Polski malarz, portrecista, batalista. Tworzył również obrazy inspirowane literaturą. Najchętniej malował sceny rodzajowe o motywach historycznych i romantycznych. Uchodził za znakomitego malarz koni.  Początkowo, od 1867 r. uczył się w Antikenklasse Akademii Sztuk Pięknych w Monachium, pod okiem Alexandra Wagnera. W tym czasie utrzymywał towarzyskie kontakty w Maksymilianem Gierymskim oraz Juliuszem Kossakiem.  W 1871 r. odznaczony został brązowym medalem za obraz „Pracownia Alchemika” (znany również jako „Martwa natura”). Następnie uczył się u Francesco Coghettiego w Rzymie oraz u Jana Matejki, którego był jednym z najbliższych uczniów.  W latach 1878-79 przebywał w Dreźnie. W 1896 r. został członkiem monachijskiego Kunstvereinu.

Wystawiał w Krakowie: TPSP 1872-74, 1877, 1878, 1883-85, 1887, 1889, 1896 oraz na pierwszej wystawie sztuki polskiej w 1887 r.; w Warszawie: TZSP 1873, 1881, 1885, w Salonie Krywulta 1881, 1882, 1898, w Salonie Artystycznym 1896, w TPN w Poznaniu 1888, w Kunstlerhausie we Wiedniu 1875, 1877, w Dreźnie 1878, 1879 oraz w Monachium 1879.

Prace Piwnickiego znajdują się w Muzeum Narodowym w Warszawie, w Poznaniu, oraz najbardziej znane dzieło „Bitwa pod Cecorą w 1620 r.” w Muzeum Narodowym w Krakowie.