Ref: Katalog raisonne Bloch pl. 29, seria z 347.

Cykl prac Pabla Picassa pod tytułem "347 rycin" to zbiór rycin, który został stworzony przez artystę w stosunkowo krótkim czasie, między 16 marca a 5 października 1968 roku. Prace te były po raz pierwszy wystawione w Galerie Louise Leiris w Paryżu na przełomie lat 1968 i 1969.
Cykl "347 rycin" jest o tyle wyjątkowy, że powstał w stosunkowo późnym okresie twórczości Picassa, kiedy artysta miał już ugruntowaną pozycję i był uznawany za jednego z najważniejszych artystów XX wieku. Znany z licznych romansów stworzył prace charakteryzujące się dużą swobodą i ekspresją, a tematycznie oscylują wokół ulubionych motywów Picassa: kobieta, seksualizm, erotyzm…
Warto podkreślić, że "347 rycin" to nie jedyny cykl graficzny Picassa. Artysta przez całe życie eksperymentował z różnymi technikami graficznymi, tworząc liczne litografie, akwaforty i suchoryty. Jego dorobek graficzny obejmuje szereg prac, które stanowią ważną część jego spuścizny artystycznej.
Jeśli chodzi o dostępność tego konkretnego cyklu, to poszczególne ryciny z tego zbioru pojawiają się czasem na aukcjach sztuki lub w galeriach. Można je również znaleźć w kolekcjach muzealnych i prywatnych na całym świecie. Ze względu na wartość artystyczną i historyczną, prace te osiągają wysokie ceny na rynku sztuki.

Eugene PÉCHAUBES – francuski malarz koni, zafascynowany wyścigami konnymi. Przez wiele lat nie opuścił żadnego wyścigu koni na hipodromach w Paryżu -Longchamp w Lasku Bulońskim oraz Vincennes . Często był również zamawiany do tworzenia portretów słynnych koni wyścigowych oraz ich właścicieli. Urodzony w 1890 roku w Pantin, a zmarły w 1967 roku w Paryżu, pozostawił po sobie bogatą spuściznę dzieł sztuki o tematyce hipicznej.
Wyścigi konne stanowiły centralny motyw w twórczości Péchaubèsa. Jego obrazy z tej serii oddają napięcie i ekscytację tych wydarzeń. Malował liczne finisze najważniejszych wyścigów, często ukazując konie w pełnym galopie, z rozwianymi grzywami i ogonami, a dżokejów w pełni skupionych na prowadzeniu swoich wierzchowców.
Wśród jego znanych dzieł o tematyce wyścigowej można wymienić: "Longchamp- The Grand Prix" oraz "Chantilly- Prix de Diane" ( tworzył cykle poświęcone konkretnym edycjom słynnych wyścigów). Rysunki przedstawiające "Wyścigi w Deauville" (Racing at Deauville).
Grand Prix de Paris zostało po raz pierwszy rozegrane w 1863 roku. Zostało zapoczątkowane przez francuski organ zarządzający wyścigami konnymi jako wyścig długodystansowy, mający konkurować z międzynarodowymi zawodami. Grand Prix de Paris jest organizowane do dzisiaj. Jest to prestiżowy wyścig Grupy 1 (najwyższa kategoria w wyścigach konnych) dla trzyletnich ogierów i klaczy. Zazwyczaj odbywa się w lipcu na hipodromie Longchamp w Paryżu, często w Dzień Bastylii (14 lipca). Chociaż jego znaczenie nieco zmalało po wprowadzeniu Prix de l'Arc de Triomphe w 1920 roku, nadal jest bardzo ważnym wydarzeniem w kalendarzu wyścigów konnych.

Dzieła Eugène'a Péchaubèsa są cenione na aukcjach sztuki na całym świecie i stanowią ważny wkład w sztukę sportową, szczególnie w dziedzinie malarstwa koni i wyścigów.
Oprawa widoczna na wizualizacjach ma charakter poglądowy i nie stanowi oferty handlowej.

Eugene PÉCHAUBES – francuski malarz koni, zafascynowany wyścigami konnymi. Przez wiele lat nie opuścił żadnego wyścigu koni na hipodromach w Paryżu -Longchamp w Lasku Bulońskim oraz Vincennes . Często był również zamawiany do tworzenia portretów słynnych koni wyścigowych oraz ich właścicieli. Urodzony w 1890 roku w Pantin, a zmarły w 1967 roku w Paryżu, pozostawił po sobie bogatą spuściznę dzieł sztuki o tematyce hipicznej.
Wyścigi konne stanowiły centralny motyw w twórczości Péchaubèsa. Jego obrazy z tej serii oddają napięcie i ekscytację tych wydarzeń. Malował liczne finisze najważniejszych wyścigów, często ukazując konie w pełnym galopie, z rozwianymi grzywami i ogonami, a dżokejów w pełni skupionych na prowadzeniu swoich wierzchowców.
Wśród jego znanych dzieł o tematyce wyścigowej można wymienić: "Longchamp- The Grand Prix" oraz "Chantilly- Prix de Diane" ( tworzył cykle poświęcone konkretnym edycjom słynnych wyścigów). Rysunki przedstawiające "Wyścigi w Deauville" (Racing at Deauville).
Grand Prix de Paris zostało po raz pierwszy rozegrane w 1863 roku. Zostało zapoczątkowane przez francuski organ zarządzający wyścigami konnymi jako wyścig długodystansowy, mający konkurować z międzynarodowymi zawodami. Grand Prix de Paris jest organizowane do dzisiaj. Jest to prestiżowy wyścig Grupy 1 (najwyższa kategoria w wyścigach konnych) dla trzyletnich ogierów i klaczy. Zazwyczaj odbywa się w lipcu na hipodromie Longchamp w Paryżu, często w Dzień Bastylii (14 lipca). Chociaż jego znaczenie nieco zmalało po wprowadzeniu Prix de l'Arc de Triomphe w 1920 roku, nadal jest bardzo ważnym wydarzeniem w kalendarzu wyścigów konnych.
Dzieła Eugène'a Péchaubèsa są cenione na aukcjach sztuki na całym świecie i stanowią ważny wkład w sztukę sportową, szczególnie w dziedzinie malarstwa koni i wyścigów.
Oprawa widoczna na wizualizacjach ma charakter poglądowy i nie stanowi oferty handlowej.

Oryginalny certyfikat podpisany przez Aroarts we współpracy ze S.P.A.D.E.M. W Paryżu i Włoskim Instytutem Sztuki Wspólczesnej poświadczający, że niniejsza litografia na papierze czerpanym Magnani di Pesca jest niepowtarzalna przy nakładzie 100 o nr 3 nosi odbity podpis Mistrza na tabliczce, pieczęć S.P.A.D.E.M I AROarte potwierdzając autentyczność.

René François Ghislain Magritte – belgijski malarz, surrealista. Nazywany „autorem słów i rzeczy”. Obrazy jego szokowały i wzbudzały kontrowersje, wyróżnia je poetycka nastrojowość oraz precyzyjny rysunek. Kuratorzy sztuki nazwali go najinteligentniejszym z surrealistów. Reżyser David Lynch przyznał, że często inspiruje się jego dziełami, a rząd Belgii w hołdzie dla mistrza umieścił jego wizerunek na banknocie o nominale 500 franków belgijskich. Choć prywatnie był samotnikiem, nieco zblazowanym i do bólu oficjalnym, by nie powiedzieć nudnym, to w swojej sztuce tworzył światy niezwykłe, przepełnione magią, osnute aurą tajemnicy, zaskakujące i zupełnie nieoczywiste.
„Papież surrealizmu” Andre Breton napisał „Wszystko, co Magritte osiągnął, stanowi kulminację tego, co Apollinaire opisał kiedyś jako prawdziwie zdrowy rozsądek, który właściwy jest wielkim poetom”. Kompozycja René Magritte’a zatytułowany "Les Cordes Sensibles" (pol. Struny serca), namalowany w 1960 roku. Dzieło to doskonale ilustruje surrealistyczny styl artysty, który często używał nietypowych połączeń przedmiotów i krajobrazów, aby podważyć nasze zwyczajne postrzeganie rzeczywistości. Tytuł "Struny serca" sugeruje emocjonalny aspekt dzieła, gdzie chmury mogą nawiązywać do wewnętrznych przeżyć, marzeń czy uczuć, które są zamknięte w określonych ramach, podobnie jak chmury w kieliszku.
Magritte lubił tworzyć paradoksy wizualne, które zmuszają widza do przemyślenia znaczenia codziennych przedmiotów i ich relacji z rzeczywistością. "Struny serca" to kolejny przykład jego mistrzowskiej gry między realnością a wyobraźnią, sugerując, że uczucia i emocje, choć ulotne jak chmury, mogą być przechowywane, kształtowane lub ukazywane w sposób namacalny.
Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty handlowej.

Caballero de Oros (Rycerz Denarów) to jedna z kart z talii Tarota zaprojektowanej przez słynnego surrealistę Salvadora Dalego. Ta unikalna talia, pierwotnie stworzona dla filmu o Jamesie Bondzie "Żyj i pozwól umrzeć" (Live and Let Die) z 1973 roku, ostatecznie nie została w nim wykorzystana w całości, ale później została wydana jako kompletna talia. Dalí, znany ze swojego zamiłowania do symbolizmu i okultyzmu, podszedł do stworzenia kart tarota w swój charakterystyczny, oniryczny i pełen ukrytych znaczeń sposób. Jego talia jest hołdem dla klasycznej symboliki Rider-Waite'a, ale jednocześnie wzbogacona o dalíowskie elementy, nawiązania do jego własnych dzieł sztuki, motywów religijnych, mitologicznych oraz osobistych symboli. Karta Caballero de Oros w tradycyjnym tarocie symbolizuje praktyczność, odpowiedzialność, lojalność, cierpliwość oraz dążenie do realizacji celów materialnych. Przedstawia zazwyczaj rycerza na koniu, niosącego monetę lub denar, często w scenerii rolniczej lub stabilnej. W interpretacji Dalego, choć zachowuje on ogólny sens karty, z pewnością dodaje jej głębi i surrealistycznego charakteru. Możemy spodziewać się, że Dalí przedstawia Rycerza Denarów w sposób, który podkreśla jego związek z ziemią, dobrobytem, ale także być może z pewną obsesją na punkcie materializmu, co często pojawiało się w jego sztuce.

Informacje: Luksusowe wydanie portfolio pod redakcją Sciaky limitowane do 200 egzemplarzy.

Jean Maurice Eugène Clément Cocteau – francuski poeta, dramaturg, reżyser filmowy, scenarzysta, malarz, a także choreograf sceniczny i menedżer bokserski. W jego sztuce odbijają się wpływy futuryzmu, kubizmu, dadaizmu, surrealizmu, a także poezji metafizycznej. Jako jeden z pierwszych zrealizował pełną wizję surrealizmu w filmie. Spopularyzował wątki mitologiczne w sztuce XX wieku. O sobie mówił: „Jestem kłamstwem, które zawsze mówi prawdę”. Cykl prac „Europa” skupia się na mitologicznych, historycznych i kulturowych wątkach związanych z Europą, zarówno jako kontynentem, jak i ideą, stanowiąc refleksję nad losem i tożsamością europejską. „Europa” może być odczytywana jako medytacja nad losem kontynentu, szczególnie w kontekście trudności XX wieku, takich jak wojny światowe, rozpad imperiów czy odrodzenie się idei jedności europejskiej. Cocteau stawia pytania o granice i możliwości Europy, zarówno w sensie geograficznym, jak i kulturowym. Inne prace Jeana Cocteau z tego cyklu: Europa- nieporozumienia, Europa- nieufność, Europa- trudna decyzja, Europa -tyle napięć, Europa – gniew między państwami Cocteau korzystał z lekkiej, płynnej kreski i pastelowych kolorów, które nadają jego pracom niemal szkicowy charakter. Jego obrazy mają w sobie poetycki, efemeryczny klimat, a wiele z nich jest utrzymanych w prostocie formy, która odzwierciedla jego zainteresowanie surrealizmem i klasycznym minimalizmem.

Le Begonia jest częścią cyklu FlorDali składającego się z 10 prac Dalego (Rose Papillon – Lys musical - Marguerites - Passion flower - Cobea - Begonia - Arbre lunes - Pensée -Dahlia - Arbre soleil).
Litografie w pierwotnym założeniu miały stanowić podarunek dla gości wystawy gwaszy Salvadora Dali w Hotelu Le Meurice w Paryżu. Z nieznanego powodu nie zostały podarowane i przez ponad pól wieku znajdowały się w zasobach Hotelu Le Meurice w Paryżu.
Ekskluzywny Hotel Le Meurice był ulubionym miejscem pobytu wielkich artystów i myślicieli oraz stanowił centrum wystaw światowych. W nim Pablo Picasso zorganizował swoje przyjęcie weselne, a Salvadore Dali spędzał w nim miesiąc każdego roku przez 30 lat w starym Apartamencie Królewskim (obejmującym pokoje 106 i 108), z którego korzystał król Alfons XIII . Inni to bracia Wright, Giorgio de Chirico, Rudyard Kipling, Edmond Rostand, Gabriele Annunzio, Paul Morand, Walter Lippmann, Yehudi Menuhin, Seiji Ozawa, Anne-Sophie Mutter i Plácido Domingo.
Flordali „to fantazyjne, zantropomorfizowane rośliny niosące ze sobą między innymi treści o charakterze humorystycznym i erotycznym. W całej serii są również obecne charakterystyczne elementy malarstwa Salvadora Dalego, takie jak motyw oka, kurze nogi czy postać nasuwająca skojarzenia z Don Kichotem. Dalemu udaje się zmienić znaczenie obrazów, ich wzajemne powiązania i zasadniczo tworzy nową koncepcję i „sposób widzenia” w swoim własnym, surrealistycznym, niepowtarzalnym stylu.

Dahlia jest częścią cyklu FlorDali składającego się z 10 prac Dalego (Rose Papillon – Lys musical - Marguerites - Passion flower - Cobea - Begonia - Arbre lunes - Pensée -Dahlia - Arbre soleil).
Litografie w pierwotnym założeniu miały stanowić podarunek dla gości wystawy gwaszy Salvadora Dali w Hotelu Le Meurice w Paryżu. Z nieznanego powodu nie zostały podarowane i przez ponad pól wieku znajdowały się w zasobach Hotelu Le Meurice w Paryżu.
Ekskluzywny Hotel Le Meurice był ulubionym miejscem pobytu wielkich artystów i myślicieli oraz stanowił centrum wystaw światowych. W nim Pablo Picasso zorganizował swoje przyjęcie weselne, a Salvadore Dali spędzał w nim miesiąc każdego roku przez 30 lat w starym Apartamencie Królewskim (obejmującym pokoje 106 i 108), z którego korzystał król Alfons XIII . Inni to bracia Wright, Giorgio de Chirico, Rudyard Kipling, Edmond Rostand, Gabriele Annunzio, Paul Morand, Walter Lippmann, Yehudi Menuhin, Seiji Ozawa, Anne-Sophie Mutter i Plácido Domingo .
Flordali „to fantazyjne, zantropomorfizowane rośliny niosące ze sobą między innymi treści o charakterze humorystycznym i erotycznym. W całej serii są również obecnecharakterystyczne elementy malarstwa Salvadora Dalego, takie jak motyw oka, kurze nogi czy postać nasuwająca skojarzenia z Don Kichotem. Dalemu udaje się zmienić znaczenie obrazów, ich wzajemne powiązania i zasadniczo tworzy nową koncepcję i „sposób widzenia” w swoim własnym, surrealistycznym, niepowtarzalnym stylu.

Referencje: Catalogue RaisonneNr 246

Louis TOFFOLI – francuski malarz pochodzenia włoskiego, urodził się w Trieściewe Włoszech. W 1930 roku Louis Toffoli uciekł przed reżimem Mussoliniego i wyemigrował do Paryża. Mieszkał w przy rue Myrha w sercu dzielnicy Goutte d’Or, bez dokumentów i pieniędzy. Począwszy od 1935 roku wystawiał w czołowych paryskich salonach: Salon d’Automne, Salon des Indépendants, Salon des Peintres Témoins de leur Temps. Louis Toffoli jest najbardziej znany ze swoich barwnych, fragmentarycznych obrazów figuratywnych i pejzaży. Jego styl cechuje się:przejrzystością i światłem: W jego pracach światło wydaje się przenikać przez wszystkie elementy, tworząc wrażenie czystości i głębokiej intymności z przedstawionymi postaciami. Często osiągał to, rozkładając swoje bezosobowe postacie na różne, nakładające się części, co nadawało im eteryczny wygląd. Zainteresowanie ludzkim ruchem i pracą: Jednym z głównych tematów jego twórczości był świat gdzie przedstawiał ludzi zajętych różnymi formami wysiłku. Malował to, co kochał i czuł, z pasją ukazując malownicze sceny życia codziennego. Louis Toffoli w swoich malowanych dziełach często używał techniki kredy olejnej, co pozwalało na specyficzne przenikanie światła przez podłoże, często oleiste płótno. Był również płodnym litografem, a technika litografii pomogła mu spopularyzować jego malarstwo. Jego prace znajdują się w wielu muzeach na świecie, szczególnie w Niemczech, Brazylii, Hiszpanii, Holandii, Izraelu, Włoszech, Maroku, Portugalii, Szwecji i Stanach Zjednoczonych.
Oprawy widoczne na wizualizacjach mają charakter poglądowy i nie stanowią oferty
handlowej.

„Pewnego dnia trzeba będzie oficjalnie przyznać, że to, co ochrzciliśmy rzeczywistością, jest jeszcze większą iluzją niż świat snów”.

„Pewnego dnia trzeba będzie oficjalnie przyznać, że to, co ochrzciliśmy rzeczywistością, jest jeszcze większą iluzją niż świat snów”
Praca nawiązuje do historycznej bitwy pod Tetuanem, która miała miejsce w 1860 roku podczas wojny hiszpańsko-marokańskiej. Dalí nie tworzy realistycznego przedstawienia wydarzenia historycznego. Zamiast tego, czerpie inspirację z XIX-wiecznego dzieła Mariano Fortuny, również zatytułowanego Bitwa pod Tetuanem. Dalí, zafascynowany zdolnością Fortuny do oddania dynamiki i chaosu bitwy, postanowił stworzyć własną interpretację, przepuszczoną przez pryzmat swojej unikalnej estetyki.
Obraz Bitwa pod Tetuanem znajduje się w kolekcji Fundació Gala-Salvador Dalí w Figueres w Hiszpanii i jest jednym z kluczowych eksponatów w Teatro-Museo Dalí.

Praca Salvadora Dalego zatytułowana „Sny kładą rękę na ramieniu mężczyzny”jest jednym z fascynujących przykładów jego surrealistycznego geniuszu. To dzieło, często interpretowane jako alegoria podświadomości i jej wpływu na ludzkie życie, doskonale oddaje charakterystyczne dla Dalego motywy i techniki.
Dalí, mistrz surrealizmu, wierzył w potężną rolę snów i podświadomości w kształtowaniu rzeczywistości. W swoich pracach często eksplorował symboliczne krajobrazy umysłu, gdzie logika ustępuje miejsca fantazji i ukrytym pragnieniom. Tytuł "Dreams Puts Her Hand on Man's Shoulder" to zaproszenie do introspekcji. Sugeruje, że nawet jeśli nie jesteśmy tego świadomi, nasze sny i głęboko zakorzenione myśli nieustannie wpływają na nasze życie, prowadząc nas, a czasem obciążając. Praca ta zawiera typowe dla niego elementy: surrealistyczny pejzaż, amorficzne, złożone z nieoczekiwanych elementów postacie, co podkreśla ich nierzeczywisty charakter. Mimo fantastycznej tematyki, Dalí był mistrzem techniki malarskiej. Jego obrazy charakteryzują się niezwykłą precyzją i dbałością o detale, co nadaje nawet najbardziej absurdalnym scenom przekonujący realizm. Dalí używał stonowanej palety barw, z dominacją ochry, błękitów i szarości, co podkreślało melancholijny lub kontemplacyjny nastrój.
"Dreams Puts Her Hand on Man's Shoulder" to zaproszenie do introspekcji. Sugeruje, że nawet jeśli nie jesteśmy tego świadomi, nasze sny i głęboko zakorzenione myśli nieustannie wpływają na nasze życie, prowadząc nas, a czasem obciążając.