Witold Turkiewicz na polu sztuki zapisał się głównie jako twórca szkła unikatowego. W wyniku wielu eksperymentów w tej dziedzinie wykreował własne metody zdobienia i trawienia szklanych naczyń. Dyplom w pracowni Stanisława Dawskiego na wrocławskiej PWSSP obronił w 1955 roku. Po ukończeniu studiów został zatrudniony w pracowni projektowej w Hucie Szkła Kryształowego w Stroniu Śląskim. Następnie przeniósł się do Szczytnej Śląskiej gdzie pracował w Zasadniczej Szkole Zawodowej Przemysłu jako nauczyciel rysunku a następnie dyrektor. Równolegle projektował. Pod koniec lat 60. XX wieku zaczął eksperymenty z obróbką szkła kwasami. Lata 70. to czas pracy Turkiewicza w Kotlinie Kłodzkiej, jako plastyka powiatowego w Kłodzku, na stanowisku dyrektora Muzeum Ziemi Kłodzkiej oraz Muzeum Filumenistycznego w Bystrzycy Kłodzkiej. Około 1976 wraca do pracy w szkle i poświęca się niemal wyłącznie tej pasji. Zainspirowany secesyjnymi dziełami Émile’a Gallé i braci Daum eksperymentuje ze szkłem warstwowym, co szybko prowadzi go do wykreowania własnego stylu. Dziś Turkiewicz uznawany jest za jednego z najwybitniejszych przedstawicieli neosecesji w Polsce. Wiele z jego wybitnych realizacji znajduje się obecnie w kolekcjach muzealnych, między innymi na Zamku Królewskim w Warszawie, w Zakładzie Ossolińskich we Wrocławiu, czy w tamtejszym Muzeum Narodowym, nieliczne pojawiają się na rynku. Prace w szkle autorstwa Witolda Turkiewicza są jednymi z najbardziej pożądanych i poszukiwanych przez kolekcjonerów polskiego powojennego szkła.