego i A. Jurkiewicza. Od 1948r. nauczała malarstwa sztalugowego i monumentalnego. Była współzałożycielką Teatru Konspiracyjnego T. Kantora. Należała do Grupy Młodych Plastyków, a obecnie jest członkiem II Grupy Krakowskiej. Otrzymała wiele nagród m.in. Nagrodę I stopnia MKiS (1984r.), Nagrodę im. Witolda Wojtkiewicza i Nagrodę Miasta Krakowa (1997r.). Jej obrazy można oglądać m.in. w Muzeum Narodowym w Warszawie, Wrocławiu, Krakowie, Szczecinie.

Ewa SADOWSKA (1953)
Artystka ukończyła Akademię Sztuk Pięknych w Krakowie w 1984 roku, na Wydziale Malarstwa. Specjalizuje się w malarstwie abstrakcyjnym, łącząc liryczną abstrakcję z informelem, inspirując się naturą i postacią. Od lat współpracuje z renomowanymi galeriami w Niemczech i Holandii. Jej prace były prezentowane na międzynarodowych targach sztuki, w tym w Paryżu, Amsterdamie, Bazylei, Dublinie i Düsseldorfie. Artystka ma na swoim koncie ponad 30 wystaw indywidualnych oraz udział w 40 wystawach zbiorowych. W 2004 roku reprezentowała Polskę w Parlamencie Północnej Nadrenii - Westfalii podczas wystawy z okazji wejścia kraju do Unii Europejskiej. Jej prace znajdują się w muzealnych i prywatnych kolekcjach w Polsce i za granicą, m.in. w Parlament Północnej Nadrenii - Westfalii, The Polish Museum of America, Muzeum Miasta Gdyni oraz w kolekcjach w Szwajcarii, Holandii i Niemczech.

Juliusz JONIAK (1925-2021)
Urodził się w 1925 r. we Lwowie. Studiował na krakowskiej ASP w pracowniach J. Fedkowicza i C. Rzepińskiego. Jest profesorem krakowskiej ASP. Brał udział w wystawach w Berlinie, Helsinkach, Atenach, Montrealu i in. Wyróżniony został nagrodą miasta Krakowa i najwyższym – złotym medalem TPSP. Jest także honorowym członkiem Académie Europeénne des Arts w Paryżu. Jego malarstwo zaliczane jest do nurtu sztuki metaforycznej, której podstawą jest zawsze konkretne przedstawianie rzeczywistości.

Jadwiga MAZIARSKA (1913-2003)
Artystka skupiona w kręgu Tadeusza Kantora. W 1933 roku rozpoczęła studia w Szkole Malarskiej Alfreda Terleckiego. W latach 1934-1939 kontynuowała studia artystyczne w krakowskiej ASP u Władysława Jarockiego, Stefana Filipkiewicza oraz Ignacego Pieńkowskiego. Od 1957 roku była członkiem Grupy Krakowskiej. Wystawiała prace na Wystawach Sztuki Nowoczesnej w Krakowie I Warszawie. W swoich dziełach eksperymentowała z ilością farby nakładanej na płótno. Wykonywała przestrzenne dzieła z wykorzystaniem fragmentów tkanin. Wykonała serię obrazów łącząc farbę olejną ze stearyną. W latach 70. jej prace stały się bardziej ograniczone kolorystycznie, zrezygnowała z faktury. W latach 90 jej malarstwo wzbogaciło się kolorystycznie. W 1991 roku w Krakowie w Krzystoforach miała miejsce jej wystawa monograficzna.

Janusz TARABUŁA (1931)
Malarz, członek ii grupy Krakowskiej, współzałożyciel grupy Pięciu i grupy Nowohuckiej. Studiował w krakowskiej ASP w latach 1950-56 zakończone dyplomem u Cz. Rzepińskiego. reprezentant nurtu malarstwa materii. Uprawia również rysunek, grafikę, malarstwo monumentalne oraz environment.

Wystawiany Kazimierz Mikulski Malarstwo, 18-30 listopada 2003, DESA Dzieła Sztuki i Antyki sp. z o.o., Floriańska 13, Kraków i reprodukowany w katalogu, poz. 31, s. 50.



Kazimierz MIKULSKI (1918-1998)
Malarz, aktor, reżyser, scenograf. Od roku 1938 studiował malarstwo w Akademii krakowskiej pod kierunkiem Pawła Dadleza i Kazimierza Sichulskiego. Następnie, w okresie okupacji, kontynuował naukę w działającej oficjalnie Kunstgewerbeschule pod okiem Fryderyka Pautscha. Po wojnie, w latach 1945-46, uczył się aktorstwa i reżyserii w Studiu Dramatycznym przy Starym Teatrze w Krakowie. Tuż po wyzwoleniu należał do Grupy Młodych Plastyków, a w roku 1957 został członkiem reaktywowanej wówczas Grupy Krakowskiej. Podobnie jak inni artyści skupieni w obu grupach, a przede wszystkim wokół przewodzącego im Tadeusza Kantora, brał udział w wystawach sztuki nowoczesnej (Kraków 1948-49, Warszawa 1957 i 1959). Przez wiele lat współpracował z teatrem "Cricot 2". W latach 1948-1979 pracował jako scenograf i kierownik plastyczny Państwowego Teatru Lalki i Maski "Groteska" w Krakowie. W swojej twórczości podejmował tematy abstrakcyjne, malarstwa metaforycznego i surrealistycznego, stając się jednym z najbardziej uznanych przedstawicieli tego nurtu w Polsce. Prace artysty znajdują się w zbiorach muzealnych i prywatnych w Polsce i za granicą.

Marian KONARSKI "MARZYN" (1909-1998)
Malarz, rzeźbiarz, poeta, teoretyk sztuki, pseudonim artystyczny Marzyn. Studia: krakowska Akademia Sztuk Pięknych u Władysława Jarockiego, Ignacego Pieńkowskiego i Xawerego Dunikowskiego. Członek grupy artystycznej Szczep Rogate Serce powołanej przez rzeźbiarza Stanisława Szukalskiego. Prace w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, Wrocławiu, Muzeum Bytom, Muzeum Polski Chicago oraz w kolekcjach prywatnych.

Wystawiany:
Paryż, Galeries Raymond Duncan, 31 stycznia - 14 lutego 1964 r.
Warszawa, CBWA Zachęta, 1989 / Chicago, w Polish Museum of America, 1990.
Marian Konarski Szczepowy rogatego Serca, Muzeum Okręgowe w Toruniu, Ratusz Staromiejski, 11 kwietnia - 24 maja 2015 r; poz. 55 w spisie prac olejnych na s. 47, reprod. s. 144.



Marian KONARSKI "MARZYN" (1909-1998)
Malarz, rzeźbiarz, poeta, teoretyk sztuki, pseudonim artystyczny Marzyn. Studia: krakowska Akademia Sztuk Pięknych u Władysława Jarockiego, Ignacego Pieńkowskiego i Xawerego Dunikowskiego. Członek grupy artystycznej Szczep Rogate Serce powołanej przez rzeźbiarza Stanisława Szukalskiego. Prace w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, Wrocławiu, Muzeum Bytom, Muzeum Polski Chicago oraz w kolekcjach prywatnych.

Rafał OLBIŃSKI (1943)
Urodzony w Kielcach. Polski malarz, grafik i twórca plakatów. Artysta po Politechnice Warszawskiej, którą ukończył w 1969, uzyskując dyplom na Wydziale Architektury. Po studiach zajął się grafiką, współpracując z czasopismem "Jazz Forum". W 1981 wyjechał do Paryża, skąd rok później wyemigrował na stałe do Nowego Jorku. W 1985 podjął pracę jako wykładowca w nowojorskiej School of Visual Arts. Prace Rafała Olbińskiego są eksponowane zarówno w licznych galeriach i muzeach, tj. Biblioteka Kongresu, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Toyamie i Carnegie Foundation w Nowym Jorku, Muzeum Plakatu w Wilanowie. Są także gromadzone przez prywatnych kolekcjonerów na całym świecie. Rafał Olbiński prowadzi także współpracę z pismami, tj. "The New York Times", "Newsweek", "BusinessWeek" czy "Der Spiegel". W Polsce zajmował się m.in. projektowaniem okładek płyt, np. Krzysztofa Klenczona Powiedz stary gdzieś ty był (Pronit SX 1614) i Breakoutu Żagiel Ziemi (Pronit SX 1821).Od 1997 do 2003 regularnie tworzył też okładki polskiego miesięcznika psychologicznego "Charaktery" i był współtwórcą wizerunku graficznego pisma. Jego twórczość jest szeroko nagradzana na wielu konkursach międzynarodowych. W 1995 otrzymał pierwszą nagrodę w konkursie "New York City Capital of the World" – na plakat promujący Nowy Jork jako stolicę świata. W 1994 został laureatem tzw. Międzynarodowego Oskara za najbardziej niezapomniany plakat na świecie w konkursie "Prix Savignac" w Paryżu, a w 1976 pierwszej nagrody w konkursie Instytutu Praw Człowieka w Strasburgu. Do połowy lat 90. zgromadził około 100 nagród[4]. Postanowieniem z 24 kwietnia 2012, za wybitne zasługi dla polskiej i światowej kultury, za osiągnięcia w pracy twórczej i artystycznej, został przez prezydenta Bronisława Komorowskiego odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Uroczystość uhonorowania odbyła się 3 maja 2012.

Wiesław OBRZYDOWSKI (1938-2017)
Studiował na Wydziale Malarstwa ASP w Krakowie pod kierunkiem W. Taranczewskiego, T. Łakomskiego i C. Rzepińskiego. Artysta nie mieścił się w kanonach awangardowych poszukiwań sztuki lat 60. i 70., jego twórczość przez długi czas pozostawała w cieniu życia artystycznego. Sytuacja zmieniła się w latach 80. ? po wystawie w MNW i w sopockim BWA został uznany za prekursora "polskiej ekspresji" i "kontynuatora figuracji lat 50.". Malował przede wszystkim najbliższe otoczenie, ubogie zaułki Kazimierza, portrety przyjaciół i rodziny, często tworząc na odwrocie płócien i blejtramach, eksponując brzydotę i obsceniczność. Obecnie prace artysty znajdują się w zbiorach wielu polskich muzeów sztuki, a także w zbiorach prywatnych, zarówno w kraju, jak i za granicą.

Ryszard OPALIŃSKI (1947)
Urodzony w 1947 roku w Rzeszowie. Studiował w ASP Krakowie u prof. Czesława Rzepińskiego. Uprawia głównie rysunek. Wystawia w Polsce i całym świecie. Obecnie mieszka i pracuje w Niemczech.

Edward WIECZOREK (1901-1988)
Krakowski malarz pejzażysta. Studiował na ASP w Krakowie w pracowni W. Weissa, którego malarstwo wywarło znaczny wpływ na styl młodego artysty. Wielokrotnie wystawiał w TPSP w Krakowie i warszawskiej "Zachęcie". Tworzył głównie w technice olejnej. Malował pejzaże w ekspresyjny sposób, z licznymi impastami i bogatą gamą kolorystyczną, nieregularne plamy barwne zdecydowanie dominowały nad rysunkiem.

Antoni HASKA (1920-2011)
Malarz, projektant i pedagog, związany z ASP w Krakowie. Urodził się w Mikołajkach, studiował malarstwo na krakowskiej ASP (1945?1950), gdzie później prowadził pracownię malarstwa architektonicznego oraz kierował Katedrą Kształtowania Przestrzeni i Barwy na Wydziale Form Przemysłowych. Twórczość Haski obejmowała malarstwo ścienne, grafikę i projektowanie przestrzeni. Projektował m.in. kolorystykę wnętrz kin i przestrzeni publicznych. Jego prace były prezentowane na wystawach w Polsce i za granicą, m.in. w S?o Paulo, Lublanie i Tokio. Był aktywnym członkiem ZPAP, także w jego podziemnych strukturach po 1981 roku. W 1974 roku otrzymał Nagrodę Krytyki Plastycznej za nowatorskie koncepcje artystyczne. Jego dzieła znajdują się m.in. w zbiorach zachęty. Haska zapisał się jako ważna postać polskiej sztuki i designu XX wieku, łącząc działalność artystyczną z pracą dydaktyczną i społeczną.

Iwona SIWEK-FRONT (1967)
Absolwentka Wydziału grafiki ASP w Krakowie. Dyplom uzyskała w 1994 roku w pracowni prof. Franciszka Bunscha oraz na Emily Carr University of Art + Design w Vancouver. W 2009 roku obroniła doktorat pt. Semiosfera mojego miasta na Wydziale Intermediów krakowskiej ASP. Tworzy niezależnie, zajmując się ilustracją, malarstwem, animacją i muralem. Łączy estetykę komiksu i nowej ekspresji z odniesieniami do młodopolskiej bohemy, nadając swoim pracom wyrazisty i indywidualny charakter. Jej dzieła znajdują się w kolekcjach prywatnych i muzealnych. Mieszka i pracuje w Krakowie. Członkini Związku Polskich Artystów Plastyków oraz Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych.