Seria obrazów Jana Dobkowskiego Ocena powstawała od 1986 roku. Początkowo były to akwarele i prace na papierze. Inspiracją do nich stała się cztero- i półmiesięczna podróż statkiem do Ameryki Południowej, podczas której malarz zwiedził m.in. Wenezuelę, Kolumbię, Ekwador, Peru, Panamę, Kostarykę, Meksyk i Kubę. Kolejną podróż do Ameryki Południowej artysta odbył w latach 1988 - 1989. Inspiracją do tych obrazów, podobnie jak większości dzieł Dobkowskiego, była natura. Tym razem rozumiana przez artystę inaczej: jako żywioł przynoszący spokój, pozwalający na zdystansowanie się od współczesnej brutalności i katastrofizmu. Wcześniej motyw ten przybierał inną, dobrze znaną formę o której Dobkowski wspomina w wywiadzie z Elżbietą Dzikowską: „ED: Najlepsze prace powstają spontanicznie? / JD: Tak. Nawet mój okres czerwono-zielony nie był zaprogramowany. Wywodził się z natury, z poszukiwania linearnego, z tropienia płaszczyzn, konturu. Chciałem coś wydrzeć naturze, choćby na zasadzie obrysu. Doszedłem wówczas do syntezy dwóch barw i stało się to moją filozofią na dłużej. To był początek mojego ja, mojego samookreślenia”. Linia jednak pozostała i stałą się również motywem przewodni i cechą charakterystyczną dla malarstwa Dobkowskiego. Tym razem przybrała falisty, szeroki kształt pociągnięć pędzla i została zmultiplikowana. Seria Oceany otwiera malarskie notatki artysty z odbytych podróży. Później powstawały również obrazy z „podróżniczych” serii Dobkowskiego jak na przykład: Oceanidy, Karnawał w Rio, Himalaje, Australijski sen.
(oprac. na podstawie: Artyści mówią. Wywiady z mistrzami malarstwa, oprac. Elżbieta Dzikowska, [Warszawa 2011], s. 48; Jan Dobkowski, red. Marika Kuźmicz, Warszawa, 2020)
akryl, płótno; 197 x 147 cm;
sygn., dat. i opisany na odwrocie: Jan Dobkowski / z cyklu "OCEAN VI " 1988 / acryl / 197 cm x 147 cm.
Seria obrazów Jana Dobkowskiego Ocena powstawała od 1986 roku. Początkowo były to akwarele i prace na papierze. Inspiracją do nich stała się cztero- i półmiesięczna podróż statkiem do Ameryki Południowej, podczas której malarz zwiedził m.in. Wenezuelę, Kolumbię, Ekwador, Peru, Panamę, Kostarykę, Meksyk i Kubę. Kolejną podróż do Ameryki Południowej artysta odbył w latach 1988 - 1989. Inspiracją do tych obrazów, podobnie jak większości dzieł Dobkowskiego, była natura. Tym razem rozumiana przez artystę inaczej: jako żywioł przynoszący spokój, pozwalający na zdystansowanie się od współczesnej brutalności i katastrofizmu. Wcześniej motyw ten przybierał inną, dobrze znaną formę o której Dobkowski wspomina w wywiadzie z Elżbietą Dzikowską: „ED: Najlepsze prace powstają spontanicznie? / JD: Tak. Nawet mój okres czerwono-zielony nie był zaprogramowany. Wywodził się z natury, z poszukiwania linearnego, z tropienia płaszczyzn, konturu. Chciałem coś wydrzeć naturze, choćby na zasadzie obrysu. Doszedłem wówczas do syntezy dwóch barw i stało się to moją filozofią na dłużej. To był początek mojego ja, mojego samookreślenia”. Linia jednak pozostała i stałą się również motywem przewodni i cechą charakterystyczną dla malarstwa Dobkowskiego. Tym razem przybrała falisty, szeroki kształt pociągnięć pędzla i została zmultiplikowana. Seria Oceany otwiera malarskie notatki artysty z odbytych podróży. Później powstawały również obrazy z „podróżniczych” serii Dobkowskiego jak na przykład: Oceanidy, Karnawał w Rio, Himalaje, Australijski sen.
(oprac. na podstawie: Artyści mówią. Wywiady z mistrzami malarstwa, oprac. Elżbieta Dzikowska, [Warszawa 2011], s. 48; Jan Dobkowski, red. Marika Kuźmicz, Warszawa, 2020)