Henryk DIETRICH (1848-1948).
Studiował w ASP w Warszawie i w Krakowie w latach 1918-1921 w pracowniach Malczewskiego, Mehoffera, W. Weissa. Naukę kontynuował we Włoszech i Paryżu. Głównie zajmował się pejzażem.

Jerzy LELITO (1927-1986).
Popularny malarz krakowski, studia w krakowskiej ASP.

Zdzisław PRZEBINDOWSKI (1902-1986).
Malarz, grafik. Kształcił się w Państwowej Szkole Sztuk Zdobniczych i Przemysłu Artystycznego w Poznaniu (1920-25), studia kontynuował w krakowskiej ASP u F. Pautscha (1925-29).
Uprawiał malarstwo olejne i grafikę. Malował sceny rodzajowe, pejzaże miejskie, widoki podkrakowskich wsi, portrety, akty, martwe natury.

Obraz jest zmniejszonym i nieco zmienionym powtórzeniem kompozycji z 1931 r., wystawianej w Katowicach, Stanisławowie i Lwowie, zakupionej w 1938 r. przez MSZ jako dar dla węgierskiego pułku artylerii konnej w Budapeszcie.
Por. K Olszański, Jerzy Kossak, Wrocław Warszawa Kraków 1992, s. 27, reprod. wersji z 1935 r. kat. 126).


Jerzy KOSSAK (1886-1955).
Pochodził z krakowskiej artystycznej rodziny. Był synem Wojciecha Kossaka, wnukiem Juliusza, bratem Magdaleny Samozwaniec i Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej. Już jako dziecko wykazywał duże zdolności artystyczne, podejmując lekcje rysunku i malarstwa w pracowniach dziadka oraz ojca. Nigdy jednak nie podjął studiów na ASP. Pierwszą indywidualną wystawę malarza zorganizowano w Towarzystwie Sztuk Pięknych w 1910 roku, gdzie pokazano cykl napoleoński, który został bardzo dobrze przyjęty i doceniony przez krytyków. Choć Wojciech Kossak wiązał z nim wielkie nadzieje, Jerzy nigdy nie wypracował indywidualnego stylu, powielając tematy wypracowane przez ojca. W trudnych powojennych czasach praktyka ta zapewniała mu stabilizację finansową, ale miało to zły wpływ na jego rozwój twórczy. Poza tematyką ułańską i wojenną malował również sceny folklorystyczne, polowania i portrety. Zdobył dużą biegłość w przedstawianiu wizerunków koni i jeźdźców. Niezwykle popularny wśród krakowskiego, zamożnego mieszczaństwa.

Włodzimierz ŁOŚ (1849-1888).
Jako stypendysta Romana Sanguszki wyjechał w latach 1870-72 na naukę do SSP w Krakowie u W. Łuszczkiewicza, a stamtąd do Monachium. Studiował tam u O. Seitza i J. Brandta. Dla podreperowania trudnej sytuacji finansowej uczył rysunku, wykonywał obrazy na szybką sprzedaż oraz ilustrował do gazet, a jako Perrot rysował na klockach drzeworytniczych dla Kłosów i Tygodnika Ilustrowanego. Jak podaje Słow. Art. Pol., t. V, s. 184-5 "[m]alował głównie olejno sceny rodzajowe z Podola, Wołynia i Ukrainy, silnie osadzone w lokalnych realiach, z częstym motywem konia. Przedstawiał w nich jarmarki, Kozaków, sceny myśliwskie, wydarzenia w podroży. Na specjalne zamówienie malował również sceny batalistyczne." Przez większość lat 70. i 80. XIX wystawiał regularnie w Krakowie, Lwowie, Warszawie i Monachium. Obrazy w zbiorach czołowych muzeów w kraju.

Stefan FILIPKIEWICZ (1879-1944).
Malarz i grafik, młodopolski pejzażysta. W latach 1900-1908 studiował na ASP w Krakowie u J. Mehoffera, L. Wyczółkowskiego, J. Pankiewicza oraz J. Stanisławskiego, który wywarł duży wpływ na jego twórczość. Uznany był za jednego z najwybitniejszych przedstawicieli "szkoły stanisławskiego". Debiutował w 1899 r. serią pejzaży tatrzańskich wystawionych w TPSP. W 1905 roku został członkiem wiedeńskiej "secesji". Od 1908 roku był członkiem TAP sztuka. W czasie I wojny światowej służył w Legionach. Uczestniczył w wystawach secesji w Berlinie, Monachium, Wiedniu, a także w wystawach międzynarodowych w Dreźnie, Rzymie, Wenecji i polskich wystawach w USA, Londynie, Wiedniu i Paryżu. Wykładał w Szkole Przemysłowej w Krakowie, a następnie na ASP, gdzie został mianowany profesorem nadzwyczajnym. W czasie II wojny światowej brał udział w ruchu oporu i działalności konspiracyjnej. Malował krajobrazy tatrzańskie i podhalańskie, pejzaże z podkrakowskiego Radziszowa, gdzie spędzał wakacje, a w latach późniejszych także widoki nadmorskie. Malował także dekoracyjne martwe natury z bukietami kwiatów. Zajmował się grafiką, ilustracją, projektowaniem plakatów i medali.

Emil KRCHA (1894-1972).
Malarz, pedagog, uczeń krakowskiej ASP w pracowniach Axentowicza, Kamockiego i Pieńkowskiego. W latach 1927-1931 przebywał w Paryżu, gdzie w 1931 w Galerii Zborowskiego miał pierwsza wystawę indywidualną. Od 1943 mieszkał w Krakowie. Po wojnie współorganizował wrocławską WSSP i był tam pedagogiem. Pracował również w ASP w Krakowie. Był członkiem ZPAP i ugrupowania Zwornik. Jego prace, o uproszczonej, syntetycznej formie i ciepłej kolorystyce, to najczęściej pejzaże i martwe natury.

Teodor AXENTOWICZ (1859-1938).
Malarz, pastelista, litograf. Był w swoim czasie jednym z najbardziej znanych i cenionych artystów polskich. Kształcił się w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium, a następnie uzupełniał studia w Paryżu, gdzie przebywał przez kilkanaście lat. Brał udział w Salonach Paryskich. W 1890 został członkiem Société Nationale des Beaux-Arts. Wielokrotnie wyjeżdżał też do Londynu. W 1895 powrócił do kraju i zamieszkał na stałe w Krakowie, powołany na profesora tamtejszej Szkoły Sztuk Pięknych (od 1900 Akademii).
Na uczelni wykładał nieprzerwanie do 1934, dwukrotnie pełniąc funkcję rektora. Był jednym z członków-założycieli Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka", członkiem wiedeńskiej "Secesji" i współpracownikiem jej pisma "Ver Sacrum". Powodzenie przyniosły mu zwłaszcza idealizowane wizerunki wytwornych dam oraz wdzięczne portrety dziecięce. Malował także obrazy o tematyce rodzajowej. Był jednym z pierwszych malarzy Huculszczyzny i Hucułów. Malował farbami olejnymi i akwarelą, a po 1890 przede wszystkim mistrzowsko opanowaną techniką pastelu.

Julian FAŁAT (1853-1929).
W latach 1869-1871 studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie, a następnie w latach 1875-1880 w monachijskiej Akademii u A. Strahubera i J.L. Raaba. Wiele podróżował. W 1886 r. na zaproszenie cesarza Wilhelma II wyjechał do Berlina, w 1893 r. został członkiem berlińskiej Akademii Sztuki. Od 1895 r. był dyrektorem Szkoły Sztuk Pięknych w Krakowie, którą przekształcił w nowoczesną Akademię - był jej rektorem w latach 1905-1909. W 1910 osiadł na stałe w Bystrej na Śląsku. Malował krajobrazy, często zimowe, sceny rodzajowe, widoki architektury, portrety. Ulubioną techniką, którą doprowadził do mistrzostwa, była akwarela.

Stanisław ŻURAWSKI (1889-1976).
Malarz, uczeń krakowskiej ASP w pracowni Mehoffera (1907-1913).
Był członkiem Cechu Artystów Plastyków "Jednoróg". Malował akty, pejzaże, martwe natury, kompozycje figuralne.

Edward MESJASZ (1929-2007).
Urodził się w 1929 w Lipnie w powiecie kłobuckim. Od młodości wykazywał nieprzeciętne zdolności plastyczne. Rysował i malował, gorliwie podpatrując swego ojca, żołnierza 1 Pułku Ułanów Krechowieckich z lat dwudziestych i wybitnego rysownika. Artystyczna droga Edwarda Mesjasza wiodła przez Akademię Sztuk Pięknych w Krakowie, gdzie uzyskał absolutorium. Był uczniem Jerzego Kossaka, syna wybitnego batalisty Wojciecha, co pogłębiło u niego jeszcze bardziej zainteresowania tematyką historyczną. Po studiach wykładał w Liceum Plastycznym w Częstochowie, następnie w jednej ze szkół podstawowych w Częstochowie. W tym czasie namalował kopię obrazu Wojciecha Kossaka pt.: Czuwaj, straż nad Wisłą. Obraz o wymiarach 2 x 1,5 m powstał na podstawie starej pocztówki. Następnie był wykładowcą rysunku technicznego w szkole włókienniczej, dorabiając nauką reklamy i liternictwa w szkole handlowej w Częstochowie. Po 1968 objął stanowisko nauczyciela rysunku w szkole zawodowej. Wśród jego uczniów, w okresie zawodowym, znalazł się m.in. wybitny plastyk, Jerzy Duda-Gracz. Po przejściu na emeryturę, z całym sercem i energią poświęcił się malowaniu. Miał kilka wystaw indywidualnych, m.in. w kanadyjskim Muzeum Wojny w Ottawie w 1972 oraz w Muzeum Okręgowym w Częstochowie w 1978. W kraju uczestniczył w wielu wystawach zbiorowych. Szczyt popularności przypadł na okres od 1970 do połowy lat 80-tych. Malował obrazy tematycznie związane z dziejami Oręża Polskiego, od Mieszka I do Ludowego Wojska Polskiego. W następstwie przeżyć z lat dziecięcych, uwielbiał malować wrzesień 1939, w szczególności walki polskiej kawalerii. Obok relacji żyjących wtedy uczestników tamtych wydarzeń, urealniał swoje prace wnikliwymi oględzinami i studiami terenów walk. Do ostatnich dni malował, ze względu na zły stan wzroku, posługując się lupą. Zmarł po ciężkiej chorobie, we własnym mieszkaniu w Częstochowie, w 2007.

Jan Kanty WOJNAROWSKI (1809-1890).
Malarz, rysownik, profesor SSP przy Instytucie Technicznym w Krakowie. Na zlecenie Szymona Dutkiewicza od lat 30.XIX w. dokumentował w akwareli nagrobki w kościołach krakowskich, m.in. w zespole dominikańskim. Kontakt z Dutkiewiczem wyrobił mu markę sprawnego dokumentalisty w kręgach starożytników, kolekcjonerów i naukowców; współpracował też m.in. Gwalbertem Pawlikowskim, Józefem Ignacym Kraszewskim oraz Ambrożym Grabowskim. Orbitował wokół towarzystwa Naukowego Krakowskiego, ostatecznie zepchnięty na boczny tor przez rysowników faworyzowanych przez J. Łepkowskiego. Planował wydać historyczny przegląd strojów typowych dla różnych stanów według własnych rysunków. Obrazy wystawiał w krakowskim TPSP.

Stanisław DĄBROWSKI (1892-1973).
Polski malarz, grafik i historyk sztuki. Uczęszczał do Szkoły Sztuk Pięknych w Kazaniu, naukę kontynuował na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, gdzie studiował od 1909 do 1913 pod kierunkiem Wojciecha Weissa i Józefa Mehoffera. Równolegle był studentem Uniwersytetu Jagiellońskiego gdzie ukończył historię sztuki. Umiejętności malarskie rozwijał w Monachium i Paryżu, skąd powrócił w 1914. Po listopadzie 1918 został oficerem Wojska Polskiego, znalazł zatrudnienie w Ministerstwie Spraw Zagranicznych jako inspektor referatu do spraw rewindykacji zabytków wywiezionych przez zaborcę do Austrii i Niemiec. W 1921 przeszedł do rezerwy i został nauczycielem rysunku w krakowskich szkołach średnich. Od 1923 ograniczył pracę zawodową na rzecz malarstwa, brał udział w licznych wystawach w kraju i zagranicą. Od 1924 przez czterdzieści lat regularnie wyjeżdżał na plenery malarskie do Zakopanego i Białki Tatrzańskiej. Był członkiem Cechu Artystów Plastyków Jednoróg. Malował pejzaże, martwą naturę, kompozycje rodzajowe, rzadziej portrety.

Irena NOWAKOWSKA-ACEDAŃSKA (1906-1983).
Malarka i graficzka, przed wojną związana z lwowskim środowiskiem artystycznym, od 1946 mieszkała w Gliwicach. Kształciła się w Szkole Technicznej, Wydział Sztuk Zdobniczych i Przemysłu Artystycznego we Lwowie, którą ukończyła w 1932. Lata lwowskie to głównie tematyka architektury zabytkowej Lwowa i okolicznych miast, okres powojenny stanowi kontynuację fascynacji architektonicznych artystki, wzbogaconą o pejzaż przemysłowy, martwe natury i kwiaty. Większość jej prac to cykle związane z widokami Gliwic, Warszawy, Krakowa, Opola, Bielska, a także pejzaże z wakacyjnych podróży do Bułgarii i na Węgry. Malowała obrazy olejne, akwarele, wiele miejsca poświęciła rysunkowi. Z technik graficznych uprawiała drzeworyt i linoryt.

Stanisław KAMOCKI (1875-1944).
W latach 1891-1900 studiował w SSP w Krakowie u F. Cynka, I. Jabłońskiego, I. Unierzyskiego, L. Wyczółkowskiego, J. Stanisławskiego, a w latach 1901-1902 w Paryżu. Od 1919 roku uczył malarstwa w ASP w Krakowie. Od 1906 roku był członkiem Towarzystwa Artystów Polskich Sztuka. Był również członkiem Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie. Malował pejzaże, był kontynuatorem szkoły malarstwa pejzażowego Jana Stanisławskiego.

Soter JAXA-MAŁACHOWSKI (1867-1952).
Malarz, wybitny marynista, pochodzący z kresów wschodnich. kształcił się w szkole rysunkowej w Odessie, następnie studiował w krakowskiej SSP pod kierunkiem F. Cynka, I. Jabłońskiego i W. Łuszczkiewicza. Od 1894 kontynuował naukę w szkole Rysunku i Malarstwa w Monachium. Po powrocie do kraju osiadł na stałe w Krakowie, skąd na dwa lata przeprowadził się do Zakopanego. Malował przede wszystkim krajobrazy - pejzaże morskie (znad Bałtyku i Morza Śródziemnego - pamiątki z licznych podróży do Włoch), widoki tatrzańskie, nokturny i zaułki krakowskie, rzadko portrety. Największym powodzeniem cieszyły się jego obrazy marynistyczne. Malował w technice olejnej, akwarelowej, a także gwaszem i pastelami. Był członkiem TZSP w Warszawie. Uczestniczył w wielu wystawach w Krakowie (tu miał kilka wystaw indywidualnych), Warszawie, we Lwowie, Łodzi, Poznaniu i Lublinie.

Wlastimil HOFMAN (1881-1970).
Od 1896 r. studiował w świeżo zreformowanej przez Fałata Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem J. Stanisławskiego, L. Wyczółkowskiego i J. Malczewskiego. Naukę kontynuował w paryskiej École des Beaux-Arts u J.L. Gérôme'a w latach 1899-1901. Był założycielem Grupy Pięciu (1905) i Grupy Zero (1908), członkiem wiedeńskiej secesji (1907, jako pierwszy Polak), Związku Artystów Czeskich "Manes" oraz Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka". Pozostawał pod dużym wpływem swoich krakowskich mistrzów. Malował sceny rodzajowe, portrety i pejzaże, ale najbardziej znany jest z fantastyczno-symbolicznych kompozycji z motywami ludowymi.

Witold PRUSZKOWSKI (1846-1896).
Malarz i rysownik, uznawany za jednego z najciekawszych symbolistów polskiego malarstwa. Swoje dzieciństwo spędził w Kijowie i Odessie. W 1866 osiedlił się w Paryżu, gdzie rozpoczął naukę rysunku u zięcia Adama Mickiewicza ? Tadeusza Goreckiego. Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium i w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Jana Matejki. W 1882 r. zamieszkał w Mnikowie pod Krakowem. Mocno związany z krakowskim środowiskiem artystycznym. Blisko zaprzyjaźniony z Malczewskim. Tworzył zarówno dzieła symboliczne jak i realistyczne oraz akademickie. W swojej twórczości często inspirował się literaturą romantyczną, legendami, tematyką ludową, łącząc przy tym realizm z fantastyką. Jego dzieła odznaczają się nastrojowością i tajemniczością. Malował również portrety, wyróżniające się dobrą charakterystyką psychologiczną postaci. Jego prace wielokrotnie wystawiane były zarówno w kraju jak i za granicą m.in. w Krakowie, Warszawie, Wiedniu, Paryżu czy Budapeszcie.

Tymon NIESIOŁOWSKI (1882-1965).
Malarz, grafik i pedagog, uczeń krakowskiej ASP w pracowniach Mehoffera i Wyspiańskiego (1900-1904), związany z Formistami, Rytmem i Grupą Pięciu. Odbył podróże do Monachium, Włoch i Paryża. W latach 1906-26 mieszkał w Zakopanem, aktywnie działając w tamtejszym środowisku literacko-artystycznym. W 1926 przeniósł się do Wilna i podjął pracę pedagogiczną na Wydziale Sztuk Pięknych USB. Po wojnie mieszkał i pracował w Toruniu. Najczęściej malował akty kobiece, martwe natury i portrety, wielokrotnie powracał do tematu cyrkowca i arlekina. Prace artysty wyróżnia bogata rytmika form i płaszczyzn, powojenne kompozycje podkrela ciemny kontur, obrysowujący płaskie, jednolite płaszczyzny barw.

Portret powstał najprawdopodobniej w czasie pobytu w Nowym Sączu, gdzie Witkacy, jak wskazują autorskie oznaczenia, w czasie odwyku nie pił, nie palił, portretował lokalne elity wspomagając się wyłącznie herbatą. Mieszkał tam u Heleny i Franciszka Maciaków, których wielokrotnie portretował. Jego portrety Heleny Maciakowej mylnie identyfikowano jako przedstawiające aktorki Hankę Ordównę i Zofię Barwińską-Kicińską.

Lit.: Stanisław Ignacy Witkiewicz 1885-1939, Katalog dzieł malarskich, oprac. I. Jakimowicz, współpr. A.Żakiewicz, Warszawa 1990, s. 156 (poz. 31 wśród prac zidentyfikowanych).
J. Degler, Rysuję nowosądeczan po 50 zł, "Przekrój", nr 2374-75 (23-23/1990), s. 22-23,44.


Stanisław Ignacy WITKIEWICZ (WITKACY) (1885-1939).
Malarz, dramaturg, powieściopisarz, filozof, publicysta, jeden z najwybitniejszych twórców polskiej kultury. Syn Stanisława Witkiewicza, w którego domu od najmłodszych lat spotykał się ze znakomitymi przedstawicielami świata nauki i sztuki. Nie uzyskał formalnego wykształcenia artystycznego, w latach 1904-1905 kształcił się w pracowni J. Mehoffera w krakowskiej ASP. Podczas pobytu we Francji w 1911 odwiedził W. Ślewińskiego, pod którego okiem malował pejzaże. Odbył podróże artystyczne do Niemiec, Włoch, Paryża, gdzie zetknął się z nowymi tendencjami w sztuce. W 1914 uczestniczył w australijskiej wyprawie swego przyjaciela, etnologa, Bronisława Malinowskiego. W czasie I wojny służył w armii carskiej. W 1918 wrócił do kraju. W 1919 związał się z ugrupowaniem Formistów, jednak jego twórczość odbiegała od założeń formistycznych. Stworzył indywidualny styl, oparty na własnych doświadczeniach, lekturze, oraz na dziełach innych autorów, które uznał za inspirację. Założenia swego malarstwa zawarł w pismach teoretycznych, takich jak "Nowe formy w malarstwie" z 1919, czego uzupełnieniem i rozszerzeniem były "Szkice artystyczne" z 1922. Lata 1925-1939 przyniosły dominację dramatopisarstwa w twórczości Witkacego, jego obrazy olejne nie cieszyły się uznaniem i nie znajdowały klientów, tak więc dla zapewnienia sobie stałego dochodu artysta postanowił zająć się portretem i założył jednoosobową Firmę Portretową "S.I. Witkiewicz", dla której sformułował szczegółowy Regulamin. Najciekawsze i najdroższe były portrety w typie A, natomiast za najbardziej efektowne należy uznać portrety w typie C. Powstawały one w sytuacjach towarzyskich, często w czasie seansów narkotycznych w domach zaprzyjaźnionych lekarzy, oznaczenie "Co" na portrecie typu C wskazywało na kokainę. Portrety typu C cechowała subiektywna charakteryzacja modela, artysta nie pobierał za nie wynagrodzenia, były "bezcenne". (Lit.: B. Zgodzińska-Wojciechowska i A. Żakiewicz "Witkacy. Stanisław Ignacy Witkiewicz", WAiF, Auriga, PWN, Warszawa 2001).

Oryginał pastelu identyfikowanego z postacią Zofii Potockiej (née Glavani), utrwalony w licznych kopiach i naśladownictwach, był przechowywany w berlińskim Kupferstichkabinett, skąd zaginął w czasie II wojny światowej.

Wincenty WODZINOWSKI (1866-1940).
Malarz, uczeń Gersona (1880-1881) oraz krakowskiej SSP (1881-1889) w pracowni Loefflera, Matejki i Łuszczkiewicza. Studia uzupełniał w akademii monachijskiej. W 1892 wrócił do kraju i osiadł w Swoszowicach k. Krakowa. W latach 1896-1916 uczył malarstwa na Wyższych Kursach dla Kobiet im. Baranieckiego. Tematyka jego prac to najczęściej malowane żywiołowo i z humorem sceny związane z folklorem podkrakowskiej wsi, kompozycje alegoryczne oraz portrety.

Jerzy POTRZEBOWSKI (1921-1974).
Malarz, uczeń krakowskiej ASP w pracowniach Pautscha, Pieńkowskiego i Rzepińskiego (1945-50), potem jej wieloletni wykładowca. Malował realistyczne pejzaże, sceny batalistyczne i rodzajowe. Jednym z jego ulubionych motywów były konie.

Zdzisław PRZEBINDOWSKI (1902-1986).
Malarz, grafik. Kształcił się w Państwowej Szkole Sztuk Zdobniczych i Przemysłu Artystycznego w Poznaniu (1920-25), studia kontynuował w krakowskiej ASP u F. Pautscha (1925-29).
Uprawiał malarstwo olejne i grafikę. Malował sceny rodzajowe, pejzaże miejskie, widoki podkrakowskich wsi, portrety, akty, martwe natury.

Teodor GROTT (1884-1972).
Malarz, uczeń krakowskiej ASP w pracowniach Cynka i Wyczółkowskiego, który uważał go za swojego następcę. Studia kontynuował w Paryżu, Londynie i we Włoszech. Podróżował po Ukrainie śladami Wyczółkowskiego i Stanisławskiego podejmując tematy ludowe oraz malując tamtejsze krajobrazy. Najchętniej posługiwał się akwarelą, tworząc portrety, martwe natury, liczne przedstawienia kwiatów, pejzaże. Projektował kilimy dla prowadzonej razem z żoną wytwórni. Był honorowym członkiem TPSP w Krakowie, gdzie wystawiał obrazy już od 1910 roku. Jego dzieła, tj. "Portret żony" znajdują się w Muzeum Narodowym w Krakowie.

Romana LIPEŻ (1917-2003).
ROMANA LIPEŻ, ur. 5 lutego 1917 we Lwowie, zm. 18 stycznia 2003 w Krakowie - polska malarka. Studiowała malarstwo dekoracyjne u prof. H. Uziembły i prof. A. Terleckiego w Państwowej Szkole Sztuk Zdobniczych i Przemysłu Artystycznego w Krakowie (1935 - 1938), a następnie w powstałym z przekształcenia tej szkoły Państwowym Instytucie Sztuk Plastycznych (1938-1939).
Podczas II wojny światowej uczyła się w Kunstgewerbeschule w okupowanym przez Niemców Krakowie. 1945-1950 studiowała w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych w pracowniach profesorów - W. Jarockiego, Z. Pronaszki, E. Eibischa i H. Rudzkiej-Cybis (dyplom w 1960).
Od 1945 r. była członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków. Brała udział w kilkudziesięciu wystawach zbiorowych organizowanych m.in. przez: ZPAP, Towarzystwo Przyjaciół Sztuk Pięknych, Biuro Wystaw Artystycznych, w wystawie z cyklu Festiwal Sztuki Krakowa, w wystawie malarstwa polskiego w Muzeum Narodowym w Warszawie, w wystawie w Lyonie, gdzie prezentowano malarstwo kilku krakowskich artystów, związanych z Grupą Twórczą "Zachęta". Obrazy Romany Lipeż zakupywane były przez Ministerstwo Kultury i Sztuki do zbiorów państwowych. Jej prace znajdują się w Muzeum Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, w Muzeum Uniwersytetu Jagiellońskiego, w Beskidzkim Muzeum Rozproszonym Diecezji Bielsko-Żywieckiej, w krakowskim Pałacu Sztuki, są w ofercie domów aukcyjnych w Polsce (m.in. Kraków, Warszawa, Katowice) i za granicą (Kolonia, Kopenhaga) oraz w wielu kolekcjach prywatnych - w Polsce, Niemczech, Holandii, Francji, Wielkiej Brytanii, Szwajcarii, Włoszech, Hiszpanii, Szwecji, USA, Japonii, Hongkongu, Zimbabwe. Romana Lipeż związana z Krakowem niemal przez całe życie malowała z upodobaniem architekturę miasta, utrwalając na płótnie jego romantyczne zaułki. Jak pisała Magda Czubińska, kustosz Muzeum Narodowego w Krakowie (folder wystawy w Galerii Kocioł Artystyczny, Kraków 1997): "artystka z pietyzmem i sentymentem maluje widoki krakowskiej architektury", "oddaje nastrój i charakter dzielnicy czy miejsca, porę dnia i roku, wilgotność powietrza". Wiele miejsca w twórczości Romany Lipeż zajmuje pejzaż, przede wszystkim górski, malarstwo portretowe oraz martwa natura utrzymana w ciepłych, pastelowych barwach - widoczne jest tu oddziaływanie znakomitej polskiej szkoły koloryzmu oraz tradycje postimpresjonistyczne. Jerzy Madeyski (folder wystawy w Galerii Hotelu Pollera, Kraków 1997) pisał: "Rozwój Romany Lipeż przebiega w sposób niezwykle wprost konsekwentny. Najwcześniejsze zachowane obrazy nawiązują [...] do subtelnego i wyraźnie idealizowanego poczucia piękna la belle epoque". "W latach następnych [...] ulega wpływom kapistowskich mistrzów"; "artystkę rychło jednak zaczyna nudzić grzeczne i salonowe malarstwo, w jaki zmienił się klasyczny, akademicki już postimpresjonizm. Coraz też większą falą wzbiera właściwa jej temperamentowi ekspresja". Ostatnie obrazy maluje "coraz szerszymi i mocniejszymi uderzeniami pędzla, tak wyrazistymi, że obraz przypomina niekiedy w swych impastach relief". W niezwykle bogatym dorobku twórczym Romany Lipeż ważne miejsce zajmują oryginalne projekty witraży, wykorzystane do wnętrz sakralnych.

Karol KOSSAK (1896-1975).
Malarz akwarelista, rysownik ilustrator, studia ASP w Krakowie w pracowni Ign. Pieńkowskiego i Wł. Jarockiego, członek ZPAP.

Karol KOSSAK (1896-1975).
Malarz akwarelista, rysownik ilustrator, studia ASP w Krakowie w pracowni Ign. Pieńkowskiego i Wł. Jarockiego, członek ZPAP.

Stanisław ŻURAWSKI (1889-1976).
Malarz, uczeń krakowskiej ASP w pracowni Mehoffera (1907-1913).
Był członkiem Cechu Artystów Plastyków "Jednoróg". Malował akty, pejzaże, martwe natury, kompozycje figuralne.

Antoni UNIECHOWSKI (1903-1976).
Ceniony ilustrator, znakomity znawca dawnego kostiumu, rekwizytów i realiów. Pochodził z zubożałej rodziny ziemiańskiej, która na początku XX w. przeniosła się do Warszawy. Studiował na tamtejszej ASP u K. Tichego (1924-29).
Żywo interesował się historią sztuki. Po wojnie współpracował z Przekrojem. Działał też jako scenograf teatralny i filmowy oraz projektował plakaty.

Antoni UNIECHOWSKI (1903-1976).
Ceniony ilustrator, znakomity znawca dawnego kostiumu, rekwizytów i realiów. Pochodził z zubożałej rodziny ziemiańskiej, która na początku XX w. przeniosła się do Warszawy. Studiował na tamtejszej ASP u K. Tichego (1924-29).
Żywo interesował się historią sztuki. Po wojnie współpracował z Przekrojem. Działał też jako scenograf teatralny i filmowy oraz projektował plakaty.

Wiktor ZIN (1925-2007).
Architekt, profesor Politechniki Krakowskiej, generalny konserwator zabytków (1977-1981), prezes Towarzystwa Miłośników Historii i Zabytków Krakowa; popularyzator wiedzy o historii sztuki polskiej, felietonista, autor programu telewizyjnego Piórkiem i węglem.

Michał POCIECHA (1852-1908).
Malarz, rysownik, pedagog związany z krakowskim środowiskiem artystycznym. W latach 1869-1875 kształcił się w krakowskiej SSP u W. Łuszczkiewicza i Jana Matejki. Przez kolejne trzy lata studia kontynuował w Monachium. Po powrocie do kraju osiadł w Krakowie, gdzie m. in. był nauczycielem gimnazjalnym. Wiele wystawiał, m. in. w krakowskim i lwowskim TPSP, w Salonie Krywulta w Warszawie, w Poznaniu, Tarnopolu i Pradze. Tematem jego akwarelowych prac były podkrakowskie pejzaże, często ujęte panoramicznie, o wyciszonej kolorystyce. Malował także wiejskie sceny rodzajowe i portrety. Artysta zyskał popularność dzięki licznym reprodukcjom prac zamieszczanych w czasopismach (Biesiada lit., Kraj, Tygodnik ilustrowany, Świat, Wędrowiec), a także dzięki publikacji serii pocztówek z jego obrazami.

Hanna RUDZKA-CYBISOWA (1897-1988).
Polska malarka związana z nurtem koloryzmu. Ukończyła studia w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie pod kierunkiem Miłosza Kotarbińskiego, a także Akademię Sztuk Pięknych w Krakowie u Ignacego Pieńkowskiego i Józefa Pankiewicza. Weszła w skład ugrupowania Komitet Paryski, zwanego w skrócie "KP" - stąd nazywani byli kapistami. Jej zainteresowania artystyczne oscylowały wokół doświadczeń kolorystycznych francuskiego postimpresjonizmu.

Aleksander LASZENKO (1883-1944).
Malarz, drzeworytnik, podróżnik. Dobry warsztat malarski zawdzięczał odbytym w Petersburgu studiom, jako grafik posługiwał się techniką drzeworytu barwnego, którego uczył się w Japonii. Odbył kilka podróży artystycznych do Maroka, Algieru, Egiptu i Tunezji. W jedynej wydanej w 1936 tece graficznej zaprezentował tematy i motywy wschodnie, zawarte w niej drzeworyty cieszyły się dużą popularnością.

Aleksander HILLENBRAND (XIX/XX w.).
Był malarzem, o którego twórczości i edukacji zachowało się niewiele wiadomości. Wystawiał w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych w latach: 1924, 1925 i 1926, kiedy to mieszkał w Warszawie. W latach 1930-1938 był członkiem rzeczywistym Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych. Jego ulubionymi tematami malarskimi były pejzaże miejskie, portrety żebraków, jarmarki, sceny z życia zwykłych ludzi.

Edward DWURNIK (1943-2018).
W latach 1963-70 studiował malarstwo, grafikę i rzeźbę na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Poza malarstwem Dwurnik uprawiał grafikę i rysunek (zarówno autonomiczne serie jak i ilustracje).
Projektował monumentalne kompozycje malarskie w przestrzeni publicznej.

Tadeusz KANTOR (1915-1990).
W latach 1934-1939 studiował w ASP w Krakowie malarstwo u W. Jarockiego i I. Pieńkowskiego, a scenografię u K. Frycza. Był czołowym twórcą awangardy malarskiej, teatralnej, scenograficznej. Był twórcą manifestów artystycznych i happeningów. W 1943 roku założył Teatr Konspiracyjny, a w roku 1956 teatr Cricot 2. Związany był z Grupą Krakowską. Miał liczne wystawy i pokazy spektakli teatralnych w kraju i za granicą. Malował sceny symboliczne, abstrakcyjne i projekty scenograficzne.

Jerzy NOWOSIELSKI (1923-2011).
Malarz, rysownik, scenograf, twórca kompozycji figuralnych, martwych natur, aktów, pejzaży i obrazów sakralnych, w których łączy elementy nowoczesne z wpływami sztuki bizantyjskiej. Jego malarstwo o tematyce sakralnej polega na przywoływaniu mistyki ruskich lub bizantyjskich ikon. Jest autorem licznych dekoracji (polichromie, witraże, mozaiki) w kościołach i cerkwiach. W krakowskiej cerkwi prawosławnej pod wezwaniem Zaśnięcia NMP znajdują się Jego polichromie na drewnie i murze, ikonostas oraz ikony.

Jerzy NOWOSIELSKI (1923-2011).
Malarz, rysownik, scenograf, twórca kompozycji figuralnych, martwych natur, aktów, pejzaży i obrazów sakralnych, w których łączy elementy nowoczesne z wpływami sztuki bizantyjskiej. Jego malarstwo o tematyce sakralnej polega na przywoływaniu mistyki ruskich lub bizantyjskich ikon. Jest autorem licznych dekoracji (polichromie, witraże, mozaiki) w kościołach i cerkwiach. W krakowskiej cerkwi prawosławnej pod wezwaniem Zaśnięcia NMP znajdują się Jego polichromie na drewnie i murze, ikonostas oraz ikony.

Jerzy PANEK (1918-2001).
W 1937 r rozpoczął studia w Instytucie Sztuk Plastycznych w Krakowie na Wydziale Grafiki pod kierunkiem Andrzeja Jurkiewicza i Władysława Jarockiego. Podczas okupacji naukę kontynuował w Kunstgewerbeschule, do 1942r. W latach 1945-48 studiował na Wydziale Malarstwa ASP w Krakowie u Eugeniusza Eibischa i Zbigniewa Pronaszki. Uprawiał grafikę, malarstwo i drzeworyt. W latach 60-tych powstały najsłynniejsze cykle drzeworytnicze: Autoportrety, Kobiety obłąkane, Pastuchy, Pasterki, Latawce, Chorągwie i Próby portretów Józefa Gielniaka. Był członkiem międzynarodowych stowarzyszeń twórczych m.in. : XYLON. Artysta nagradzany - otrzymał Złoty Medal na Międzynarodowym Triennale Grafiki w New Delhi 1971, Nagrodę im. Jana Cybisa 1988 r. Prace Jerzego Panka znajdują się w muzeach w Polsce, USA, Japonii, Wielkiej Brytanii, a także w zbiorach prywatnych na całym świecie.

Jerzy PANEK (1918-2001).
W 1937 r rozpoczął studia w Instytucie Sztuk Plastycznych w Krakowie na Wydziale Grafiki pod kierunkiem Andrzeja Jurkiewicza i Władysława Jarockiego. Podczas okupacji naukę kontynuował w Kunstgewerbeschule, do 1942r. W latach 1945-48 studiował na Wydziale Malarstwa ASP w Krakowie u Eugeniusza Eibischa i Zbigniewa Pronaszki. Uprawiał grafikę, malarstwo i drzeworyt. W latach 60-tych powstały najsłynniejsze cykle drzeworytnicze: Autoportrety, Kobiety obłąkane, Pastuchy, Pasterki, Latawce, Chorągwie i Próby portretów Józefa Gielniaka. Był członkiem międzynarodowych stowarzyszeń twórczych m.in. : XYLON. Artysta nagradzany - otrzymał Złoty Medal na Międzynarodowym Triennale Grafiki w New Delhi 1971, Nagrodę im. Jana Cybisa 1988 r. Prace Jerzego Panka znajdują się w muzeach w Polsce, USA, Japonii, Wielkiej Brytanii, a także w zbiorach prywatnych na całym świecie.

Jerzy PANEK (1918-2001).
W 1937 r rozpoczął studia w Instytucie Sztuk Plastycznych w Krakowie na Wydziale Grafiki pod kierunkiem Andrzeja Jurkiewicza i Władysława Jarockiego. Podczas okupacji naukę kontynuował w Kunstgewerbeschule, do 1942r. W latach 1945-48 studiował na Wydziale Malarstwa ASP w Krakowie u Eugeniusza Eibischa i Zbigniewa Pronaszki. Uprawiał grafikę, malarstwo i drzeworyt. W latach 60-tych powstały najsłynniejsze cykle drzeworytnicze: Autoportrety, Kobiety obłąkane, Pastuchy, Pasterki, Latawce, Chorągwie i Próby portretów Józefa Gielniaka. Był członkiem międzynarodowych stowarzyszeń twórczych m.in. : XYLON. Artysta nagradzany - otrzymał Złoty Medal na Międzynarodowym Triennale Grafiki w New Delhi 1971, Nagrodę im. Jana Cybisa 1988 r. Prace Jerzego Panka znajdują się w muzeach w Polsce, USA, Japonii, Wielkiej Brytanii, a także w zbiorach prywatnych na całym świecie.

Jan CYBIS (1897-1972).
W latach 1919-1921 studiował w Akademii Sztuki i Przemysłu Artystycznego we Wrocławiu u Ottona Müllera. Od 1921 roku studiował w ASP w Krakowie u J. Mehoffera, I. Pieńkowskiego i J. Pankiewicza. Był współzałożycielem Kapistów. Miał liczne wystawy w kraju i za granicą. Malował pejzaże, martwe natury, portrety, kwiaty.

Ryszard OPALIŃSKI (1947).
Urodzony w 1947 roku w Rzeszowie. Studiował w ASP Krakowie u prof. Czesława Rzepińskiego. Uprawia głównie rysunek. Wystawia w Polsce i całym świecie. Obecnie mieszka i pracuje w Niemczech.

Stanisław WEJMAN (1944).
Studia rozpoczęte u H. Rudzkiej-Cybisowej ukończył na Wydziale Grafiki krakowskiej ASP dyplomem w 1968 r. u Mieczysława Wejmana. Do 2015 roku prowadził Pracownię Miedziorytu na macierzystej uczelni, pracował też jako profesor wizytujący na uczelniach półnoamerykańskich i europejskich. Uczestnik licznych wystaw i zdobywca nagród. Tworzy głównie w technikach metalowych: akwaforcie, akwatincie, a także w litografii. Ważniejsze cykle: Komedia horyzontalna, Dynia. Mąż graficzki Anny Sobol-Wejman.